วันแรกของการเป็นครู ก้าวเล็ก ๆ แห่งความทรงจำ (19/05/2557)
วันจันทร์ที่ 19/5/2257 วันแรกของการฝึกประสบการณ์วิชาชีพครูในโรงเรียนเจ้าพ่อหลวงโรงเรียนเจ้าพ่อหลวงอุปถัมภ์ 9 ผมเดินทางจากจังหวัดลำพูนสู่อำเภอแม่อาย รวมระยะทางประมาณ 250 กิโลเมตร เพื่อมาพบกับนักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ ผมกังวลและหนักใจเป็นอย่างมากที่ผมเดินทางออกจากบ้านไกลและอาศัยอยู่ที่แห่งนี้นานเป็นครั้งแรกในชีวิต ผมกลัวไปหมดว่า ผมจะอาศัยอยู่ในโรงเรียนนี้ได้อย่างไร
ครูโรงเรียนแห่งนี้จะเป็นอย่างไร เด็กโรงเรียนนี้จะมีนิสัยเป็นอย่างไร แต่เมื่อผมพบกับเด็กนักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ผมประทับใจเป็นอย่างมากเขาทำความเคารพผมทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่ได้แนะนำตัว
เด็กนักเรียนมีนิสัยเรียบร้อยน่ารักตามประสาเด็ก ๆ และผมเดินทางไปพบกับคณะครูของโรงเรียนแห่งนี้ความกลัวทั้งหมดจากในหัวของผมหายไปหมดสิ้นคุณครูของโรงเรียนแห่งนี้ต้อนรับผมอย่างอบอุ่นเปรียบเหมือนผมเป็นสมาชิกของครอบครัวของพวกท่าน ครูพี่เลี้ยงของผมได้เข้ามาทักทายและถามผมว่า "น้องค่ะ น้องจะอยู่ห้องนี้ได้ไหม อินเทอร์เน็ตยังไม่ได้ติดตั้ง
ทีวีต้องใช้จานดาวเทียม อีกอย่างถ้าฝนตกน้ำประปาที่นี้จะเหลืองออกสีส้ม ๆ หน่อยนะน้อง" แล้วท่านก็อมยิ้มแล้วหัวเราะด้วยความร่าเริง แต่ในทางกับกันความเครียดและความวิตกกังวลของผมได้เข้ามาในหัวของผมอีกครั้ง ในเมื่อผมทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างแม้กระทั้งรีดผ้า อินเทอร์เน็ตยังไม่มี ทีวีก็ดูไม่ดี น้ำประปายังเหลืองอีก ผมจะมีชีวิตรอดอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ได้นานแค่ไหนกันเชียว
ต่อมาเมื่อผมได้เก็บเสื้อหาเก็บข้าวของต่าง ๆ คุณพ่อและคุณแม่ได้เดินทางกลับบ้าน และท่านได้บอกกับผมว่า "อดทน เพื่อที่จะได้เป็นคนที่แข็งแกร่งในวันข้างหน้า" ผมยืนยิ้มส่งท่านทั้งสองข่มใจตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมา ต่อมาผมได้เดินสำรวจโรงเรียนและได้ทราบประวัติความเป็นมาจากท่านผู้อำนวนการโรงเรียน
ท่านบอกกับผมว่าถึงมันจะลำบากแต่จงภูมิใจที่ได้มาฝึกประสบการวิชาชีพในโรงเรียนแห่งนี้ เพราะเป็นโรงเรียนของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ได้ทรงให้จัดสร้างขึ้นเพื่อที่จะได้ให้คนในในพื้นห่างไกลได้มีการศึกษาและมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น เมื่อผมได้ยินเช่นนี้แล้วทำให้ผมมีกำลังใจในการที่จะเริ่มฝึกประสบการณ์วิชาชีพครูในโรงเรียนแห่งนี้ทันที
ในเวลาต่อมาผมได้เริ่มสอนครั้งแรกกับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เด็กนักเรียนมีความตั้งใจเรียนเรื่องที่ผมจะสอน นักเรียนจะคอยซักถามคำถามอยู่เสมอเมื่อมีปัญหาอะไรจะถามครูผู้สอนโดยทันที ไม่มีเขินอายทำให้ผมรู้สึกสนุกไปกับการสอนในโรงเรียนแห่งนี้เป็นอย่างมาก
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนเด็กนักเรียนเข้าแถวเดินทางกลับบ้านอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และแวะเวียนกันมาทำความเคารพผมกันอย่างไม่ขาดสายเป็นภาพที่น่าประทับใจเป็นอย่างมากและทำให้ภาระกิจในวันนี้เสร็จสิ้นลุล่วงไปด้วยดี แต่ภาระกิจความท้าทายต่าง ๆ ของผมยังไม่จบลงแต่เพียงเท่านี้มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของการฝึกประสบการณ์วิชาชีพครูเท่านั้นเอง
ใน บันทึกการฝึกสอนของนายศักรพล วงษ์รัตน์ ... (ภาคเรียนที่ 1/2557)
ความเห็น (4)
เริ่มต้นแล้วนะ ;)...
สวัสดีครับ อาจารย์ Ongkuleemarn
ตอนนี้ผมยังไม่ได้ล้างน่าแปรงฟันเลยครับ น้ำประปาเป็นสีชาเย็น T__T
ขอบคุณมากครับ
...ชื่นชมและเป็นกำลังใจนะคะ