ก้าวที่เก้าของบทเรียน

สัปดาห์นี้...เป็นสัปดาห์ที่เก้า อีกสามสัปดาห์เราก็ถึงเป้าหมายที่วางไว้
ความงดงามมักเกิดขึ้นในทุกสัปดาห์อันเป็นความงดงามทางปัญญาที่เกิดจากได้พบกับบททดสอบที่เข้ามากระทบให้เราได้เกลาใจเราให้ลึกซึ้งอ่อนโยน

สัปดาห์นี้...น้องติ๋วเป็นแขนขาให้แม่ครูอย่างแท้จริงเลย แม่นิดคล้ายคนรวบรวมกำลังแวกว่ายไปในกระแสน้ำที่กำลังเชี่ยว ...แม่นางมานั่งเคียงข้างในเวลาที่พอเหมาะ

เด็กๆ ถูกหลอมให้มีสมาธิจากการกระทำ 
หลวงปู่มาเมตตา เช้า-เย็น นำมาซึ่งความเบิกบานใจและเพิ่มพูนพลังจิตพลังปัญญาอย่างไม่มีประมาณ

พระอาจารย์ต้อยังคงเป็นหลัก...ให้ดำเนิน

คำพูดที่คล้ายคนฮึดสู้เฮือกสุดท้ายที่ทิ้งทวนหวังให้เราเจ็บช้ำในชีวิต ... "มีแม่ชีแม่ขาวกลุ่มหนึ่ง ไม่พูดกับใครไม่ถูกกันกับใครในวัด มักหลอกล่อเด็กมาวัดให้มาติดวัดมารักวัด ทำให้เด็กไม่อยากไปโรงเรียน..." เป็นคำกล่าวที่น่าจะถูกต้องก็ได้ จะผิดก็ได้...

ถูกต้องคือ พื้นที่แห่งความสุขบ่มเพาะให้เด็กมาวัดรักวัด ...
ผิดก็คือ...ไม่ใช่คำพูดที่เป็นมุฑิตาจิต หากแปรเปลี่ยนใจให้เป็นมุฑิตาจิต นั่นโลกจะงดงามมากในใจของผู้พูด...

วันนี้ได้เผชิญหน้ากับผู้พูดคำกล่าวนั้น...
หัวใจนิ่ง สงสาร อยากเข้าไปโอบกอด ปรารถนาอยากให้ยุติ เพราะใจนี้จะมีแต่หมองไปเท่านั้นเอง

แต่แล้ว...ข้าพเจ้าก็ได้แต่หยุดและก้าวเดินผ่านไป
พร้อมก้าวที่ย่างอย่างมั่นคงใน พุธ-โธ

 

...

๑๗ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๖