ตามหาหัวใจที่หล่นหาย ๑๐ อีโม่งทีมกับแสงสุดท้าย
ตอนที่ ๑๐ อีโม่งทีมกับแสงสุดท้าย
ในที่สุดเราก็มาถึงบ้านผู้ป่วยของพี่ทิมดาบ...ยามเย็นเต็มทนแล้ว
คุณยายนอนอยู่บนเตียงที่ปูผ้าสะอาดเรียบร้อย...พูดและขยับตัวไม่ได้
พี่ทิมดาบเล่ารายละเอียดของชีวิตในครอบครัวนี้ดุจคนในครอบครัวเดียวกัน
มีความเข้าใจผู้ป่วยและญาติผู้ป่วยเป็นอย่างดี คอยดูแลมาเยี่ยมและช่วยเหลือทุกด้าน
ผู้ดูแลคุณยายถักหมวกอีโม่งขายส่งด้วยเครื่องมือสำหรับถักโดยเฉพาะ...
พี่ทิมดาบก็คอยดูแลให้คำแนะนำการดูแลสุขภาพเชิงอาชีพด้วย
หลังจากที่พี่ทิมดาบพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบและให้คำปรึกษาแนะนำเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพของคุณยายเรียบร้อยแล้ว
แม่พลอยเห็นอีโม่งจึงเดินไปขอหยิบขึ้นมาดู...อืมกว่าจะถักได้แต่ละใบคงต้องนั่งท่าเดิมๆนานๆและคงจะมีฝุ่นด้ายด้วย
ถึงว่าซินะ...พี่ทิมดาบจึงไม่ละเลยที่จะให้คำแนะนำและติดตามการดูแลสุขภาพของพี่เค้าด้วย (แม่พลอยชอบคิดในใจ)
ความจริงที่แม่พลอยหยิบอีโม่งมาดูนั้นเพราะเป็นคนขี้หนาว และมีอีโม่งติดตัวอยู่เป็นประจำ
พี่เขาคงอาจเห็นท่าทางแม่พลอยจะอยากได้เพราะบอกว่าพี่ถักสวยจัง...^^
จึงเดินเข้าไปในบ้านหยิบอีโม่งมาให้ทุกคนเลย...ตอนแรก ดร.เก๋จะไม่รับแต่พอเห็นทุกคนรับไว้
จึงรีบร้องทักว่าขอด้วย...เพราะคืออีโม่งทีมงัยคะ^^
รอบๆบ้านพี่เค้าแม้ไม่กว้างมากนัก แต่สามารถปลูกพืชนานาชนิดทีเดียวทั้งไม้ดอกไม้ผล พืชผักสารพัด
ขุดมันแดงมันขาว ตัดแก้วมังกรเนื้อสีแดง ปีนต้นเก็บมะเฟืองให้ถุงโต ให้ดมเกสรดอกบัว...
หยิบอะไรเป็นต้อง...ให้...ทุกอย่าง จน อ.อิ๊ อวยพรขอให้พี่เขาถูกหวยงวดนี้...พี่เขาก็ยิ้มหัวเราะเบิกบาน
พี่ทิมดาบบอกว่ากำลังส่งเสริมให้พี่เขาเป็นแบบอย่างในการปลูกพืชผักรับประทานเองที่บ้านด้วย
ยกมือไหว้ขอบพระคุณกับทุกสิ่งที่...ให้...และเราก็...รับ...ไว้ด้วยใจใสบริสุทธิ์
ไปต่อไปไม่มีเบรค...อ้ะ...คราวนี้อยู่ๆรถก็จอดแบบมีปี่แต่ไม่มีขลุ่ยเท่าไหร่ แต่ว่าอ.อิ๊ รู้ใจคนขับซะนี่กระไร บอกว่า...เก็บแสงสุดท้าย...
ใช่เลย...คุณไก่จอดให้เราเก็บแสงสุดท้ายของวันนี้ พระอาทิตย์กำลังจะตกลาลับขอบฟ้าแล้ว
ตากล้องขาติสส์ แต่แขนและข้อเข่าไม่ติสส์เท่าไหร่นั้นรีบกระโดดลงจากกระบะ ไปเก็บภาพใกล้ๆทุ่งหญ้า
เตรียมเลนส์โดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวให้ตรงดี...พระอาทิตย์ก็อำลาโดยไม่กล่าวคำลากับกลางวันแม้แต่คำเดียว
พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าเร็วมากมากเพียงแค่อึดใจจริงๆ ก่อนมาเราตั้งใจจะมาเก็บแสงแรกและแสงสุดท้ายที่ภูเขียว...
ถึงแม้จะเก็บภาพในกล้องไม่ทันแต่เชื่อว่าทุกคนจะเก็บภาพนี้ไว้ในใจเราเสมอ อันเป็นความหมายแห่งกาลเวลาระหว่างเราที่ได้ร่วมทาง...
ณ ถนนพระนิพพานกับปู่สอนและพี่ทิมดาบ
ภาพโดย อ.อิ๊
โปรดติดตามตอนต่อไป
ความเห็น (4)
ติดตามอ่าน...และพยายามทำความเข้าใจนะคะ
รออ่านตอนต่อไปครับ...
ขอบคุณเรื่องเล่าดีดีนี้ค่ะ ..... ฝากความคิดถึง น้อง อดิเรก ด้วย นะคะ .... ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ
หัวใจดวงที่ตามหานี้โชคดีจังมีที่เดินที่วิ่งเป็นทางยาว
พาให้อยากถีบจักรยานสู้ฟัดนะคะ