ตามหาหัวใจที่หล่นหาย ๙ ลั้นลา...
ตอนที่ ๙ ลั้นลา...
ลองคิดดูซิคะว่าผ้าขิดน่าอัศจรรย์ปานใด...กว่าจะกลายเป็นผืนที่เราเห็นนี้
มีกระบวนการที่ละเอียดอ่อนและเป็นภูมิปัญญาอันทรงคุณค่า...
แม่พลอยเห็นจะอัศจรรย์ใจสุดก็ตรงที่ท่านผู้อาวุโสที่คิดค้นลวดลายนั้น...คิดได้อย่างไรว่า
จะต้องมัดด้ายตรงตำแหน่งใดบ้างก่อนจะย้อมสีเพื่อให้ได้ลวดลายที่ต้องการ
จุดนี้ล่ะที่ทำให้แม่พลอยก็คิดอยากจะเรียนรู้การทอผ้าตั้งแต่เมื่อครั้งอยู่ที่สุรินทร์ประมาณสิบปีผ่านเห็นจะได้
แดดร่มยามเย็นเต็มทนแล้วที่เราออกจากร้านผ้าขิดของคุณแม่ระเบียบ
ระหว่างเส้นทางอยู่ๆคุณไก่ก็จอดรถเกือบๆกระทันหันไม่มีปี่แต่ยังมีขลุ่ยพอสมควร
คนนั่งกระบะหลังถึงบางอ้อเมื่อเห็นพี่ทิมดาบ คุณไก่และดร.เก๋ ลงจากรถด้านหน้า
เดินตรงไปที่เพิงเล็กๆ ถัดเข้าไปจากแนวถนนสักระยะพอประมาณ แล้วกลับมาที่รถอีกทีในเวลาไม่นาน
ยื่นถุงที่มีทับทิมเมล็ดสีแดงจ๋าน่ากิน อีกถุงมีมะละกอ และอะไรอีกน้า...อ้อ น้อยหน่า
นำมาไว้กระบะหลังข้างๆ อ.อิ๊ ทำให้ตอนนี้กระบะหลังรถมีผลไม้เหล่านี้
มาสมัครเป็นน้องของพี่มะเฟืองที่เก็บจากต้นบริเวณข้างถนนพระนิพพานตอนไปเยี่ยมปู่สอนเพิ่มขึ้นอีก
เอาล่ะไปต่อไป...ลั้นลายามเย็นเต็มทนแล้ว
อ.อิ๊ นั่งกระบะหลังล้อลมผมปลิวไหวๆ ใบหน้าอิ่มสุข รอยยิ้มเบิกบาน
แม่พลอยจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่นั่งกระบะหลังรถเดินทางไกลหน่อยก็ตอนสมัยเรียนอยู่ ม.๖
ครั้งนั้นไปเดินป่าที่ห้วยกุ่มกับแม่ชีวา...สหายรัก
วันนี้ทำให้นึกถึงวันนั้นที่ความทรงจำยังคงดำรงอยู่...ความหลังยังคงเดินหน้าซินะ
จึงปล่อยผมปลิวไปตามลมบ้าง...เบาหัวดีจัง
ล้อลมยามเย็น ความเย็นจากอากาศเริ่มแตะที่ผิวกายพอรู้สึกได้
ตากล้องขาติสส์ แต่แขนและข้อเข่าไม่ติสส์เท่าไหร่นั้น
ภาพโดย อ.อิ๊
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความเห็น (2)
-สวัสดีครับ..
-ชอบภาพนี้ครับ..
กิจกรรมร้อยรักผูกสายใยความห่วงใยและความปรารถนานาดีของผู้เจริญที่มีให้กัน
อบอุ่นใจดีจังแต่ยังห่วงตากล้อง ...คงไม่เป็นไรนะคะ
ขอบคุณค่ะ