วันนี้ดิฉันออกจากที่ทำงานเร็วกว่าปกติ...ซึ่งทุกครั้งจะกลับประมาณเกือบจะหกโมงเย็น...
แต่ด้วยความที่มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงแดดรำไร...จึงรีบเก็บโต๊ะ...หิ้วกระเป๋า..
และสะพายกล้อง...ตามพี่หน่อยน้อย ไปที่สวน...
...
ก่อนไปถึงดิฉันแวะไปที่บ้านเพื่อเอาอุปกรณ์เพิ่มเล็กน้อย..
ไปถึงบ้านพี่หน่อยน้อย...ก็เจอพี่หน่อยน้อยจะเดินเข้าไปสวนด้วยการแต่งตัวที่พร้อม...
ในสวนมีแปลงหญ้าเจนนี่...กว้างมาก และมีปลูกต้นไม้...หลากหลาย
พี่หน่อยน้อยค่อนข้างจะรับ case บำบัดยาเสพติดมากในแต่ละวัน...
และเมื่อกลับถึงบ้าน...สิ่งแรกที่ถือว่าเป็นภาระกิจที่ต้องทำเป็นประจำ คือ...การเข้าสวน
เพื่อเกี่ยวหญ้า..เตรียมดิน รดน้ำต้นไม้..ฯลฯ...ทุกอย่างที่เป็นงานสวน
ดิฉันนั่งคุยไปพลางขณะที่พี่หน่อยน้อยเกี่ยวหญ้า...พี่เล่าให้ฟังว่า
หญ้าปลูกไว้เยอะนี้เพื่อ..ให้วัวกินเพื่อเอามูลวัวไปทำปุ๋ยชีวภาพ...
และปุ๋ยชีวภาพนี้ก็นำไปใช้ในสวนที่อยู่เมืองจันทร์(จ.จันทร์บุรี)...
...
ดิฉันนั่งทำหน้าตะลึงเพราะทีแรกเข้าใจว่า..แปลงหญ้าเหล่านี้ปลูกไว้ขาย
แต่พี่หน่อยบอกว่า..สวนผลไม้ที่อยู่เมืองจันทร์นั้นพี่อุ๊(สามีพี่หน่อยน้อย)ต้องการที่จะใช้ปุ๋ยชีวภาพ
ไม่ต้องการใช้ปุ๋มเคมี...ภาพที่พี่หน่อยน้อยเล่านั้นแววตาเป็นประกาย มีความสุขมาก
ดิฉันโดนเตือนว่าระวังคันนะ..หญ้าน่ะทำให้คัน...ดิฉันได้แต่หัวเราะ..แต่ก็ยังมุดเดินไปในกอหญ้า..เพื่อตามไล่ผีเสื้อ
มีความสุขมากเลยคะ...
กับการแวะมาเที่ยวสวนบ้านพี่หน่อยน้อยในวันนี้...
ระหว่างที่พี่หน่อยน้อยเกี่ยวหญ้าไปเรื่อยๆ...ดิฉันก็เดินเที่ยวในสวนเก็บภาพไว้ในมุมที่ตนเอง...มองว่าสวย
เก็บและซึมซับไว้...ในอารมณ์แห่งสุนทรียะ...
...
วันนี้รับ case หนักหลาย case แต่ก็รู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก...ในความรู้สึกของยามเย็นในวันนี้
พี่หน่อยน้อย...กับชุดที่มิดชิดและเตรียมพร้อมที่จะลุยสวน..คะ
เก็บภาพจากทางเดินเข้าไปที่สวนคะ...สีเขียวและความชุ่มชื่น สบายใจสบายตาต่อภาพเบื้องหน้าที่มองเห็นยิ่งนัก
ต้นหญ้าที่กำลังโตขึ้นมาใหม่หลังจากเก็บเกี่ยวไปแล้วเมื่อประมาณสัปดาห์ที่ผ่านมา
พี่หน่อยน้อยตั้งเป้าหมายว่า...ต้องเต็มล้อเข็ญนี้..เพื่อที่วัวจะได้กินเต็มอิ่มในวันพรุ่งนี้
ไปเจอน้องหมูหลานและเพื่อนบ้านพี่หน่อยน้อย (เครือข่าย friend
corner วิทยาลัยเทคนิคยโสธร)
แสงแดดรำไร...ทาบทอกับดอกหญ้า...
วัวสาว...ขี้อายเพิ่งโผล่หน้าขึ้นมา หลังจากที่ดิฉันรอจับภาพเธออยู่ประมาณสิบนาที...
.....
Note: บันทึกภาพโดย Ka-Poom เมื่อวันที่ 17 ตุลาคม 2549 ณ สวนบ้านพี่หน่อยน้อย...กับกิจกรรมยามว่างของคนจิตเวช
สวัสดีคะ...ท่าน ผอ.บวร
ดีใจมากเลยคะที่ได้เจอท่านอีกครั้ง...ห่างหายไปนานเลยนะคะ...ถึงว่ากลอนอันไพเราะของท่านนั้นหายไปไหน...
...
ท่านคงสบายดีนะคะ
ขอบคุณนะคะที่แวะมา...
(*^__^*)
กะปุ๋ม
อืม......ชีวิตมีหลายด้าน
หลายมิติ..ที่ต้องศึกษา
เฉกเช่นความรัก......
"ถ้าปราศจากความรักที่เต็มล้นของพ่อแม่
เราคงไม่อาจจะเข้าใจรักครั้งไหนในชีวิตของเรา"
ขอให้เป็นเช้าที่สดใส...และเป็นกำลังใจให้ชาวจิตเวชค่ะ
พี่ sompormp คะ...
ขอบคุณนะคะสำหรับข้อคิดดีดี..
และกำลังใจที่มีให้...
ขอบคุณนะคะที่แวะมา
(^_____^)
กะปุ๋ม