ครีม...ไอทั้งคืน แต่ครีมก็นอนห่างข้าพเจ้าออกไปถูกคั่นด้วยมดแดง...
พักหลังข้าพเจ้ามักให้แม่ขาวน้อยมานอนด้วยที่กุฏิ เวลานอนด้วยกันความอบอุ่นใจมีมาก และก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อวิถีการภาวนาของข้าพเจ้า เพราะถ้าตื่นขึ้นมาภาวนา ข้าพเจ้าก็จะมีกระต๊อบเล็กๆ และกลดกางไว้สำหรับภาวนา
ดังนั้นข้าพเจ้าสามารถที่จะให้ทั้งความอบอุ่นแก่เด็กๆ และในขณะเดียวกันก็ได้บ่มเพาะฝึกฝนขัดเกลาจิตใจตนเองไปพร้อมๆ กันได้
เมื่อได้ยินเสียงไอของครีมข้าพเจ้าก็คิดในใจว่า แม่ครูจะติดด้วยไหมเนี๊ยะ... แต่นั่นข้าพเจ้าก็ยังคงนอนกับเด็กๆ เช่นเดิม และในวันถัดมาแม่ขาวน้อยมาพร้อมหน้ากัน ข้าพเจ้าก็ยกห้องเล็กๆ ในกุฏิให้เขานอนด้วยกัน ส่วนข้าพเจ้ามานอนที่ระเบียงซึ่งสามารถนำมู่ลี่ไม้ไผ่กางลงและกั้นเป็นอีกห้องหนึ่งได้ ...นอนตรงนี้อากาศโล่งและเย็น แต่ในวันนั้นฝนตกทั้งคืน ลงเดินจงกลมไม่ได้ แต่ข้าพเจ้าก็ตื่นตั้งตีสามเช่นเคย ... ละอองฝนพัดมาเบาเบา พอให้ได้เย็น
ช่วงกลางวันมีโครงการบ่มเพาะ "ต้นกล้าจิตสดใส วัยบริสุทธิ์ จูงลูกหลานเข้าวัด" แต่ฝนก็ยังตกทั้งวัน มีบ้างที่เดินตากฝนแต่ก็ไม่ได้เปียกมาก ช่วงนี้...น้ำหนักตัวลดลงมาก เพราะทานอาหารมื้อเดียว เกือบปีแล้วที่ทานอาหารแต่เช้า ซึ่งทานได้ไม่มาก เมื่อก่อนจะทานสายๆ หน่อยประมาณสิบ-สิบเอ็ดโมงทานช่วงเวลาดังกล่าวทานได้เยอะ เมื่อเปลี่ยนเวลามาทานเช้าๆ การรับอาหารก็น้อยลงไปตามลำดับ
อาการครั่นเนื้อครั่นตัวเริ่มมีมาตั้งวันอาทิตย์...
พอมาถึงวันจันทร์ก็ไปทำงานตามปกติ และตอนเย็นก็เข้าไปดูเด็กๆ สังกะลีและไปกราบรายงานการทำงานให้หลวงปู่ทราบ ร่างกายเตือนแล้วล่ะว่า "ไม่สบาย" เมื่อสัปดาห์ก่อน ก่อนบริจาคเลือดผลตรวจเลือดจางจึงต้องงดบริจาค ดังนั้นจึงไม่แปลกว่าอาการภูมิแพ้น่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกแล้ว วันอังคารทั้งวันปวดหัว ตัวร้อน และไอ...อดทนทำงานจนถึงบ่ายสามครึ่งหนาวมากไม่ไหวจึงได้กลับมานอนพักที่บ้าน
บอกแม่ว่าไม่สบาย..จะขอนอนก่อน ซึ่งการนอนของข้าพเจ้าเป็นการนอนแบบภาวนา
ณ ตอนนั้นตัวร้อนมาก แต่หนาว ข้าพเจ้าจำได้ว่าหลวงปู่เคยสอนเรื่องธาตุ ...ร่างกายเรานั้นประกอบไปด้วยธาตุดิน น้ำ ลมไฟ การเจ็บป่วยไม่สบายก็เนื่องมาจาก ธาตุเสียสมดุล ในขณะที่นอนภาวนาท่ามกลางอาการไข้ขึ้นสูงนั้น คำสอนของหลวงปู่และทักษะของการเคยฝึกพิจารณากายได้ย้อน (recall) กลับมาอีกครั้ง จิตนี้ระลึกขึ้นมาทันทีว่า "ไฟเกิน" เพราะตัวร้อนแต่หนาว... ทำความรู้จากนั้นก็ใช้อาณาปานสติหายใจเข้าไปเยียวยา หายใจเพื่อเยียวยา ทำเช่นนี้ไปจนหลับ...
และมารู้ตัวตื่นอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปได้ประมาณชั่วโมงหนึ่งของการหลับลึกอย่างเต็มที่
อาการหนาวสั่นหายไป ตัวที่ร้อนระอุก็เย็นลง ... นอนพักสักครู่ ก็ลงมาหาแม่ และหาน้ำดื่ม
จากนั้นก็ทำธุระส่วนตัว นอนพัก reset ร่างกายอีกครั้ง
พอตื่นขึ้นมาในเช้าวันนี้อาการดีขึ้น เหลือแต่มีน้ำมูก...แต่สามารถไปทำงานขับเคลื่อน R2R ได้ต่อที่ รพ.ค้อวัง
มาจนถึง ณ เวลานี้ของการเขียนถอดบทเรียนอาการไข้ก็ไม่มีเกิดขึ้นอีก
...
๒๕ กันยายน พ.ศ.๒๕๕๖
