"ถ้าเราแก้ไข 'จุดอ่อน' ของตัวเองไม่ได้...จงทำ 'จุดแข็ง' ให้ดีที่สุด" ... (คุยกับใจแล้วไปต่อ : ณัฐวีร์ ลิมปนิลชาติ)

ณัฐวีร์ ลิมปนิลชาติ หรือ มาบุชี่ แห่งสำนักพิมพ์ใยไหม
เล่าให้ฟังเกี่ยวกับ "จุดอ่อน" หรือ "จุดแข็ง"
ในหนังสือ "คุยกับใจแล้วไปต่อ" ไว้ดังนี้

ถ้าเราแก้ไข 'จุดอ่อน' ของตัวเองไม่ได้...

จงทำ 'จุดแข็ง' ให้ดีที่สุด"

คำคมหล่อ ๆ ที่คนรู้ัจักกันทั่วโลกมีอยู่ว่า

"ถ้าเราวัดความสามารถของปลาตัวหนึ่ง
ด้วยการที่มันต้องปีนต้นไม้ได้
ปลาตัวนั้นก็จะมีชีวิตอยู่ทั้งชีวิต
ด้วยความเชื่อว่ามันไม่เก่งอะไรเลย"

If you judge a fish by its ability
to climb a tree,
it will live its whole ilfe beiieving
that it is stupid.

ซึ่งโลกนี้ก็มีคนเป็นเหมือน "ปลาตัวนั้น"
เยอะแยะมากมายเต็มไปหมด
คนที่ชอบเอา "จุดอ่อน" ของตัวเอง
ไปเปรียบเทียบกับ "จุดแข็ง" ของคนอื่น
และได้แต่ตีโพยตีพาย น้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตัวเอง
จนนอกจากจะแก้ไข "จุดอ่อน" ให้ดีขึ้นไม่ได้แล้ว
ยังมองหา "จุดแข็ง" ของตัวเองไม่เจอ

ครั้งหนึ่ง
ฉันก็เคยเป็นเหมือน "ปลาตัวนั้น"
ที่ริอ่านอวดดีอยากไปปีนต้นไม้
ด้วยการทิ้งความฝันทุกอย่างที่มี
แล้วผันตัวเองไปเป็น "นักขาย" ในธุรกิจเครือข่าย
โดยมีไอดอลเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่ประสบความสำเร็จ
จนมีรายได้ต่อเดือนไม่ต่ำกว่าแสนในวัยเพียงสามสิบต้น ๆ

เขาเป็นแรงผลักดันที่ทำให้ฉันเชื่อมั่นอย่างที่ใครหลายคน
เชื่อจนสนิทใจไปแล้วว่า
"ตราบใดที่เราเกิดมามีสองแขนสองขาเท่ากัน
ถ้าคนอื่นทำได้ ฉันก็ต้องทำได้"

ฉันอดทนดันทุรังอยู่กับงานที่ตัวเองไม่รัก
และไม่ถนัดเลยนานร่วมปี
แต่สุดท้ายฉันก็ต้องยกธงขาวยอมแพ้
และถอยออกมาอย่างไม่สง่างามนัก
ฉันไม่รู้หรอกว่ารุ่นพี่คนนั้นหรือใครต่อใครที่อยู่รอบข้าง
จะมองฉันเป็นคนอย่างไร
อาจจะเป็นคนขี้แพ้
หรืออาจจะเป็นได้แค่คนที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ
แต่กับตัวเองแ้ว มันนานหลายเดือนเลยที่ฉันสลัด "ความผิดหวัง" ทิ้งไปจากหัวสมองไ่่ม่ได้
และฉันก็เกลียดตัวเองเหลือเกินที่เป็นคนแบบนั้น

ฉันเคยพยายามปลอบใจตัวเอง
ด้วยการอ้างถึงเหตุผลของโชคชะตา
การที่คนบางคนจะประสบความสำเร็จมากกว่าเรา
ทำอะไรบางอย่างได้ดีกว่าเรา
หรือมีชีวิตที่สวยงามกว่าเรา
บางครั้งก็อาจจะเป็นเพียงเพราะ "โชคช่วย"
หรือไ่ม่ก็เป็นเพราะเขาเกิดมา "ดวงดี" กว่า
แต่จนแล้วจนรอด
ความคิดแบบนั้นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังกับตัวเองน้อยลง

...

เพราะฉันเป็นเหมือน "ปลา"
ที่ได้แต่คิดว่าทำไมฉันจึงปีนต้นไม้ไม่ได้
จนลืมไปแล้วว่า ถ้าจะให้ "นก" หรือ "เสือ"
ลงมาว่ายน้ำแข่งกับ "ปลา" (อย่างฉัน)
มันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

วันหนึ่งฉันตระหนักได้ว่า
ถึงเวลาอันสมควรแก่การตั้งหลักใหม่
หลังจากจมอยู่กับความผิดหวัง
เฝ้าแต่ดูถูก "จุดอ่อน" ของตัวเองมาเนิ่นนาน
ฉันเริ่มทบทวนถึง "จุดแข็ง" ในชีวิตที่ฉันมีอยู่
ทบทวนว่า "มีอะไรที่ฉันทำได้และทำได้ดี (กว่าคนอื่น) บ้าง"

ฉันกลับมาจับปากกาวาดรูป และตั้งใจเขียนหนังสือ
อยู่กับสิ่งที่ใช่ และทำในสิ่งที่ฉันชอบ
และมันก็ทำให้ "ความสุข" ของฉัน...
ฟื้นขึ้นมามีชีวิตอีกครั้ง

บางเวลาที่ฉันนึกถึงหน้าใครหลายคนบนเส้นทางที่เดินผ่านมา
ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่คนนั้น ที่มีพรสวรรค์ทางด้านการพูด
และใช้ประโยชน์จากมันขายของจนรวย
หรือใครอีกหลายคน
ที่สามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิตได้ใกล้เคียงกัน

ทำให้ฉันได้รู้ว่า
คนเราเกิดมามีสองแขนสองเท่ากันนั้นจริงอยู่
แต่ไอ้ความคิดประเภทที่ว่า
"คนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้เหมือนกัน" นั้น
มันใช้ไม่ได้ผลในชีวิตจริงเสมอไปหรอก

เมื่อพระเ้จ้ามอบ "จุดแข็ง" และ "จุดอ่อน"
ให้เรามา่คนละอย่าง
ถ้าเราจะดันทุรังอยากทำให้ได้เหมือนใครเขา
โดยไม่รู้จักประเมินความสามารถของตัวเราเอง
เราก็จะเป็นเหมือนปลาที่ได้แต่ฝันกลางวัน อยากปีนต้นไม้
จนแม้แต่ว่ายน้ำก้ยังว่ายไม่เก่ง

ทุกวันนี้ต่อให้ฉันจะไม่ได้เลิศเลอ
จนคนอื่นต้องแหงนคอเหมือน "นก" ที่บินอยู่บนฟ้า
อาจจะไม่ได้สง่างาม
จนมีแต่คนเกรงขามเหมือน "เสือ" ที่วิ่งอยู่ในป่า

อย่างดีที่สุดเท่าที่ฉันเป็นได้
ก้อาจจะเป็นเพียงแค่ "ปลาตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง"
ที่เรื่องง่าย ๆ แค่ "ปีนต้นไม้" ยังทำไม่ได้

แต่ฉันก็มั่นใจที่สุดว่า
ถ้าเสือหรือนกจะลงมาว่ายน้ำแข่งกับฉัน
ฉํนก็ไม่มีวันแพ้

...

ขอแค่รู้ใน "จุดยืน" ที่ฉันหยัดยืนอยู่
ขอแค่ไม่ลืมว่า "จุดแข็ง" ของตัวเองอยู่ตรงไหน
และฉันจะทำมันให้ดีที่สุด
"จุดอ่อน" ของฉันจะเป็นอย่างไร
และใครจะมองอย่างไรก็ช่างหัวมันสิ
"ฉันไม่สนใจ"

....................................................................................................................................

เมื่อได้กลับมาทบทวนความคิดของตัวเอง ก็พบว่า
เรามักจะเปรียบเทียบตนเองกับคนอื่นเสมอ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการได้รับการยอมรับจากคนที่เราอยากได้

โดยลืมไปว่า หากเราหา "จุดแข็ง" ของตัวเองพบ
ใครก็ไ่ม่สามารถทำได้ดีไปกว่าตัวเราเอง

เพียงแค่เราจงมั่นใจเท่านั้นเอง

บุญรักษา ทุกท่าน ;)...

...................................................................................................................................

ขอบคุณหนังสือดี ๆ ...

ณัฐวีร์ ลิมปนิลชาติ. คุยกับใจแล้วไปต่อ. กรุงเทพฯ : ใยไหม, ๒๕๕๖.

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน หอมกลิ่นหนังสือ

คำสำคัญ (Tags): #วสวัตดีมาร#wasawatdeemarn#ณัฐวีร์ ลิมปนิลชาติ#คุยกับใจแล้วไปต่อ#แรงบันดาลใจ#มายุชี่#ใยไหม#หนังสือ

หมายเลขบันทึก: 546366เขียนเมื่อ 23 สิงหาคม 2013 16:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 สิงหาคม 2013 17:20 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน