เรื่องเสียใจกับไก่ผู้ที่ไม่หวนคืนมา

          Thanks  you  for  every  body.  ขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านบทความน่ะค่ะ ในทุกๆ  บทความ  อันที่จริงปุกปุยเองเพิ่งอายุ  25  ปี  แต่รู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูงที่มีคนติดตามล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลค่อยข้างมีวัยวุฒิและคุณวุฒิ  มาจากหลากหลายอาชีพและทุกๆ อาชีพล้วนแล้วแต่ประสบความสำเร็จกันทั้งนั้น  ซึางกว่าเราเองจะไปถึงจุดนั้นก็คงอีกนาน  วันนี้มีเรื่องจะเล่าอาจเป็นเรื่องที่ไม่ตลกเหมือนอย่างเคย  หรือไม่ผ่อนคลายอย่างที่เคยทำ  แค่รู้สึกว่า  "อ้า....มันไม่ดีเลย"

         ทุกคนเกิดมาบนโลกนี้ล้วนแล้วก็มาจากพ่อกับแม่  ที่ท่านทั้ง 2 ใช้สายใยบางๆ ห่อหุ้มเราไว้ที่เรียกว่าความรัก  หรือ  เราจะเรียกว่าความผูกพันธ์  ซึ่งกับสัตว์เองก็เหมือนกันมันมีความผูกพันธ์  และความรักเหมือนกับเราผู้ซึ่งเป็นมนุษย์  ผู้ที่มีสมอง  มีความคิด  เว้นเสียแต่เราไม่เคยใช้สมอง

         เรื่องมันเกิดขึ้นว่าปุกปุยชอบไก่ชนมาก  (แปลกใจใช่ไหมล่ะ)  เลยเลี้ยงไว้หลายตัวเลย  พวกมันน่ารักโดยเฉพาะตอนเล็กๆ  เวลาที่พวกลูกเจี๊ยบเดินตามแม่ไปคอยหาอาหารและโดยแม่ของตัวเองใช้เท้าเขี่ยหาอาหารอย่าง เช่น  ไส้เดือน  แมลงเล็กๆ  แต่ถ้าไปนั่งสังเกตุพฤติกรรมจะเห็นว่าบางครั้งแม่ไก่จะใช้เท้าอันแข้งแกร่งของมันเขี่ยลูกเจี๊ยบกระเด็นไปซะไกลเลย  ดูแล้วมันเป็นภาพที่ตลกจริงๆ   จนบางครั้งคนในครอบครัวก็อดขำไม่ได้  และยิ่งตอนที่เจ้าพวกนี้นอนเล่นดิน  หรืออาบดินนั้น  มันยิ่งดูน่ารัก  แม่ไก่จะใช้ตัวสลัดขนปีกไปมาดูแล้วมีความสุข  เจ้าลูกเจี๊ยบก็พากันกระโดดขึ้นลงบนหลังของแม่ไก่ไปมา  บางตัวก็มุดเข้าอกบ้าง  เข้าในปีกบ้าง  มันช่างเป็นภาพที่ดูมีความสุข  จนบางทีเรายังแอบอิจฉาไก่พวกนี้ที่มันไม่ต้องมานั่งคิดเรื่องค่าเช่าบ้าน  ค่าอาหาร  ค่าน้ำ  ค่าไฟ  และค่าอื่นๆ อีกมากมาย  

           บ้านเราจะเลี้ยงไก่ชนสายพันธ์พม่าสีตัวมันจะไม่เหมือนไก่ไทยเท่าไหร่  ไก่พวกนี้จะมีหลายหลายสี  เหมือนเราจับชุดแฟนตาซีใส่ให้มันยังไงยังงั้น  ปุกปุยเลยชอบที่มันสวยและก็เลี้ยงดูเล่นไม่ได้เอาไปตีหรือทำบาป  เพราะไก่ชนที่ได้มานี้ปุกปุยเป็นคนจับได้ตอนที่แม่ไก่หนีมาจากการโดยจับไปฆ่า  และบ้านปุกปุยก็เอามาขยายพันธ์จนไก่ชนเหล่านี้มีจำนวนประมาณ  5-6  ตัว  ส่วนมากจะให้คนที่อยากได้ไปฟรีๆ  เพราะไม่อยากให้ลูกไก่มันเยอะจนเกินไป  เดี๋ยวแมวจะไล่ตะครุบจับกิน

          แต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลที่เราสูญเสียไก่ชนที่อันเป็นที่รักไป  บ้านเราถูกขโมยขึ้นเพื่อขโมยไก่ชนไป  3  ตัว ในเวลาช่วงรุ่งเช้า  ซึ่งเป็นเวลาที่คนในครอบครัวหลับสนิทหมดแล้ว  และที่สำคัญคนที่ขโมยไปก็เป็นคนใกล้ตัวที่เชื่อใจกัน  และเป็นคนที่พ่อหางานให้ทำ  เลี้ยงอาหาร  คอยสอนงาน  มิหนำซ้ำพ่อก็ใจดีเคยให้ไก่ไปเลี้ยงตามที่ขอ  แต่ทำไมเขาถึงอยากได้ทั้งหมด?  เพราะอะไร?  ปุกปุยเองไม่เข้าใจ?  ทุกคนในบ้านเสียใจรวมถึงตัวปุกปุยด้วย  ไม่ได้เสียใจที่ไก่ชนหายหรอก  แต่เสียใจที่ทำไมครอบครัวเราถึงโชคร้ายตลอดเวลาจะคบใครหรือมีเพื่อนสนิท  ทำไมถึงต้องโดยโกง  ทั้งที่ครอบครัวเราก็ไม่เคยไปทำร้ายใคร  ขโมยของใคร  แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้  "อ้า.....มันน่าเสียใจจริง"  

          นี้คงจะเป็นคติเป็นบทเรียนสอนใจไปอีกนาน  ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตนั้นจะตัวใหญ่หรือเล็กแต่หากเราได้ชื่อว่าเป็นผู้เลี้ยง  ผู้ดูแลย่อมมีความผูกพันธ์เสมอ  เราจึงต้องพึงระลึกในใจว่า  ไม่มีสิ่งไหนหรอกที่อยู่กับเราไปตลอดชีวิต  จะต้องมีสักวันที่จะต้องจากไม่วันนี้หรือวันหน้า  ส่วนการขโมยนั้น  เราคงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของเวรกรรม  ทุกคนในบ้านเชื่ออย่างงั้น  ทุกสิ่งที่ก่อขึ้น  สักวันจะต้องเกิดผลในไม่ช้าหรือเร็ว  ดังนั้นสิ่งที่เยียวยารักษาได้  คือ  การให้อภัยในใจตนเอง

[ชยพร แอคะรัจน์]

ให้อภัย..พร้อม ๆ กับ การ เรียนรู้..และทำความเข้าใจ..กับโลก...นะครับ

ชยพร   แอคะรัจน์