บททดสอบจิตบอกธรรม
วันนี้แม่ชีน้อยได้ลาสิกขาไปแล้ว เหลือแต่เพียงแม่ชีภัสที่ขอบวชต่อ ด้วยความเมตตาของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่ท่านเมตตาให้โอกาสลูกผู้หญิงได้สร้างสั่งสมบารมี
สามวันนี้ข้าพเจ้ามีอาการไม่สบายตัวร้อนดั่งไฟแต่หนาวจับขั้วหัวใจ...แต่อาการก็ดีขึ้นตามลำดับ เมื่อตอนเย็นขับรถไปส่งแม่ออกน้อยทั้งหลายกลับบ้าน เพราะอีกสองวันโรงเรียนก็เปิด ดูท่าทางหนูน้อยทั้งหลายต่างอาลัยไม่อยากจะลาสึก ...
ขาดอีกหนึ่งสัปดาห์ก็ครบสองเดือนที่หนูน้อยเข้ามาเรียนรู้ชีวิตการรับข้าวมื้อเดียว ... ตื่นนอนตีสี่เพื่อทำกับข้าวถวายพระ ฝึกฝนการเรียนรู้ถึงการสละออกจากเส้นผม ข้าพเจ้าได้นึกย้อนและถอดบทเรียนกับตนเอง ในหัวใจนี้มุฑิตาจิตอย่างยิ่งต่อบารมีของแม่ชีน้อย
เริ่มต้นของการบวช...
ได้พากันทบทวนว่าตอนที่บวชใหม่ๆ เรานอนกันที่ไหน ต่างก็จำได้ว่านอนในเต๊นซ์... ซึ่งกางไว้ในกระต๊อบ ตอนนั้นแม่ครูถูกโจมตีอย่างหนักเรื่องหวงกุฏิ ก็แปลกใจเพราะโดยส่วนตัวชอบนอนกลด นอนเต๊นซ์...จะไปหวงกุฏิได้อย่างไร กัลยาณมิตรท่านใดมาก็ได้ขึ้นพักกันทั้งนั้น เป็นเรื่องแรกของวิถีการบวชของแม่ชีน้อยที่ถูกโจมตีอย่างมาก จนพระอาจารย์ต้อท่านเมตตากั้นห้องไว้ให้ที่ศาลาสี่เพื่อเป็นที่เป็นสัดเป็นส่วนสำหรับแม่ชีน้อย จนวันหนึ่งหลวงปู่เมตตาให้พากันกลับไปอยู่ในบ้านแม่ชี เราก็ยังคงนอนกันที่เต๊นซ์ที่กระต๊อบกันตามอุปนิสัยที่ชอบอยู่เช่นเดิม
"ขอให้พิจารณาไข่เจียวที่ทำขึ้นถวายพระด้วยนะมีเส้นผมด้วย" คือคำพูดของบุคคลหนึ่ง... ณ ตอนนั้นข้าพเจ้าก็งงๆ ว่าเส้นผมอะไรไปอยู่ในไข่เจียว เพราะแม่ชีน้อยก็ต่างโกนผมเกลี้ยงศีรษะโล้น แม้แต่ข้าพเจ้าเองก็ไม่มีเส้นผม แต่เราก็ผ่านเรื่องนี้มาได้ที่ใจ ก็เลยตอบไปว่า "คุณแม่คะ แม่ชีน้อยไม่มีผมค่ะ" ท่านก็เลยอึ้งเงียบและเดินจากไป
วิถีการบวช...ใครรับทราบต่างก็ชื่นชมอยากพบเจอแม่ชีน้อย คุณยายเข็มเพชรมารดาของข้าพเจ้าเป็นผู้เกื้อหนุนในการทำกิจกรรมนี้ของข้าพเจ้า รวมถึงอนุญาตให้ข้าพเจ้าไปใช้ชีวิตอยู่ที่วัดร่วมสองเดือน คุณยายเข็มเพชรมักเชิญแม่ชีน้อยมารับข้าวที่บ้านอยู่เนือง จนหลวงปู่ได้เอ่ยถามว่า "ได้ให้พรไหม"... พวกเราก็พากันยิ้มแล้วท่านก็เมตตาให้แนวทางในเรื่องการให้พร ให้พากันไปฝึกฝน จากนั้นเวลาที่ไปรับข้าวนอกวัดเหล่าแม่ชีน้อยต่างก็พากันให้พรแด่เจ้าภาพ อยู่ๆ มาวันหนึ่งก็มีบุคคลไปแอบอ้างใช้ชื่อบุคคลอื่นโพสต์ว่าให้ในอินเตอร์เนตว่า "พากันเป็นบ้าไปกันใหญ่แล้ว แม่ชีที่ไหนให้พร ..." เราก็มาทบทวนกัน ก็นี่คือแนวปฏิบัติที่พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านให้มา เรามาบวชมีพ่อแม่ครูบาอาจารย์ หากเราไม่เคารพเชื่อฟังท่านจะได้ชื่อว่ามีพ่อแม่ครูบาอาจารย์หรือ ... เมื่อพิจารณาได้เช่นนี้เราก็ผ่านเรื่องราวนี้ไปได้
พอมาถึงช่วงปลายๆ...
แม่ชีน้อยเป็นเป้านิ่งของการถูกว่าอย่างหนัก ว่า... "ทำตัวเสมอพระ บวชแล้วมานั่งรอทานข้าวไม่รู้จักทำกับข้าวถวายพระ มาทำวัตรก็ไม่รอให้เลิกพร้อมกัน ... " นานามากมาย ในวันนั้นแม่ครูไม่อยู่เดินทางไปทำงาน R2R แต่แม่ชีน้อยก็โทรมาเล่าให้ฟังด้วยจิตที่เบิกบาน "แม่ครูขาบารมีพวกหนูเพิ่มอีกแล้วค่ะ มี..ว่าให้พวกหนูค่ะ" น้ำเสียงสดใสและเบิกบานยิ่งนัก ข้าพเจ้าสงสารก็สงสาร แต่ที่เหนือยิ่งกว่านั้นคือรู้สึกอนุโมทนาบุญกับแม่ชีน้อยเป็นอย่างยิ่ง ชีวิตตั้งแต่เป็นแม่ออกน้อยมานอนวัดทุกวันเสาร์อาทิตย์ตลอดหนึ่งปีก็ต้องฝึกตื่นมาตีสี่มาทำกับข้าวและให้แล้วเสร็จก่อนหกโมง เพราะช่วงหกโมงเป็นเวลาที่แม่ออกมาทำครัวเกรงว่าจะเป็นการเกะกะรบกวน จวบจนบวชเป็นชีน้อยแนวปฏิบัตินี้ก็ยังคงอยู่ ตั้งแต่ถูกว่าเรื่องไข่เจียวมีเส้นผม ข้าพเจ้าก็เปลี่ยนให้แม่ชีมาทำขนมแทน เพื่อลดอกุศลไม่ให้เกิดเพิ่มพูนในใจผู้คน ส่วนแม่ชีภัสโตพอก็ยังคงเข้าไปทำกับข้าวถวายพระเช่นเดิม ส่วนเรื่องทำวัตรก็ไปร่วมทำมิได้ขาด ... แต่คนที่พูดว่าให้อาจจะมองไม่เห็น ส่วนไม่เลิกพร้อมพระ เพราะถูกบอกว่าหลังทำวัตรพระเณรท่านอบรมกัน ก็เข้าใจเช่นนี้มาตลอด ... พอเรื่องราวนี้เกิดขึ้นข้าพเจ้ากลับมาที่วัดจึงให้แม่ชีน้อยไปเรียนถามพระอาจารย์ผู้นำทำวัตรให้แน่ชัดว่าจะใช้แนวปฏิบัติเช่นไร...
เมื่อก่อนจะลาสึก...แม่ชีน้อยแม่ชีใหญ่นำต้นฉบับหนังสือ "ขี้เกียจเป็นแมลงวัน ขยันเป็นแมลงผึ้ง" ที่หลวงปู่ดำริให้แม่ครูจัดทำพิมพ์มาแจก ซึ่งเวลาก็เนิ่นนานมา จนได้รับการทวงถามจากองค์ท่านจึงได้จัดทำเรียบเรียงถวาย เพราะนี่คือ ดำริของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ แต่ก็ยังมีบุคคลที่มีมองแบบปุถุชนตำหนิมองว่าเป็นการหาเรื่องไม่เลิกไม่แล้ว ทั้งๆ นี่คือบทธรรมที่พ่อแม่ครูบาอาจารย์หลายท่านได้เคยเทศน์เอ่ยสอนลูกศิษย์ลูกหา...
หมดเรื่องหนึ่งก็มีเรื่องหนึ่งแทรกขึ้นมา เพราะโลกไม่เคยหมดเรื่อง แต่ธรรมทำให้เรามองเรื่องให้จบได้
สำหรับข้าพเจ้าแล้ว...
การได้อยู่กับแม่ชีน้อยเหล่านี้ทำให้มีพลังชีวิตอย่างมาก เพราะจิตดวงน้อยเหล่านี้สดใสและเบิกบาน แม้ว่าจะเจอบททดสอบทางจิตใจอยู่หลายเรื่องซึ่งไม่อาจนำมากล่าวได้ทั้งหมดแต่แม่ชีน้อยก็มองเรื่องที่กระทบว่าเป็นเรื่องของการสร้างบารมีธรรม จิตดวงน้อยนี้จึงยังสดใสเบิกบานอยู่เสมอ
...
๑๓ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๖
ความเห็น (2)
แม้จะลาสิกขา แต่ครั้งหนึ่งในชีวิตย่อมประเสริฐนัก
อ่านแล้วปลงไปอีกรอบ. ใช่ว่าจะมีแต่ที่ทำงาน ที่บ้าน แม้กระทั่ง ที่ที่ไปปฏิบัติธรรม. ก็ยังมีความรุ่มร้อนของคน
ธรรม มีให้เห็น จริงๆ
ขอบคุณค่ะ