ชีวิตที่ฝึกฝนในวัยเด็ก "ใจใหญ่ใจน้อย"
โรงเรียนยังไม่เปิดเทอม "แม่ชีน้อย" ก็ยังคงใช้ชีวิตกันต่อภายในวัด...ด้วยจิตที่เบิกบาน
ยิ่งนานวัน ข้าพเจ้าสังเกตเห็นความสดใส และเต็มไปด้วยพลัง...ซึ่งล้วนแต่เป็นพลังด้านบวก
หลายครั้งต่อหลายครั้ง ที่มีแบบทดสอบเข้ามาทดสอบสภาวะแห่งจิตใจของแม่ชีน้อย ไม่ว่าจะเป็นการถูกล่าวว่าซนบ้าง ทำอะไรไม่เรียบร้อยบ้าง หลายๆ อย่างแต่จิตใจของแม่ชีน้อยก็ยังคงเบิกบานและร่าเริง
วันหนึ่งแม่ชีมดแดงบอกว่า "มีแต่ให้เราเมตตา แต่ไม่เห็นผู้ใหญ่เมตตาเราเลย"...หลังจากที่โดนผู้ใหญ่ท่านหนึ่งบ่นให้... ข้าพเจ้าหัวเราะขำในหน้าตาของแม่ชีมดแดงที่มีวัยเพียงแค่ ๘ ขวบ...
"ผู้ใหญ่ย่อมเมตตาผู้น้อย... เราเป็นผู้ใหญ่กว่าเราจึงเมตตาผู้น้อยกว่า"...ข้าพเจ้าได้เอ่ยตอบแม่ชีมดแดง ซึ่งแม่ชีน้อยทุกคนก็ทำหน้าสงสัย...
"เราเป็นผู้มีหัวใจใหญ่กว่าเขา เขามีใจน้อยกว่าเรา เขาจึงใจน้อย โกรธง่าย และหงุดหงิดว่ากล่าวเรา ดังนั้นเราจึงพึงเมตตาเขา ถ้าเขามีหัวใจที่กว้างใหญ่ไพศาลเขาก็จะไม่ตำหนิ ไม่ว่าใครเลย ดังนั้นที่ผู้ใหญ่ท่านนั้นหงุดหงิด ตำหนิและว่าแม่ชีน้อย นั่นแสดงว่าเขามีใจน้อย... เราจึงพึงเมตตาเขาให้มากๆ...เข้าใจไหมลูก"
คำอธิบายนี้...ได้ผล
แม่ชีน้อยทั้งหลายต่างยิ้มอย่างเบิกบาน และสักพักก็เพลิดเพลินกับการทำภารกิจอื่นต่อ ยังกับไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้หัวใจของแม่ชีน้อยนี้ขุ่นมัวได้
...
๒๓ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๖
ความเห็น (2)
-สวัสดีครับ..
-ฝึกฝนให้"ใจใหญ่..."ครับ..
-แม่ชีน้อย....น่ารัก..ครับ
สาธุ อนุโมทนาค่ะ