ขอบคุณเจ้านกน้อย...
วันหนึ่งมอบหมายให้นักเรียนไปปิดห้องปฏิบัติการ
เช้าวันต่อมา...เห็นนกตัวหนึ่งนอนอยู่บนพื้น...ดิ้นได้แปปเดียว...นิ่งสนิท
น่าจะบินหลงเข้ามาเมื่อวาน...คงพยายามบินออกไปให้ได้...
แต่เพราะมันไม่สามารถแยกแยะได้ว่าตรงไหนเป็นช่องว่าง ตรงไหนเป็นกระจก คงบินชนกระจกอยู่หลายครั้ง
จับนกตัวนั้นขึ้นมาแล้วแผ่เมตตาให้กับมัน...ขอให้ไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่านี้นะเจ้านกน้อย
.........................................................................
ด้วยความไม่รู้ .... บางทีอาจทำให้ ... พลัดหลงไปในที่ ... ที่ไม่ควรไป ...
มันคือแบบทดสอบ ... ที่แลกด้วย ... เวลาของชีวิต ...
หากเพียงรู้จัก ที่จะต่อสู้กับ ....ความกลัวภายในใจ...
หากเพียงรู้ว่า เวลาที่วิตกที่สุด ....ควรต้องทำใจให้นิ่งที่สุด ....
การหาทางออก ... แบบเดิมที่ไม่ได้ผลนั้น ... ยังจะทำมันซ้ำอีกหรือ ...
หากรู้ว่า..กำลังเผชิญ...อยู่กับ ... จุดที่แย่...และทำอะไรไม่ได้
อดทน...รอ...เวลา...ผ่านไปสักพัก...สถาณการณ์ที่เผชิญอยู่ ... ต้องเปลี่ยนไป อย่างแน่นอน
เก็บออมพลังชีวิตที่มีอยู่ เพื่อรอจังหวะเวลา ....ที่ต้องใช้พลังนี้ เดินออกจากสถาณการณ์ย่ำแย่ ได้ออย่างสบายๆ
การใช้พลังชีวิต...ต่อสู้อย่างสุดฤทธิ์...ด้วยความไม่รู้...ในเวลาที่ไม่เหมาะสม...
อาจทำให้เหนื่อย...จนสิ้นเรี่ยวแรง ... ซึ่งเป็นการปิดโอกาส...ที่จะใช้ชีวิตอันสวยงาม...ด้วยตัวเอง
เก็บออมพลังชีวิตที่มีอยู่ ... อยู่อย่างเห็นคุณค่าของความสุขอันน้อยนิด .... เพื่อเป็นพลังใจ
เมื่อเวลาใหม่มาถึง...หนทางเปิดแล้ว...มีพร้อมด้วยความช่วยเหลือ ...
มีชีวิตอิสระ ...นั่น เป็น ของขวัญ งดงามที่สุด คุมค่า กับ การรอคอย ...
เป็นการตาย...ที่มีคุณค่า...ขอบคุณ...เจ้านกน้อยตัวนั้น...
ความเห็น (5)
บันทึก...เนื้อหาชวนสลด แต่อดยิ้มไม่ได้ค่ะ
ขอบคุณที่ช่วยให้ยิ้มออก แบบ...มองดูความตายได้ด้วยรอยยิ้ม (เอ๊..ยังไงกัน)
บ่อยมากค่ะ ที่ต้องช่วยหาทางให้เจ้านกน้อยออกจากร้าน
ที่ส่วนมากก็เป็นธัญพืช และร้านก็เป็นห้องกระจกโดยรอบด้วยสิ
ถ้าตัวไหนที่กลัวเราผู้ช่วย ก็เจ็บตัวมากหน่อย ไม่วิ่งชนกระจกซ้ำ
ก็ลอดมุมโน้นมุมนี้ จนคนช่วยแทบหมดแรงตาม :)
บางตัว ไว้วางใจเรา หมอบให้จับง่ายๆ ก็มีนะ แต่น้อย
ยังไม่พบนกตัวที่ชนจนตัวตายนะ แต่... เข้าใจนะ เข้าใจเจ้านกตัวนี้อย่างดีทีเดียว :)
แหม...บันทึกนี้ มาช้าไปนิด ชีวิต... ชนกระจกร่วงไปแล้ววว ^____^
ขอบคุณมากนะคะ ที่แบ่งปัน เรื่องเล่า ชวนเจริญสติอย่างลึกซึ้งทีเดียว
อิสรภาพงดงามปานใด หัวใจอิสระก็งดงามปานนั้น
ขอให้กำลังใจกับการเป็นอิสรชนนะครับ คุณครู ;)...
ขอบคุณทุกท่านที่เเวะมาอ่าน และให้ความเห็นนะคะ ^ _____ ^
ขอบคุณ..คุณTawandin
ขอบคุณ..คุณ นงนาท สนธิสุวรรณ
ขอบคุณ..คุณหนูรี
ขอบคุณ..คุณหยั่งราก ฝากใบ
ขอบคุณ..คุณWasawat Deemarn
น่าสงสารน้องนกนะครับ คงมองไม่เห็นกระจก
^ ______ ^ ให้กับความเมตตาของ อ.ขจิต ฝอยทอง ค่ะ