ช่วงเวลาที่ผ่านมาเมื่อหลายวันก่อน
มีเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหลายเรื่องพร้อมๆ กัน ทำให้ข้าพเจ้าได้รับโอกาสของการฝึกฝนทางปัญญาอย่างมาก
ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ขีวิตของความเป็นแม่ แม่ที่มีลูกถึง ๒๘ คน ที่ได้ดูแลและเรียนรู้ถึงชีวิตของลูกๆ แต่ละคนที่มีชีวิตและจิตใจผ่านประสบการณ์ชีวิตที่แตกต่างกันมา
หลายเรื่องราวที่ข้าพเจ้าได้เกิดการทบทวนและใคร่ครวญทางปัญญา ทำให้ข้าพเจ้าได้นึกถึงวิธีการสอนที่แม่ของข้าพเจ้าได้อบรมบ่มเพาะสอนข้าพเจ้ามา เป็นความทรงจำที่ดีมาก นึกถึงทีไร ก็จำได้แต่ความทรงจำที่อบอุ่นและปลอดภัย
ทำให้ข้าพเจ้าเกิดการตระหนักในข้อหนึ่งว่า ความอบอุ่นในวัยเด็ก ทำให้จิตใจของข้าพเจ้ามีวัคซีนที่พร้อมจะเผชิญกับความทุกข์และปัญหาต่างๆนานา
ความรักของแม่หรือความรักของพ่อที่มีต่อข้าพเจ้าและพี่สาว ช่วยหนุนนำให้เราพี่น้องเข้าใจและเข้าถึงสภาวะจิตใจได้ง่าย โอกาสของการเรียนรู้สู่ธรรมก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรปิดกั้น เพียงแค่เราเปิดประตูใจเราออก เราก็มีความพร้อมพอที่จะทำความเข้าใจและเรียนรู้เรื่องความทุกข์และหนทางแห่งการพ้นทุกข์
แม่เลี้ยงดูหลานคล้ายๆ กับเลี้ยงดูลูก จึงไม่แปลกใจเลยว่าหลานชายข้าพเจ้าค่อนข้างดูเป็นคนอบอุ่นและจิตใจอ่อนโยน
แนวทางต่างๆ มากมายที่ข้าพเจ้าระลึกได้ในวัยเด็ก ที่ทั้งแม่และพ่อให้ไว้เป็นมรดก ข้าพเจ้านำมาใช้ปฏิบัติต่อลูกๆ ที่วัดด้วย => ความรักและความอบอุ่น
เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นกับลูกๆ คล้ายเป็นโจทย์ให้ข้าพเจ้าได้ฝึกฝนใจตัวเองไปในตัว
ข้าพเจ้าได้เกิดการเรียนรู้ต่อตนเองว่า หัวใจของข้าพเจ้าสามารถที่จะอ่อนโยนและเมตตาได้อีก อย่างประมาณหาที่สุดมิได้ นั่นก็คือ เมตตาอย่างไม่มีที่สุด หลวงปู่เมตตาสอนข้าพเจ้าว่า "อดทนต้องบวกกับเมตตา อดทนอย่างเดียวไม่พอต้องเมตตาด้วย เมตตาเขาที่เขาไม่รู้" ข้อธรรมคำสอนนี้ข้าพเจ้าได้นำมาใคร่ครวญและฝึกปฏิบัติในตัวเอง ก่อให้เกิดเป็นความเข้าใจในหัวใจอย่างยิ่ง
อดทนและเมตตา จะนำพาลูกๆ ก้าวข้ามพ้นห้วงน้ำแห่งวัฏสังสารนี้ได้
ข้าพเจ้าเคยถามตนเองว่า สิ่งใดกันนะที่ข้าพเจ้าจะนำมาฝังไว้เป็นมรดกใจแก่ลูกๆ และผู้คนต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต คำตอบที่ข้าพเจ้าได้บังเกิดต่อตนเองก็คือ "ศีลและธรรม" เท่านั้น เงินทอง ข้าวของ ทรัพย์ภายนอกต่างๆ จะไม่สามารถช่วยให้ลูกๆ และผู้คนรอดพ้นได้ ศีลธรรมอันเป็นทรัพย์ภายในต่างหากที่จะทำให้รอดได้ เพราะเมื่อไรที่เขามีทรัพย์ภายในแล้วทรัพย์ภายนอกก็จะปรากฏแก่เขาเองอย่างเปี่ยมด้วยผู้มีปัญญาและมีจิตใจที่อ่อนโยน
...
๒๙ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๖
ไม่มีความเห็น