ขอดวงใจอันอ่อนโยนกลับคืนสู่ใจ
ณ ตอนนี้หัวใจของข้าพเจ้ารู้สึกกระด้างอย่างมาก
เมื่อนึกถึงเรื่องราวและเหตุการณ์ของการแก้ปัญหาด้วยความรุนแรง... มองเพียงผิวเผินอาจดูเหมือนนุ่มนวล แต่เมื่อเปิดประตูใจมองอย่างลึกซึ้งจะมองเห็นถึงหน่อเนื้อและเชื้อพันธุ์แห่งความรุนแรงที่ฝังอยู่ในรากเหง้ามาอย่างยาวนาน
เด็กคนหนึ่งถูกตบ ตี ถีบ เตะ ด้วยอารมณ์...เพราะถูกเข้าใจว่าเป็นคนสร้างเรื่อง
เด็กอีกคนที่เป็นเพียงคนโปรดแต่เป็นสาเหตุของการก่อเรื่องราวทั้งหมด...กลับโดนเพียงเบาเบา
และตัวการร้ายที่จะเติบโตไปอาชญากรทางเพศในอนาคต กลับไม่ถูกอบรมสั่งสอนในเรื่องคุณธรรมและศีลธรรม ไม่ถูกให้สอนในเรื่องความละอายต่อเพศแม่ เคารพในเพศแม่
นึกถึงเรื่องนี้ทีไร...หัวใจนี้กระเทือนเหลือเกิน
ต้นกล้าแห่งความรุนแรง ฉายประกายเกิดขึ้นในแววตาของเด็กถึงสามคน...หรืออาจมากกว่านั้น
การถ่ายทอด ถ่ายเชื้อความรุนแรงเริ่มต้น...
ราคะมาก...ปฏิฆะก็มาก...
การไม่พยายามระงับซึ่งราคะ (ความพึงพอใจ) และปฏิฆะ (ความไม่ชอบใจ)...ต้นกล้าตัวนี้ก็จะเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
คนต้นแบบ ที่เป็นแบบของการไม่สำรวมในเพศป้อยอในเพศตรงข้าม ทำรุ่มร่ามต่อเพศตรงข้ามให้เด็กๆ ได้ดูได้เห็น...ไม่สำรวมระวังในเพศของตน ความสะบัดสะบิ้งของเพศตรงข้าม ทำให้เรื่องราวสนุกสนาน
และลามมาจนถึงพฤติกรรมเลียนแบบในเด็ก...
เมื่อสืบสาว...เพศชายกลับเป็นฝ่ายกล่าวโทษเพศหญิงว่าให้ท่า มาชอบพอก่อน
ต่างถูกอำนาจราคะครอบงำ...เมื่อถูกชี้ให้เห็นความโกรธ ความไม่พอใจ การยอมรับในความผิดพลาดของตนเองไม่ได้ สภาวะนี้ก็เลยไม่เคยถูกแก้ไขด้วยปัญญา หากแต่เพียงถูกกดเอาไว้และแสดงออกมาเป็นความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ...
อาจรวมถึงหัวใจของข้าพเจ้าเองด้วยก็ได้ในตอนนี้....
ที่กระด้างต่อเรื่องราว...เพราะอยู่เหนือความสามารถที่จะเยียวยาสิ่งใดใดได้
เชื้อพันธุ์แห่งความรุนแรงเริ่มเกิดการถ่ายทอด แววตาแข็งกร้าวและกระด้างมีปรากฏในแววตาของเด็กที่มีอายุเพียง ๑๐ - ๑๑ ขวบ...กระบวนการบ่มเพาะพลังด้านลบมีสะสมและเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ...
...
แด่ต้นกล้า...ที่ถูกเพี้ยะเพลี้ยเกาะกิน
๒๓ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๖
ความเห็น (2)
"เพลี้ย" ไหมคะ น้องกะปุ๋ม
อ่านแล้วพลอยใจหดหู่ไปด้วย ชีวิตของหนูน้อยเหล่านี้ยังอีกยาวไกล จะชำระล้างให้ละเอียดอ่อนขึ้นได้หรือไม่หนอ...ภาวนา ไปด้วยค่ะ
ขอบพระคุณค่ะพี่โอ๋... ^^