เราจะช่วยให้เป็นคน...หรือปล่อยเป็นสัตว์ในคราบมนุษย์
จากที่ติดตามข่าวฆาตกรรมเด็กน้อยสองคน...จากฆาตกรรมที่เสมือนเป็นโรคจิตนั้น...สะท้อนให้ต้องครุ่นคิดอะไรหลายอย่าง และจากการติดตามอ่านในบันทึกของคุณมงคล ยะภักดี นักสังคมสงเคราะห์...คนเก่งของเรา...
มีผู้ป่วยจิตเวชหลายรายต่อหลายราย...ที่อยู่ในสภาพผู้ถูกขุมขังจากคดีฆาตกรรม...ยิ่งโดยเฉพาะการฆาตกรรมที่กระทำด้วยวิธีวิปริต...เช่น การกระทำชำเราเด็กแล้วฆ่า...หรือการฆาตกรรมด้วยวิธีที่แปลกประหลาด...หลายต่อหลายจำเป็นที่ต้องส่งจิตแพทย์และนักจิตวิทยา เพื่อตรวจและประเมินสภาพทางจิต...ตลอดจนการบำบัด...เพราะอะไรทำไมเราถึงยังต้องให้คนเหล่านี้ได้รับการบำบัด...เพราะนั่นเขาถูกมองว่าเป็น "มนุษย์"...ที่มีโอกาสแห่งการคืนกลับ...
ดิฉันเคยเกิดคำถามแก่ตนเองเหมือนกันว่า...หรือเราจะปล่อยให้เขาได้รับโทษทันฑ์ไปเลย ไม่ต้องให้การช่วยเหลือทางจิตใจ แต่เมื่อเราต้องมามองด้านความเจ็บป่วยทางจิตใจของเขา...มันเป็นหน้าที่ที่ต้องช่วยเหลือ...การช่วยเหลือทางด้านจิตใจต้องทำโดยไม่สิทธิ์ที่จะตั้งเงื่อนไขใดใด...ได้เลย
ดิฉันอ่านผ่านบันทึกของคุณมงคล...สะท้อนถึงความหนักอึ้งในจิตใจ ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเองได้รับ case เช่นกัน เด็กถูกพ่อเลี้ยงกระทำ(Abuse) โดยที่แม่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้..นั่นน้อยนิดเมื่อเปรียบเทียบกับ case ที่คุณมงคลต้องเผชิญ...สภาพที่เราผู้บำบัดต้องให้การช่วยเหลือทั้งสองฝ่าย...ต้องพยายามข่มจิตใจที่ครุกกรุ่นขึ้นมา...และมอง case เป็นเพียงผู้มารับการบำบัด..
ถ้าหากฆาตกรนั้นเป็นผู้ป่วยทางจิตนั้น...กระบวนการช่วยเหลืออาจคลำทางได้ง่าย...แต่หากเป็นผู้ป่วยทางจิตหรือมีความผิดปกติทางจิตที่อยู่ในสภาพคนปกติ...มีปฏิสัมพันธ์ สร้างภาพสวยหรูในสังคมนี่สิ น่ากลัว และน่าเป็นห่วง เพราะเราไม่ทราบว่าใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไปของเขา...และที่สำคัญตัวเขาเองเขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองป่วยทางจิต...
ผู้ป่วยในกลุ่มนี้ที่มองว่า..ตนเองไม่ป่วยมักสามารถทำเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นได้โดยที่เราไม่คาดคิดและมักจะมองว่าตนเองทำนั้นไม่ใช่ความผิด...และกลับรู้สึกมีความสุขจากการกระทำนั้นของตนเอง..เขาจะบกพร่องทางความรู้สึกแห่งมโนธรรม จะไม่สามารถแยกแยะความดีหรือเลว..ได้..การกระทำจะทำตามสภาพอารมณ์...และจิตใต้สำนึกที่สั่งสมมาจากปมด้อยหรือเงื่อนต่างๆ ที่ตนเองสร้างขึ้น..และมักสร้างภาพจินตนาการแห่งตนเองให้ดูดีต่อสภาพสังคม...ความรุนแรงทางจิตใจจะสั่งสมเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ...โดยที่ไม่รู้ตัวและทำร้ายใครต่อใครเพิ่มจำนวน และความรุนแรงมากขึ้น...ในกลุ่มนี้...ค่อนข้างน่าเป็นห่วงและบำบัดยาก และเรามักพบ case ลักษณะมีเยอะมากในสังคม...แต่เราไม่สามารถทำอะไรเขาได้ จะชักชวนให้ได้รับการบำบัดก็ยาก เพราะขาดการตระหนักความเจ็บป่วยทางจิตของตนเอง...ผู้ป่วยในกลุ่มนี้มักจะมีความกดดันทางจิตใจอย่างรุนแรง...บางรายกัดเล็บตนเองจนกุดสั้น..เป็นแผลก็มี บางรายดึงผมตัวเองจนผมร่วงบาง..บางรายสูบบุหรี่อัดแน่นๆ..เวลาที่มีความเครียดกดดันมาก...บางรายไม่สามารถควบคุมความโกรธ และอารมณ์เชิงลบของตนเองได้ จะโกรธรุนแรง...หรืออีกหลายๆ ..อาการพฤติกรรมที่เราสามารถสังเกตได้ยาก
กว่าเราจะได้ให้การช่วยเหลือหรือบำบัดทางจิตก็ต่อเมื่อเขาได้กระทำสิ่งที่รุนแรงหรือร้ายแรงเกิดขึ้นนั่นแหละ...
.........
Note : "สัตว์ในคราบมนุษย์" คือ คำที่ขอยืมมาจากการได้ยินท่านหนึ่งเคยพูดกับกะปุ๋ม
ความเห็น (11)
อืมม์ ปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ในสังคม แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เขาไม่ออกมาขอรับบำบัด เราเองจะเข้าไปก้าวก่ายไม่ได้ ก็ต้องคอยรับมือเป็นรายๆ ไป
ผมจำได้ว่าก่อนไปเรียน ได้สอบสัมภาษณ์ แล้วกรรมการได้ถามผมถึงเรือง ปัญหาสุขภาพจิต และผมก็เล่าถึงละครเรืองหนึ่ง ที่มีเบนซ์ เล่นเป็นลูกสาวของนิรุตต์ แล้วถูกพ่อเลี้ยงแบบกดดัน จนทำให้มีสองบุคลิกและมีปัญหาทางจิต พอมีลูกก็เลี้ยงจนลูกเป็นออติซึม ใครจำชื่อเรืองได้ช่วยบอกหน่อยละกัน แล้วกรรมการก็ถามผมว่า แล้วคิดจะศึกษาปัญหา "สัตว์ในคราบมนุษย์" บ้างไหม
ผมบอกว่า อยากทำแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนนี่เพราะซับซ้อนเกินไป ผมตอบแค่นั้นแล้วยิ้มๆ เพราะนึกไม่ออกในตอนนั้น
แต่ที่ช่วยให้ผมได้ทุน ก็น่าจะขอบคุณละครเรืองนั้น เพราะผมสามารถวิเคราะห์ปัญหาสุขภาพจิตในเชิงระบบและสอดคล้องกับหลายทฤษฎี
นี่แหละประโยชน์ของ มองละครย้อนดูตัว ใช่ไหมครับ
เรื่อง..ทับตะวันคะ...
*^__^*
กะปุ๋ม
- มาทักทายพี่สาวครับ
- พรุ่งนี้ผมมีสอบและต้องทำรายงานส่งพรุ่งนี้ด้วย
- ทำไม่ทันเลยครับ
- ขอเมลล์อาจารย์ปิ่นด้วยนะครับ
สมัยที่เรียน...จิตวิทยาให้คำปรึกษา (Psychology of Counseling) ...ในช่วงป.โทนั้น...วันๆไม่ต้องทำอะไรคะ...ดูละครและวิเคราะห์ case..เป็นที่สนุกคะ...
...
ตอนสอบสัมภาษณ์เข้าเรียน กะปุ๋มก็ได้วิเคราะห์ตัวละคร...ในเรื่องอะไรนี่แหละคะที่ มาช่าแสดงคู่กับโจ-นูโว...เมื่อสักประมาณปี 39...(ประมาณว่าจบโทมานานมาก...555)...ก็ทำให้เราได้ศึกษา "ชีวิต"....มากขึ้น
...
ในโลกแห่งความเป็นจริง...เราได้เจอ case ลักษณะนี้พอสมควร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเจ้าตัวไม่รู้สึกและไม่ตระหนักในตัวเอง...แต่เราพบความผิดปกติทางจิตที่แสดงออกทางพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมหลายอย่าง...ก็ได้แต่เฝ้ามอง...ห่างๆ...ทำอะไรก็ไม่ได้มาก...มีหลายสิ่งหลายอย่างซับซ้อนในกลไกทางจิตของเขา...ที่เขาแสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว...กะปุ๋มเคยเชื่อว่าความรักความเข้าใจจะช่วยได้...แต่นั่นก็ยากเกินจะเยียวยา...อาจต้องอาศัยเวลา...มากพอสมควรเพราะน่าจะมีการสั่งสม...มานาน...
หากได้รับการบำบัดอย่างจริงจัง...และ case ให้ความร่วมมือด้วยจะดีมาก...แต่นั่นก็ได้แต่เฝ้ารอ...อยู่ห่างอย่างระแวดระวัง...และขอความร่วมมือจากครอบครัว...อาการแรกๆ คล้าย schizophenia แต่พอศึกษานานๆ เข้าเหมือน Bipolar disorder...นะคะ...หากได้ตรวจสอบทางจิตและประเมินสภาพทางจิตอย่างแน่ชัด...ก็คงจะดี...แต่นี่เพียงสังเกตอาการและพฤติกรรมเท่านั้น...
...
เจอ case ลักษณะนี้ก็น่ากังวลเหมือนกันนะคะ...อย่างเช่นในละครเรื่องทับตะวันนั้น...ก็เช่นเดียวกัน...ป่วยทางจิตโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าป่วย...และนอกจากนี้มีความซับซ้อนมากมาย...ที่เป็นสาเหตุและสาเหตุกระตุ้นซ้ำ...
พูดเรื่องนี้ท่าจะยาว...ยิ้มๆๆ
*^__^*
กะปุ๋ม
น้องชาย...Mr_Jod
ขยันๆ...ทำงานนะคะ...จะได้ทำงานเสร็จทันกำหนดส่ง..
พี่กะปุ๋มเอง...ค่ำคืนนี้อาจไม่ได้หลับได้นอน...เพราะไปได้งานด่วนมาทำ...ต้องเสนอพรุ่งนี้คะ...
เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ...น้องชาย
*^__^*
กะปุ๋ม
- เป็นประเด็นที่น่าสนใจมาก ๆ เลยครับท่านกะปุ๋ม
- สิ่งที่ทำถึงแม้ว่าจะยากเย็นแค่ไหน แต่ก็ไม่เกินใจที่พยายามและศรัทธาครับ
- ขอเอาใจช่วยผู้ป่วยทุก ๆ คนรวมถึงผู้ที่มีจิตใจงามที่จะช่วยให้ผู้ป่วยเหล่านี้มีชีวิตที่กลับทรงคุณค่าขึ้นอีกครั้งครับ
- ขอพลังแห่งคุณค่าจงสถิตกับทุก ๆ ท่านตลอดไปครับ
ขอบคุณคะ..อ.จอห์น..
ที่แวะมาทักทายและกำลังใจอย่างสม่ำเสมอ...
วันนี้เราคนจิตเวชก็ได้ไปทำงานกันตามปกติ...เพราะวันนี้เรามีคลินิกกระตุ้นพัฒนาการที่ต้องให้บริการสำหรับ case ที่นัดมาและไม่ได้นัดมา...
ไปถึงที่ทำงานทำให้เราตัดสินใจไม่ผิดคะ...ที่ไปทำเพราะว่านี้ case เยอะมา...โดยเฉพาะ case คนพิการที่ต้องมาประเมิน IQ เพื่อนำไปขอใบรับรองคนพิการ...ก็ทำให้การทำงานวันนี้มีความสุขพอสมควร...ขณะเดียวกันเราก็ติดตามข่าวสารบ้านเมืองไป...ตามประสาสภากาแฟเล็กๆ...ของคนจิตเวชคะ...
*^__^*
กะปุ๋ม
ขอบคุณท่านKa-Poomครับ
ขอบคุณสำหรับการต่อยอด
อ่านแล้วให้รู้สึกเปิดโลกได้เพิ่มขึ้นอีกเยอะทีเดียว ทั้งให้รู้สึกผ่อนคลายได้ดีทีเดียว
ว่าแล้วเชียวบล็อกการให้คำปรึกษา "จิตวิทยา" เป็นบล็อกที่ต้องติดตามด้วยความระทึกในดวงหฤทัย
ผมติดตามอยู่ตลอดนะครับ...
คุณมงคล...คะ
ดีใจคะ...ดีใจที่แม้เป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆ...ของการช่วยเหลือโดยเฉพาะทางด้านจิตใจนั้น...ก็ทำให้สุขใจยิ่งคะ...
กะปุ๋มขอเป็นกำลังใจให้ทั้งคนทำงาน และคนในครอบครัวของน้องทั้งสอง...งานนี้คงหนักน่าดูกับการฟื้นฟูสภาพจิตใจในระยะยาว...
...
สู้ๆ..ต่อไปนะคะ
*^__^*
กะปุ๋ม
งานศพน้องทั้งสองวันนี้
ผู้คนร่วมงานคับคั่ง ทั้งภาครัฐ เอกชน ประชาชนทั่วไป ฯลฯ
ช่วงเช้าฌาปนกิจน้องสาว
ช่วงบ่ายฌาปนกิจพี่สาว
แน่นอนละว่า มันไม่ใช่สิ่งที่น่าภูมิใจอะไรหรอก
แต่มันก็อาจสะท้อนได้อยู่ในทีว่าสังคมรู้สึกกันอย่างไร
อ่านหนังสือพิมพ์หลายฉบับ กลับให้เอะใจ
ยักษ์ใหญ่หัวสีใช้นามสมมติกับผู้ตาย
ใช้นามสมมติกับพ่อแม่ผู้ตาย
เป็นไปได้ครับพี่น้อง
แต่ก็เอะใจ กับหัวสีอันดับรองๆ
รายละเอียดยิบกับข้อมูลผู้เสียหาย
การณ์ใดๆ ในโลกนี้มักมีอะไรให้แปลกใจได้เสมอๆ เนอะ
พิธีกรประกาศในงานศพว่า
คืนนี้ คุณแม่จะให้สัมภาษณ์สด
ผ่านรายการ "เมืองไทยวาไรตี้" ททบ. 5
ไม่ติดภารกิจเร่งด่วนอย่างใดฝากท่านKa-Poom ช่วยดูชม (และประเมินคุณแม่ด้วยครับ--ถ้าพิธีกรจะสามารถนำพาไปสู่ข้อมูลที่พอประเมินได้--โดยหวังว่าท่านKa-Poom จะได้นำมาถ่ายทอด ขยายผลในบล็อกการให้คำปรึกษา "จิตวิทยา" ได้อีกทางหนึ่ง)
ขอบคุณครับ
ขอบคุณคะ...คุณมงคล...ที่ส่งข่าว...
กะปุ๋มรับปาก...และเราจะช่วยดูคะ...
แม้อาจจะเป็นการวิเคราะห์ผ่านสื่อ...ที่ไม่ใช่การพบปะกับแบบเผชิญหน้าโดยตรงแต่อาจจะพอเก็บรายละเอียดได้บางส่วน...แต่ก็ขอออกตัวก่อนนะคะว่ากะปุ๋มไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญที่เก่งกาจอะไร...แต่ก็อาจจะพอได้บ้างในมุมมองของกะปุ๋มตามความรู้และประสบการณ์ในส่วนของกะปุ๋มเองคะ....
....
ขอร่วมอโหสิกรรมและขอให้ดวงวิญญาณแด่น้องทั้งสองไปสู่สุขติด้วยเทอญ
กะปุ๋ม