การเดินทาง : พายุ...และเมฆฝน
ขณะที่ท้องฟ้าสดใส...
หัวใจนั้นเบิกบาน..
ธรรมชาติรอบตัว...เขียวขจีสดใส
ไม่มี...ทีท่าว่าฝนจะตั้งเค้ามา
ด้วยความรู้สึกดีดี...ด้วยหัวใจละมุนละไม
สักพัก...
ฟ้ามืด
เมฆดำ...ลอยต่ำ
...
สุดท้าย..ก็เหลือเพียง...สายฝนและหยดน้ำ
เหมือนอารมณ์แห่งคน...ที่คุกคามเข้ามา...อย่างไม่รู้ตัว
ด้วยความสุขที่ยังคงมีอยู่...แต่อาจโดนแทนที่ด้วยอารมณ์แห่งความดำมืดทางจิตใจ...
ดูโกรธ...และพิโรธยิ่ง..ยากจะคืนกลับแห่งฟ้าสดใส
ไม่ฟังใครๆ...เหมือนอารมณ์...แห่งคนนั้น
หยดน้ำที่พร่าวพราว...เกาะตามกระจกนั้น
มาจากเมฆ...ฝน..ที่หล่นลงมา
เหลือไว้เพียงแค่...รอย..แห่งอารมณ์...
.....................
Note: บันทึกภาพช่วงขณะที่เดินทางไปเขื่อนอุบลรัตน์ จ.ขอนแก่น...ก่อนเมฆฝนตั้งเค้ามา...แดดจ้า ท้องฟ้าสดใส...แต่ทันใดนั้น ลมมา..แรง..เมฆดำเข้ามาแทนที่ท้องฟ้าใส...
ฟ้าดูพิโรธ...เหมือนโกรธใครมา
แต่สุดท้าย...อารมณ์แห่งฟ้านั้น
ก็เหลือเพียงแค่...สายฝนและหยดน้ำ...
ความเห็น (6)
- เศร้าจัง
- แต่น่าแปลก พอเราได้เห็นสิ่งเศร้า ๆ กับทำให้เรามีพลัง
- เพราะสิ่งเศร้า ๆ เป็นสิ่งที่ผลักดันทำให้เราแข็งแกร่ง
- ใครที่ว่าเรา เป็นสิ่งที่มีประโยชน์ ทำให้เราได้สำรวจตนเอง ถ้าเราผิดเราก็แก้ไข ถ้าไม่ใช่ก็ได้ทำบุญ เพราะทำให้คนที่ว่าเรานั้นสบายใจ (ตอนนี้ก็กำลังประสบปัญหาเดียวกันเลยครับกะปุ๋ม)
- เรามาร่วมกันสู้นะครับ มดงานตัวเล็ก ๆ อย่างเรา อาจจะต้องประสบกับสิ่งต่าง ๆ ที่เข้ามากระทบกระแทกบ้าง แต่คงไม่ใช่สิ่งที่จะกระทบเราครั้งสุดท้ายหรอกครับ ผมแน่ใจ
- เพราะว่าสิ่งที่เรากำลังทำกันอยู่นั้น ไม่ใช่สิ่งที่คนส่วนใหญ่ในสังคมเขาทำกัน
- เราไม่นิ่งเฉย ไม่ดูดาย ไม่ปล่อยสิ่งต่าง ๆ ให้ผ่านไปตามน้ำ
- เราปรับปรุง เราแก้ไข เราคิด เราพูด และที่สำคัญ "เราทำ" แต่ในที่สุด ก็เหมือนกับที่กะปุ๋มบอกผมไว้เสมอครับว่า ทุกอย่างอยู่ที่ใจ และเป็นใจของเราด้วยครับ
- เราจะร่วมสู้ด้วยกันตลอดไปครับ
มีความเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า คนที่กำลังพยายามสร้าอะไรดี มักเจอกับความท้อแท้อยู่เรื่อย เริ่มที่ใจ แล้วก็จบลงที่ ได้กำลังใจจากคนรอบข้าง แล้วสู้ ต่อไป เป็นกำลังใจเหมือนกัน แม้ว่าใจของตัวเองก็กำลังรู้สึกเหมือนกับรูปนี้อยู่..
คุณ อ.จอห์น...คะ
การอภัย...และความมีเมตตาก็เสมือนกับแสงแห่งตะวันนั้น...ที่คืบคลานเข้ามาให้ท้องฟ้านั้นสว่างไสว..อีกครั้งนะคะ...
...
ทุกลมหายใจมีสิ่งเข้ามาพิสูจน์...ให้เราได้เรียนรู้อยู่ตลอดเวลา...หากเราไม่มีทุน...ที่สั่งสมมาทางอารมณ์ ปัญญา และการมีสติ พร้อมเผชิญ...นั้นเราก็อาจจะเซถลาล้มลงไป...ผิดท่า..และยากเกินกว่าที่ยืนขึ้นมาได้...
....
แต่หากเราตั้งรับอย่างมีสติ...ปัญญาก็จะเกิดตามมา...
พร้อมที่จะเผชิญ...ชีวิต
*^__^*
กะปุ๋ม
อ.เก่งคะ...
สิ่งสำคัญและยั่งยืนยิ่ง...
คือการให้พลังใจแก่ตนด้วยตัวตนเอง...อย่างแท้จริงนะคะ...
แต่อย่างไรก็ตาม...
กะปุ๋มก็ยังอยากให้กำลังใจ...อ.เก่งนะคะ
*^__^*
แลกเปลี่ยนและเรียนรู้...เรื่องอารมณ์และจิตใจ
เป็นพลังที่ก้าวเดินต่อไป...ตามลมหายใจ..แห่งสติ
ขอบคุณคะ
กะปุ๋ม
ดูน่ากลัว หดหู่ แล้วก็เศร้าจังครับ
แต่ผมก็ชอบเวลาฝนตกอยู่ดี ถ้านั่งอยู่ในรถ ฝนตก รถติด เปิดแอร์เย็นๆ ฟังเพลงเพราะๆ มีสายน้ำไหลลงมาตามกระจก โอ้ววว สุดยอดเลยครับ
คุณเจษฎาคะ...
นานๆ ทีได้ถ่ายภาพเมฆฝน...ทันก่อนที่ฝนจะตกลงมาคะ...ภาพเหล่านี้ยืนอยู่สันเขื่อนอุบลรัตน์สักพักลมพายุแรงพัดมา เงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า เมฆฝนดำก็ลอยต่ำลงมาแล้ว...ถ่ายภาพได้ไม่กี่ภาพก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปในรถ...สุดท้ายก็ได้ภาพเม็ดฝนเกาะที่กระจกรถ...เป็นสายน้ำไหลงลงมา...แอร์เย็น...และฟังเพลง season change คะ...
ขณะถ่ายภาพยังมีความสุขดีคะ...แต่กัวลห่วงกล้องนิดหน่อยเพราะโดนละอองฝนชื้นคะ...
*^__^*
กะปุ๋ม