เกมส์...นิทาน และการระบายสีกับเรื่องราวที่เหมือนจะเริ่มขัดแย้ง

การใช้สี นิทาน เกมส์เจริญสติ ช่วยทำให้เด็กๆ...สงบมากขึ้น

เวลาสายมาก ข้าพเจ้ามาถึงวัด...น้องบิ๋มเจ้าเก่าที่มายืนคอยตรงที่จอดรถ ทันทีที่เปิดประตูรถออกมา ข้าพเจ้าขอกอดน้องบิ๋มเพื่อขอพลัง หลังจากกรำงานมาตลอดสัปดาห์ และรู้สึกเหมือนจะหมดเรี่ยวแรง

ทันทีที่ได้เจอเด็กๆ...คล้ายพลังที่ซ่อนลึกอยู่ภายในได้ผุดขึ้นมา

พวกเขาต่างพากันกระตือรือร้น... "ขนของลงจากรถช่วยแม่ครูเร็ว"... คือ เสียงของเป้ที่ดังแทรกมาด้านหลังของน้องบิ๋ม...และก็มักเป็นน้องบิ๋มเสมอที่คอยยกของช่วยข้าพเจ้า

โชคดีว่าวันนี้...กัลยาณมิตรดั่ง "คุณหมออ้อ" ทันตแพทย์ผู้ใจดี อาสามาช่วยสอน ทำให้ได้รู้สึกต่อตนเองว่า ได้พัก...สักครู่แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก็คล้ายได้ชาร์ทแบต

ระหว่างที่เด็กๆ...อาสาไปตามกัน

บางคนก็อาสาจัดเรียงรองเท้า ข้าพเจ้ารู้สึกชอบเวลาที่ถามว่า "วันนี้ใครจะอาสา..." หลายคนก็จะแย่งกันพูดว่า "หนูค่ะ..ผมครับ"...แล้วพวกเขาก็ต่างพากันกรูเข้าไปทำในสิ่งที่อาสานั้นๆ...

เรานั่งพักกันสบาย...สบาย..

หลังจากที่แนะนำ "แม่อ้อ"...ให้เด็กๆ ได้รู้จัก อ้น...ในฐานะต้นเสียง ทำความเคารพ ก็จะบอกว่า "ทุกคนพร้อม"...แล้วเด็กๆ ก็จะพูดพร้อมกันว่า "สวัสดีครับ/ค่ะ แม่อ้อ" ... เวลาที่ทักทายข้าพเจ้าเขาก็จะพูดกันว่า "สวัสดีครับ/ค่ะ แม่ครู"...

เบิกบานและเปี่ยมจิต

แม่อ้อ...ก็เริ่มทำความรู้จักทักทาย ระหว่างนี้โชคดีหน่อยว่า ข้าพเจ้าได้เลี่ยงมานั่งรับข้าว ด้วยความดูแลของเจ้าทุ่ง ... จิตอาสาตัวน้อยที่มาใช้ชีวิตอยู่ที่วัดเป็นประจำ หลวงปู่ก็จะเรียกว่า "สังกะลีน้อย"

ความสนุกสนานปรากฏขึ้น  รับข้าวเสร็จข้าพเจ้าก็ไปแทรกตัวนั่งเล่นกับเด็กๆ...

เราเล่นนับเลขแบบเจริญสติ ใครเหม่อหรือเผลอ ก็จะนับเลขผิด และต้องถอยออกจากกลุ่ม สุดท้ายหรือแม่ครูกับตะวัน สนุกมาก ตะวันเก่งมาก สติดี...เด็กๆ ส่วนใหญ่จะเชียร์แม่ครู 

ระหว่าง...

ที่เราทั้งเรียนและเล่นอยู่นั้น

พระอาจารย์ต้อท่านมีแนวคิดว่า ให้บอยและทุ่งทำผัดมาม่าเลี้ยงน้องๆ หลังจากที่ได้สุ่มฝึกฝีมือมาหลายครั้ง

เด็กๆ ต่างตั้งหน้าตั้งตา รอทาน และอยากจะทราบว่าฝีมือพี่บอยและพี่ทุ่งนั้นเป็นอย่างไร

และก่อนที่จะได้ทานผัดมาม่านั้น

เราตัดสินใจไปกราบหลวงปู่ (ลานธรรมหลวงปู่ประสาร สุมโน) หลังจากกลับจากกิจนิมนต์ เด็กๆ ดูเหมือนตื่นเต้นและเบิกบาน เด็กๆ นั่งเรียงแถวด้วยความเรียบร้อย

ในความรู้สึกของเด็กๆ การได้เข้ามากราบหลวงปู่นั้น คือ รางวัลอันทรงคุณค่าเลยทีเดียว

คิว...มักบอกเพื่อนและใครต่อใครว่า "หลวงปู่เป็นพ่อ"... เวลาที่ระลึกเช่นนี้จะทำให้คิวรู้สึกมีกำลังใจมาก ชดเชยความสงสัยที่ว่า ทำไมเขาถึงไม่ได้อยู่กับพ่อ

ก่อนกราบลาหลวงปู่ ข้าพเจ้าขอโอกาส กราบเรียนต่อท่านว่า

"เด็กๆ ขอโอกาสสวดมนต์ให้ท่านฟัง"...หลวงปู่ท่านยิ้มให้กำลังใจ ข้าพเจ้ารู้สึกว่าเด็กๆ ตั้งใจสวดมนต์กันอย่างมาก

ปิติอิ่มอกอิ่มใจไปตามๆ กัน...

เมื่อกราบลา ...และเดินตามกันกลับมาที่ศาลาสี่ แม่อ้อก็ขอตัวไปทำภารกิจต่อ เด็กๆ น่ารักมาก เดินตามไปส่งถึงรถ 

แล้วเราก็มาต่อบทเรียนด้วยการระบายสี ภาพนิทาน

ส่วนอาหารในมื้อดังกล่าว "ผัดมาม่า" รสชาติเป็นที่ถูกปากเด็กๆ อย่างมาก

แต่ก่อนที่จะได้ทาน มีเรื่องชุลมุนเกิดขึ้น เมื่ออ้นกับคิวกระทบกระทั่งกันท่าไหนไม่ทราบ มาทราบก็เมื่อคิวยืนกำกำปั่นน้ำตาไหลพราก ... เด็กเอ๋ยเด็กน้อย

เพื่อนทุกๆ คนมาล้อมรอบทั้งคิวและอ้อ อ้อหน้าเสีย โดยปกติอ้นจิตใจดีมาก มักให้อภัยผู้อื่น แต่รอบนี้ไม่รู้ว่าอารมณ์เป็นเช่นไร ดูท่าเรื่องราวจะใหญ่โต ข้าพเจ้าก็ได้เริ่มทำหน้าที่ไกล่เกลี่ย

กว่าจะคลี่คลายลงได้ ... เราทุกคนต่างต้องรวมใจ และใช้พลังแห่งจิตเบิกบาน ช่วยให้คิวคลายทุกข์ออกจากความโกรธ

พลังแห่งจิตใสใส...

เพียงเท่านี้ ความสุขเล็กๆ ก็เกิดขึ้นได้อย่างเบ่งบานดั่งคล้ายดอกไม้

ต้นกล้าใสใส...๑๔ กค ๕๕ 

...

๑๔ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๕