ก่อนที่จะสายเกินไปกับคุณ
เรื่องนี้ เพื่อนส่งเมล์มาให้ค่ะ ชื่อเรื่องว่า "ก่อนที่จะสายเกินไป" อ่านแล้วลองคิดตามนะคะ เลยอยากshareค่ะ คิดว่าทุท่านคงเคยกระทำแบบนี้มาบ้าง ยังไม่สายเกินไปนะคะ อ่านแล้ว "รักแม่ค่ะ"
ทุกวันฉันต้องตื่นเช้า เข้างานแปดโมง วันนี้..ก็เหมือนเคย
แต่เมื่อคืนฉันทำงานจนดึก ตื่นสาย..อารมณ์ตอนนั้น โมโหตัวเองมาก
ที่ลืมตั้งนาฬิกาปลุก ( โดนเจ้านายด่าแน่ๆ)
แม่มาเคาะประตูห้อง ..."ตื่นหรือยังลูกหกโมงแล้ว" ฉันหงุดหงิดมาก ...........โธ่ !!แล้วทำไมแม่ไม่ปลุกหนูให้เร็วกว่านี้ เนี่ย..หนูไปทำงานไม่ทันแล้ว วันนี้..มีประชุมด้วย "แม่ทำข้าวต้มให้หนูอยู่ เมื่อคืนเห็นนอนดึกอยากให้กินอะไรร้อนๆ หน่อย"
........ แม่ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่กง..ไม่กินมันแล้ว ........ แม่จับแขนฉันเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้องอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ ลงมาข้างล่าง
แม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว "กินข้าวต้มกับแม่ก่อนนะลูกนะ แม่รอหนูอยู่ " หนู.....ไม่กิน พูดโดยไม่มองหน้าแม่เดินออกมาจากบ้านทันที
.... ถึงที่ทำงาน "ไม่รู้หรืองัย ว่าวันนี้มีประชุม แล้วรายงานอยู่ไหน" ยกมือไหว้ .. ขอโทษค่ะพี่รีบส่งรายงานให้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน "พี่เลื่อนประชุมไปเป็น 10 โมงนะเดี๋ยวช่วยไปหาอะไรให้พี่กินหน่อยสิ"
... ได้ค่ะพี่ ..... วิ่งเข้าห้องครัว หยิบโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปรีบ รีบ รีบ เติมน้ำร้อน ....ว๊า !! น้ำร้อนลวกมือ
... มาแล้วค่ะพี่ โจ๊กร้อนๆ เลยค่ะ....ออกจากห้องประชุมเกือบเที่ยง แม่โทรมาจากบ้าน " เมื่อเช้า..หนูวางผ้าเช็ดหน้าไว้ตรงไหนลูก แม่หาในตะกร้าไม่เจอ จะเอาไปซักน่ะ " .... หาไม่เจอก็ไม่ต้องซักหรอก หนู....จำไม่ได้ คงโยนไว้ที่ไหนน่ะแหละ เมื่อเช้าหนูรีบ ....... " ไม่เป็นไรลูก
แล้วเย็นนี้..กลับกี่โมง มากินข้าวกับแม่นะ" ......ยังไม่รู้หรอกแม่ ว่างานเสร็จเมื่อไหร่ยังงัย.....แม่กินไปก่อนเลยแล้วกัน ไม่ต้องรอ วางหูโทรศัพท์...ก้มหน้า ก้มตาทำงาน เอาใจเจ้านาย......
"เอ!! พี่วางบัญชีรายชื่อลูกค้าทิ้งไว้แถวนี้มั่งรึเปล่าไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหน
หาไม่เจอ... ไม่เป็นไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูช่วยหา พี่ลงไปทานข้าวเถอะค่ะเที่ยงกว่าแล้วนะคะ .. หา หา หา หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ โธ่..พี่ขา ก็พี่มาทำหล่นไว้ใต้เก้าอี้ในห้องประชุมนี่นา
>>>โอย !!เที่ยงครึ่งแล้ว ลงไปกินข้าวไม่ทันแน่ๆ ไม่เป็นไร..บะหมี่ซักห่อพออิ่มก็แล้วกัน ....พี่คะ เจอแล้วนะคะ พี่ทำหล่นไว้ที่ห้องประชุมค่ะ
" อ้าว..เหรอ " รับเอกสารคืน ไม่มีแม้แต่ขอบใจสักคำ แต่ฉันกลับปลื้ม ที่ทำให้เจ้านายพอใจได้ใกล้เลิกงานแล้ว.. รีบกลับบ้านไปนอนดีกว่า " ช่วยแก้งานตรงนี้ให้พี่หน่อยนะ เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะพี่เลย พี่กลับก่อนล่ะ.. ว่าแต่ว่า เราน่ะมีธุระอะไรรึเปล่า คงต้องกลับช้านิดนึงนะวันนี้"
... ยิ้มรับ.. ไม่มีธุระอะไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูพิมพ์ให้เลยค่ะ โทรหาเจ้านายตอนเกือบทุ่ม ...... พี่ขาหนูแก้ไข และตรวจทานเรียบร้อยแล้วค่ะ หนูวางไว้บนโต๊ะนะค่ะ
" กลับดึกจังลูก จะอาบน้ำก่อน หรือกินข้าวก่อนล่ะ ?? " .....เงียบไม่มีเสียงตอบ ไม่มีรอยยิ้ม " มา มา แม่ช่วย " แม่รวบของจากมือฉันไปวางบนโต๊ะ ... หนูเหนื่อยมากเลยแม่ หนูอยากพักผ่อน กำลังจะเดินขึ้นห้อง .. ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ..เจ้านายเหรอค่ะมีอะไรรึเปล่าค่ะ อ๋อ !! ไม่ยุ่งค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการให้เลยค่ะ
กุลี กุจอ เปิดคอมพิวเตอร์ ..เจ้านายค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ
แม่..หายไปไหน ในครัวไม่มี ห้องนอนไม่มี
แม่นั่งอยู่หลังบ้านเหงาๆ
คนเดียว....
แม่แอบร้องไห้ .. เพราะฉันสินะ ฉันทำให้แม่ต้องร้องไห้
แม่..ดูแลฉันมาทั้งชีวิต
เป็นห่วงฉัน รักฉันมากกว่าใครๆ
แต่..ฉันตอบแทนได้สาสมเหลือเกิน
ฉันเริ่มทบทวน
.. เจ้านายคนที่ให้เงินเดือนฉัน
กับแม่คนที่ให้ความเป็นคนแก่ฉัน
เพื่อประจบสอพลอเจ้านาย
ฉันทำร้ายผู้ให้กำเนิดได้เพียงนี้เลยหรือ
แม่!! หนูขอโทษ
ใคร?? เคยเป็นแบบฉันบ้าง ...........
แม่มีเพียงคนเดียวค่ะคนเดียวจริงๆ
ทำดีกับท่านไว้เถอะค่ะ
สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดมักเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่เราเห็นอยู่ทุกวัน
เราก็คิดอยู่ว่าเราก็ต้องเห็นอยู่แบบนั้นต่อไป
ไม่เคยคิดว่าสิ่งนี้มันสำคัญ ไม่เคยเห็นแม้แต่ค่า
เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน
คน ๆ นั้นวิ่งตามเราอยู่ทุกวัน ใส่ใจเราอยู่ทุกวัน
เราก็มักจะเห็นแค่ว่าใครคนหนึ่งกำลังทำอะไรที่ดูงี่เง่าน่ารำคาญ
จนวันหนึ่งถ้าเราสูญเสียคนๆนั้นไป
เราก็อาจจะรู้สึกเสียใจบ้าง
เราอาจจะต้องการเรียกร้องให้มาเหมือนเดิม
หรือบางทีเราก็อาจจะรู้สึกว่าดีใจที่ได้มีชีวิตที่ปราศจากความรำคาญ
แต่จะมีใครที่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกของคนที่เป็นผู้ให้ๆ เราทุกสิ่งทุกอย่าง
บางทีสิ่งที่เขาทำอยู่อาจไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรำคาญ
แต่เขาทำไปเพราะเขารักคุณจริงๆ
เหมือนความรักของพ่อแม่
เหมือนความรักของญาติผู้ใหญ่ของคุณ
เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้คุณด้วยความจริงใจ
คุณเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้สำคัญบ้างไหม
คุณเคยคิดว่าคุณดูแลพวกเขาดีีพอหรือยัง
คุณให้ความสำคัญกับคน-ถูกคนหรือเปล่า
คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุคุณมากกว่าคนที่ให้ความรู้สึกที่ดีกับคุณหรือเปล่า
สิ่งที่สำคัญมักมองไม่เห็นด้วยตาแต่ต้องมองด้วยหัวใจ
แต่เรามักไม่มีเวลาพอที่จะใช้หัวใจมอง
เรามองอะไรแค่ฉาบฉวยแล้วก็ตัดสิน
เรามองดูความรวยความจนของคน ที่สิ่งของที่เขาใช้
เรามองความดีของคน ตรงที่เขาแสดงให้เราเห็น
เรามองอะไรหลายอย่างด้วยตาแล้วเราก็ตัดสินคนเพียงแค่เวลาไม่เกิน
5 นาที
เราต้องสูญเสียมิตรที่ดีไปเพียงเพราะเราอ้างว่าไม่มีเวลา
เราไม่มีเวลาก็ต่อเมื่อเราไม่สนใจ
เราไม่ให้ความสำคัญต่อสิ่งนั้น ต่อคนๆนั้น
แต่ถ้าลองมองย้อนดูทำไมเราถึงมีเวลาทำอะไรมากมายหลายอย่างในแต่ละวัน
เพราะเราให้ความสนใจ ให้ความสำคัญ
ทำไมคุณไม่ลองให้ความสำคัญกับสิ่งที่คุณลืมไป
กับคนที่หวังดีกับคุณแต่คุณไม่เคยมอง
อย่าปล่อยให้มิตรภาพดีๆต้องมีีรอยร้าว
เพราะเมื่อวันหนึ่งที่คนๆ นั้นต้องจากเราไป
เราจะได้จากกันด้วยความรู้สึกที่ดี
เราจะได้ไม่รู้สึกผิดเพราะว่า
เรายังทำดีกับเขาไม่เพียงพอ
"พ่อแม่ผู้แก่เฒ่า"
พ่อแม่ ก็แก่เฒ่า ......จำจากเจ้า ไม่อยู่นาน
จะพบ จะพ้องพาน ......เพียงเสี้ยววานของวันคืน
ขอเถิด ถ้าสงสาร ......อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ ชะแรวัย ......คิดเผลอไผล เป็นแน่นอน
ไม่รัก ก็ไม่ว่า ......เพียงเมตตา ช่วยอาทร
ให้กิน และให้นอน ......คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
เมื่อยาม เจ้าโกรธขึ้ง......ให้นึกถึง
เมื่อเยาว์วัย ร้องไห้ ยามป่วยไข้ ......ได้ใครเล่า
เฝ้าปลอบโยน เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่....แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียง จะได้ผล ......เติบโตจน สง่างาม
ขอโทษ ถ้าทำผิด ......ขอให้คิด ทุกทุกยาม
ใจแท้ มีแต่ความ ......หวังติดตาม ช่วยอวยชัย
ต้นไม้ ที่ใกล้ฝั่ง ......มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่ง คงล้มไป ......ทิ้งฝั่งไว้ กลายเป็นดิน
ความเห็น (3)
แล้วเมื่อยามไกลห่าง คุณจะเฝ้าแต่คิดถึง แม่ และ พ่อ
อ่านแล้วก็ยิ่งคิดถึง ^__^
- เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับหลายๆคน เรามักละเลยกับคนที่รักเรา แต่ไปพยายามทำดีกับคนที่เราต้องการให้รัก
- "คุณให้ความสำคัญกับคน-ถูกคนหรือเปล่า
คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุคุณมากกว่าคนที่ให้ความรู้สึกที่ดีกับคุณหรือเปล่า" ประโยคนี้ขอนำไปใช้บ้างนะคะ
Thanks Thanks พี่เม่ย ที่เข้าเยี่ยมชมนะคะ คุณ IS ด้วยจ้า
--สุดท้ายแล้วไม่มีใครรักเราเท่าพ่อกะแม่จริงๆค่ะ--