ถนนชีวิต...แค่คนอีกคน...เข้าค่าย (1/8)

ผมเคยฟังเพลง  “แค่คนอีกคน” มานานแล้ว...ฟังแบบงั้นๆ ผ่านๆ ...แต่ไม่ได้ลึกซึ้งกับความหมาย...ในภาพรวมของเพลง...เป็นเพลงที่ฟังได้เรื่อยๆ และไพเราะบทเพลงหนึ่ง....

 

แต่เมื่อมีน้องคนหนึ่งในกลุ่มสีแดงของผม...ขอร้องเพลงให้เพื่อนๆ ในกลุ่ม รวมถึงผมด้วย...ผมรู้สึกว่า...จากเดิมที่พยายามไม่เข้าใจของหมายของเพลง...ผมกลับรู้สึกอิ่มเอมและมีความสุขกับเพลงนี้...

 

เป็นบทเพลง...ที่ประทับใจมากมาย...ในการเข้าค่ายสำหรับผม...และเพื่อนๆ ในกลุ่มย่อย ...กับใบงาน “ถนนชีวิต”

 

เป็นเพลง...ที่บอกเล่าว่า...ถึงแม้เราเกิดมาเป็นเพียงแค่ฝุ่นดิน...แต่เราสามารถให้ความรัก...ความหวังดี...กำลังใจกับทุกคนได้...เป็นการให้ที่ไม่หวังผลตอบแทน....

 

“.....คงหวังสูงเกินไปจะให้เธอให้ความสำคัญ 
ชีวิตฉันมันเพียงฝุ่นดิน 
เพียงสักครั้งสักคราแค่เธอมาทักทายให้ได้ยิน 
มองแล้วยิ้มให้กันก็ดีแล้ว …..

 

 

.....แค่เป็นอีกคนคนอีกคน คนหนึ่งคน 
คนที่รักเธอไกลๆ คนที่ไร้ตัวตนในสายตา 
แค่คนอีกคนเป็นอีกคน 
คนที่มองอยู่ทางนี้หวังดีต่อเธอเรื่อยมา 
ไม่แคร์ว่าเธอไม่เคยเห็นค่าความสำคัญ.....”

 

ผมเริ่มใบงาน “ถนนชีวิต” ด้วยพื้นปูน...โล่งๆ สะอาด ๆ ...สามารถนั่ง นอน และเกลือกกลิ้งตัวไปมาได้

ให้น้องทุกคน...วาดรูปถนนชีวิตที่เราเจอมา...ซึ่งชีวิตทั้งมีทั้งสุข...ทั้งทุกข์

ถนนแต่ละคน...อาจไม่เหมือนกัน...ทางลูกรัง...ถนนทางหลวง...ถนนขรุขะ

เมื่อวาดเสร็จก็ให้น้องๆ ทุกคน...โชว์รูปวาดถนน...และเล่าเรื่องราวให้นั้น....ให้เพื่อนๆ ทุกฟัง

ผมไม่นึกว่า...จากการเห็นน้องแต่คนต่างวุ่นวาย...แต่เมื่อมาฟังเรื่องราวของเพื่อนๆ กลับนิ่งสงบ ตั้งใจ เปิดใจ และส่งสายตาให้กำลังใจ

 

 

น้องในกลุ่มสีแดง...5 ใน 11 คน...พ่อแม่แยกทางกันทั้งแต่เด็ก....

ถึงแม้สถิติจะสูงมาก...แต่ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่า...แม้จะมาจากครอบครัวไม่สมบูรณ์ในอุดมคติ...แต่จุดเริ่มต้น...และเป้าหมายของน้องๆ ทุกคน...อยากเป็นคนดี....

บรรยายกาศในการเล่าถนนของแต่ละคน...มีหลายหลาก...หัวเราะ...แซวกัน...เงียบ...ก้มหัว...ตาแดง...และน้ำตาไหล

น้ำตาที่มีนัยยะทั้งความสุข และความเสียใจ....และอารมณ์อยากขอโทษ

 

 

น้องคนหนึ่งจำเหตุการณ์ในวัยเด็ก...ว่า

ตนเองเคยเอาไม้ตีแม่..จนเข้าโรงพยาบาล...เพราะหึงหวงแม่...แทนพ่อที่ตอนนั้นไปทำงานที่ต่างประเทศ...ที่ไปรับจ้างปลูกป่ากับเจ้าหน้าที่ป่าไม้....ตนเองกลับจากโรงเรียน...เห็นนั่งรถกลับมาส่งที่บ้านสองคน....ไม่ได้ถามเหตุผลแม่...เอาไม้ฟาดหัวแม่เคย....มารู้ที่หลังว่า...เขามาส่งแม่เป็นคนสุดท้ายเพราะบ้านไกลสุด...แม่ไปรับจ้างเพื่อช่วยพ่ออีกแรง

 

น้องอีกคน...เป็นผู้ชาย...แต่ตอนนี้มีความรู้สึกว่า ตนเองเป็นผู้หญิง เล่าว่า...

เกิดมาก็รู้สึกอ้างว้าง...เพราะพ่อไปแต่งงานใหม่...ทิ้งตนเองกับแม่ และยาย....ไม่เข้าใจพ่อ...ไม่รักพ่อ.....ชอบเล่นวอลลเลย์บอล...อยากเก่งเหมือนปลื้มจิตร...อยากทำงานหาเลี้ยงแม่และยาย....อยากตอบแทนพระคุณ

 

 

มีเรื่องเล่าถนนชีวิตของน้องๆ อีกหลายคน...ผมรับรู้ว่า...ชีวิตก็แค่ชีวิตแค่คนอีกคน

แต่ทุกชีวิตที่ผ่านการวาดรูปและเล่าเรื่องราวกลับมีความหมายยิ่งใหญ่

ทุกคนอยากได้โอกาส...และอยากเป็นคนดี

 

 

ถนนชีวิต..ทำให้ชีวิตของทุกคน...ได้รับการทบทวน

ได้รับรู้ว่า...ชีวิตของทุกคนมีทั้งสุข และทุกข์

เช่น สุขที่ได้บวช... และหาเงินให้พ่อ และแม่

ทุกข์จากหนีเรียน... อกหักเกือบขาดใจ....ทำให้แม่เสียใจเพราะติดยา

 

 

แต่ทุกชีวิตของพวกเราสามารถสร้างถนนชีวิตในวันนี้ให้ดีที่สุดได้เสมอ...

 

 

ขอบคุณน้องคนที่ร้องเพลง “แค่คนอีกคน” ให้พวกเราฟัง

ผมขอขอบคุณทุกท่าน และเพื่อนในโกทูโนด้วยเพลงเช่นนี้กันครับ...