วิถี <1>: นมถั่วเหลือง...กับน้ำแครอทของแม่...
ตั้งแต่พ่อเสียชีวิต...ดิฉันสนิทกับแม่มากขึ้น คุยกันมากขึ้น ปรึกษาท่านมากขึ้น เพราะเมื่อก่อนดิฉันจะสนิทกับพ่อมีอะไรจะเล่าให้พ่อฟัง...ด้วยความที่ว่าเรา(หมายถึงดิฉันกับแม่)มีอะไรคล้ายๆกัน...เราจึงคุยกันได้ไม่นาน...พ่อตั้งข้อสังเกตนะคะ...เมื่อก่อนพ่อจะคอยเป็นกาวใจให้ระหว่างแม่กับดิฉัน...แต่พอพ่อจากไป เมื่อเราขัดแย้งกันจึงไม่มีกาวใจ...ดิฉันกับแม่จึงไม่ค่อยขัดแย้งกัน...จนถึงทุกวันนี้
ดิฉันไม่ค่อยได้อยู่บ้าน...ไปเรียนใช้ชีวิตไกลบ้านตลอด แต่เวลาที่กลับมาบ้านก็จะไม่นอนห้องตัวเอง ก็จะไปนอนกับแม่ ซึ่งปกติแม่จะนอนกับอะตอมหลานชายสุดที่รัก...จากการที่ได้ไปนอนกับแม่นี่แหละคะ ทำให้ดิฉันได้คุยและกล้าปรึกษาแม่มากขึ้น เราทุกคนในบ้านค่อนข้างจะเกรง(กลัว)แม่คะ...เพราะแม่ไม่ค่อยพูด ซึ่งต่างกับพ่อจะอารมณ์ดี มีใครหลานคนบอกว่านิสัยดิฉันเหมือนทั้งพ่อและแม่...คือ ร่าเริงคุยเก่งเหมือนพ่อแต่บางทีก็นิ่ง เหมือนแม่...(แม่ไม่ค่อยบ่นคะ...แต่เวลาท่านพูดเราจะเงียบ)...
ตั้งแต่พ่อจากไปเราก็เกรงๆ ว่าแม่จะเหงา...แต่แม่ก็มีวิถีชีวิตที่แม่ปรับตัวได้...และสนับสนุนชีวิตลูกทุกอย่าง...เมื่อประมาณเดือนมิถุนายนเราก็ได้จัดงานแซยิดให้แม่...เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เราได้จัดงานให้แม่เพราะ...ส่วนใหญ่เวลาที่บ้านมีงาน...แม่จะเป็นแม่งานเพราะแม่จะมองว่าเรายังเป็นเด็กเสมอ...แต่งานนี้เราบอกแม่ว่าให้ไว้ใจเราลองเป็นแม่งานในการจัดงานให้แม่บ้าง...ผลลัพธ์ออกมาดีมากคะ...ทุกคนดีใจมีความสุข...และที่สำคัญแม่มีความสุขคะ...เราเชิญเพื่อนร่วมรุ่นแม่มาร่วมงานด้วย ท่านดีใจมากที่ได้เจอเพื่อนเก่า...
ทุกวันนี้แม่..ยังดูแลเรา...ที่บ้านเรายังอยู่รวมกันมีแม่..ครอบครัวพี่สาว และดิฉันเราอยู่กันทั้งหมด 5 คน แม่จะคอยทำกับข้าว...อาหารโปรดให้หลานชาย ลูกสาว และลูกเขย...ท่านมีความสุขที่มองลูกๆ ว่าเป็นเด็กที่ท่านต้องดูแล...และเราลูกๆ ก็มีความสุขเช่นเดียวกันคะ...ที่ได้รับการดูแลจากท่าน...
วันๆ...ดิฉันไม่ค่อยได้ทำอะไรมาก...ตื่นเช้ามาไปทำงานกลับมาบ้านก็ทำงาน...แม่คอยดูแลทุกอย่าง(ติดนิสัยคะ)...จริงๆ เวลาที่แม่ไม่อยู่ก็ดูแลตัวเองได้นะคะ...แต่ท่านทำให้เราแล้วมีความสุขก็อยากให้ท่านทำคะ(เจ้าเล่ห์...คะสบายจนเคยตัว)...
ทุกวันนี้..
เมื่อกลับมาจากที่ทำงาน...สิ่งที่จะได้พบเจอเสมอคือ...น้ำแครอทกับนมถั่วเหลืองที่แม่จะทำไว้รอเสมอ...เพราะช่วงหลายเดือนหลังๆ ดิฉันไม่ทานมื้อเย็น...แม่จึงทำน้ำแครอทกับนมถั่วเหลืองไว้ให้เพราะเป็นของโปรดของลูก...
...
ชอบคะ..
บันทึกนี้เขียนขึ้น
เพราะกำลังนั่งดื่มน้ำถั่วเหลืองกับน้ำแครอทคะ...
และความรักของแม่คะ
ความเห็น (12)
- อ่านแล้วสัมผัสถึงความผูกพัน.....
- ความรัก ความเข้าใจในครอบครัว.....
- โดยเฉพาะ "ความเอาใจใส่" วิธีการจัดแซยิดให้แม่ของคุณกะปุ๋มน่ารักจังเลยนะครับ อ่านแล้วก็หวนนึกถึงแม่ตัวเอง
- วันนี้เพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่ครับ ไปจับภาพเหมือนเดิม ไปอยู่ในพื้นที่ๆ ขาดการติดต่อจากโลกภายนอก 2 วัน 2 คืน กลับมาถึงกรุงเทพฯเมื่อเช้าก็เข้าออฟฟิสทำงานต่อเลย ยังไม่ทันได้กลับบ้าน...
- สักพักแม่โทรมา...(คาดว่าท่านพยายามติดต่อผมอยู่ตลอด แต่ติดต่อไม่ได้ เลยรู้สึกเป็นห่วง)คำแรกที่แม่พูด คือ
"โอ้โห...หายไปเลยนะลูก" (น้ำเสียงท่าจะดีใจ) และผมก็พูดกับแก 2 - 3 ประโยค ก่อนจะวางสายแล้วบอกว่า "ยุ่งๆอยู่ครับแม่ เดี๋ยวผมโทรกลับนะ"
- จนกระทั่งตกเย็นผมหิว ท้องร้อง ก็นึกถึงหน้าแม่ลอยมาแต่ไกล แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าบอกแม่ไว้ว่าจะโทรกลับ..จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วต่อสายถึงแม่
- คำแรกที่ผมถามแม่ คือ ทำอะไรกินบ้างครับแม่
แม่หัวเราะ แล้วบอกว่า
"นึกแล้วเชียวต้องถามอย่างนี้"
ผมหัวเราะตอบ ...
แล้วแม่ก็บอกเมนูสารพัด เช่น กระเพารวมมิตรทะเล , ต้มจืดหัวชายท้าวซี่โครงหมู , ไข่ยัดไส้ ฯลฯ
- ผมบอกแม่ว่าทำไว้ให้ใครกินเยอะแยะ
แม่ตอบ ก็ทำไว้ให้เอ็งกินนั่นแหละ ไม่ได้เจอกันหลายวัน อยู่ที่โน่นคงไม่ได้กินของอร่อย ฝีมือแม่หรอก
- ผมยิ้ม แล้วบอกแม่กลับไปว่า "ครับๆ..เดี๋ยวจะรีบกลับไปกินข้าวเย็นกับแม่ครับ หิวมากๆ"
- ...ผมวางสายพร้อมกับยิ้มอีกสักพักกับตัวเอง และนึกถึงคำพูดแม่ที่ดูจะเป็นห่วง และคิดถึงผมพอสมควร
- ผมได้จข้อคิดจากการสนทนากับแม่แค่ช่วงเวลา 3-4 นาที ว่า เวลาผมลำบาก ผมมักนึกถึงแม่เสมอ แต่ไม่ว่าเวลาใดแม่มักถึงลูกก่อนเป็นอันดับแรก...
ผมสัญญากับตัวเองว่า จะจัดแซยิดให้แม่ แบบคุณกะปุ๋มบ้าง เพื่อที่ท่านจะได้มีความสุขมากกว่านี้ เพราะท่านให้ความสุข ผมมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้อง "เอาใจใส่" ท่านบ้างแล้ว
ป.ล. ขออนุญาติยืมเทคนิคการจัดแซยิดของคุณกะปุ๋มมาจัดให้แม่ผม คงไม่สายเกินไปใช่มั๊ยครับคุณกะปุ๋ม
โห...คุณแขก..
หิวหรือว่าอัดอั้น...ที่ขาดการติดต่อ 2 วัน...ความเห็นนี้ของคุณแขกเป็นอีกหนึ่งบันทึกได้เลยนะคะ...
...
ประมาณ 18-22 วันไหนไม่แน่ชัด ทีม R2R รพ.ยโสธร...จะจัด...การพบปะกับทีมทั้งหมดนะคะ...
ไปดูที่นี่...เลยคะ
ว่าแต่ว่า....รายการอาหารของคุณแม่คุณแขกน่าทานมากเลยคะ...กระตุ้นให้กะปุ๋มน้ำลายไหล...แต่เสียดายจังที่ทุกวันนี้กะปุ๋มไม่ทานมื้อเย็นเสียแล้ว...
*^__^*
กะปุ๋ม
พี่ใบบุญคะ...
อบอุ่นคะ...ที่บ้าน...แม่ไม่ยอมให้แยกบ้าน...ให้อยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่...
...
ขอบคุณนะคะที่แวะมา
*^__^*
กะปุ๋ม
- ตามมาตามเทียบเชิญครับ
- กว่าจะเจอน้ำถั่วเหลือง กับแครอท ก็เกือบบรรทัดสุดท้ายแล้วครับ
- เลยเผลออ่าน ส่วนที่อยู่ด้านบนไปตั้งเยอะ (หมดเลย)
- อ่านแล้วมีความรู้สึกเหงาๆ ยังไงชอบกล คือเหมือนชีวิตมันขาดอะไรไป....แต่ก็ดูอบอุ่นนะครับ..
- อ่านแล้วคิดถึงแม่ครับ...
กลับมาอ่านซ้ำอีก...รวมถึงเรื่องเล่าของคุณแขก...มีความสุขจังเลยคะ...
...
ใช่เลย...เรามักนึกถึงแม่เวลาที่เราหิว เหนื่อย ลำบาก...แต่ท่านน่ะคิดถึงเราตลอด...
...
ช่วงปีที่กลับมาอยู่บ้าน...มีความสุข...และแสดงความรักต่อคนในครอบครัว...มากขึ้น..โดยเฉพาะกับแม่...
ขอบคุณ...
ความสุขที่มีอยู่และยังมองเห็น
555....
กะปุ๋มชวนเชิญท่าน beeman มาอ่านวิถี...น่ะคะ...ด้วยเอานมถั่วเหลืองกับน้ำแครอท...มาเป็นตัวเชิญชวนคะ...ยิ้มๆๆ...
...
เหงา..เพราะเขียนไปเขียนมาคิดถึง "พ่อ" คะ...แต่...แม่ก็ดูแลลูกๆ...อย่างดีมากเลยคะ...อย่างน้อยที่เรียนมาเยอะๆนี้...คุณแม่ท่านส่งเสียกะปุ๋มตลอดโดยที่ไม่ได้ขอทุนจากที่ไหน..นอกจากทุนท่านเองคะ...
...
มีเคล็ดลับการดำเนินวิถีชีวิตอย่างหนึ่งคะ...เงินเดือนทุกบาททุกสตางค์กะปุ๋มมอบให้แม่หมดเลยคะ ซึ่งท่านจะดีใจมากเลยคะที่ลูกเอาเงินเดือนให้ และมักจะเล่าอวดใครๆ...แต่การดำเนินชีวิตแต่ละวันนี่กะปุ๋มขอแม่คะ...ขอจนงบเกินจากที่เราให้ท่านคะ...(ฮา..)
*^__^*
ขอบคุณคะ
....จริงๆ ด้วยครับคุณกะปุ๋ม เพิ่งสังเกตุบันทึกที่ให้ความเห็นต่อท้ายเรื่องที่คุณกะปุ๋มเขียนเอาไว้
เป็นบันทึกได้เลย 1 บันทึก แต่อาจจะเป็นเพราะอยากแลกเปลี่ยนประสบการณ์ดีๆครับ อาจมีอัดอั้นบ้างเล็กน้อย (555..)
ส่วนเรื่องหิวไม่ต้องพูดถึง ชั่งโมงนั้นหิวมากๆครับ
555...คุณแขก...
จริงๆ คุณแขกคุยเก่งนะ...วันนั้นคุยจนกะปุ๋มทานข้าวอิ่มไปมื้อหนึ่งเลยคะ...
ว่าแต่ว่าวันนี้คุณทานข้าวแล้วหรือยังคะ
ส่วนกะปุ๋มได้ดื่มน้ำแครอท...และนมถั่วเหลืองแล้วคะ...
*^__^*
วันนี้มีเรื่องเล่า R2R รพ.ยโสธรมาฝากนะคะ...แต่ยังไม่ได้ตีพิมพ์เลยคะ
ขอบคุณคะ
กะปุ๋ม
เวลาเหนื่อย เวลาหิว เวลาเหงา มักจะนึกถึงคุณแม่ค่ะ ทุกวันนี้รู้สึกตัวเองว่ากล้าเล่าเรื่องต่างๆ ให้คุณแม่ฟังมากกว่าตอนเป็นอยู่เมืองไทย
- ด้วยความรู้สึกว่าเวลาที่จากกัน แค่ความรู้สึกรักกันนั้นไม่พอ ต้องมีการสื่อสารกันมากขึ้น
- ด้วยความรู้สึกที่อยู่ไกลกัน ความเข้าใจ และคิดถึงกัน ต้องแสดงให้มากขึ้น
ตื่นมาเช้านี้ เห็นบันทึกกะปุ๋ม แฮะๆ ถึงแม้เราจะไม่ชอบน้ำแครอทกะนมถั่วเหลือง และยังคงกินข้าวเย็นอยู่ แต่ความรัก และความอบอุ่นใน G2K แห่งนี้ ชอบจัง เข้ามาเจอเมนูอาหารคุณแม่คุณแขก น้ำย่อยทำงานอีกแล้วครับท่าน
วันก่อนคุณแม่เพิ่งเข้าเน็ตได้ หลังจากที่คอมที่บ้านเจอไวรัสถล่ม ต้องตามหมู่เพื่อนแท้ผู้ใจดี ให้ไปดูให้ที่บ้านให้หน่อย พอคุณแม่เข้าได้ เราเลยส่งเรื่องคุณแม่ไปให้อ่านดู คุณแม่บอกว่า "แม่ก็รักลูกจ๊ะ" ฮิฮิฮิ เขินเลย
แม่พี่ชอบทำน้ำสมุนไพรสาระพัดให้ชิม.... วันนึงกลับบ้าน....แม่ให้ชิม....รสชาดไม่เคยกินแต่หอมลึก ลึก...ถามแม่น้ำอะไร...กลายเป็นน้ำตะไคร้....อร่อยดี...ชอบอีกตามระเบียบแม่ภูมิใจมาก....ทำให้กินทุกวันเลย...(เรื่องเล่านี้เกิดขึ้นตลอดที่แม่อยู่ที่หาดใหญ่...เดี๋ยวนี้แม่ไปอยู่กรุงเทพฯ..แล้วค่ะ) แม่จะรักพี่มากเนื่องจากเป็นคนไม่ค่อย มีปากเสียงกับใครในบ้านให้แม่หนักใจ...พี่จะยอมตลอด พี่เคยแอบได้ยินแม่พูดกับว่าที่ลูกเขยสมัยนั้น(พ่อน้องปลาสมัยนี้)ว่าพี่เป็นคนคุยง่ายไม่เรื่องมาก แต่ต้องคอยดูแลเพราะจะเป็นคน อ่อนไหว........ออกจะเรียกร้องการหาการดูแลมากหน่อยเรื่องการกิน.....ที่เขาทำไม่ค่อยถนัด...ต้องหาข้าวหาปลาให้กิน.....ไม่งั๊นก็ไม่สนใจจะกิน...พี่ฟังแล้วทึ่งแม่รู้นิสัยเราขนาดนี้เชียว...เป็นอย่างนั้นจริง.....คิดถึงแม่จัง
พี่จิ๊บคะ...
กะปุ๋มว่าเราชักคล้ายๆ..กันนะคะ...กะปุ๋มน่ะแม่ห่วงที่สุดเลยคือเรื่อง "อาหาร"...เพราะเวลาแม่ไม่อยู่...หากไม่มีกับข้าวในตู้กะปุ๋มก็ไม่ทานคะ...จะไปเรื่อยๆๆ...เพลินๆ...จนลืมทาน...จนแม่เป็นห่วง..เวลาท่านไปไหนไกลๆ...ก็จะตุนเสบียงไว้ให้ลูกสาวคนนี้...
...
แต่ที่แน่ๆ...กะปุ๋มอยู่ง่ายกินง่าย...ไม่ค่อยเรื่องมาก
และอารมณ์ดี...ไม่ค่อยซีเรียส...
หากใครที่กะปุ๋มโกรธให้นะคะ...คนนั้นต้องไปทบทวนตนได้เลยคะ...
*^__^*
กะปุ๋ม