การเดินทางของความรัก

รักเอง...ช้ำเอง

 การเดินทาง ของความรัก

ความรักเป็นรื่องมหัศจรรย์ของมนุษย์
   ดังนั้นการรักใครสักคนจึงเป็นเรื่องที่อยู่เหนือการคาดเดา  เราไม่สามารถบังคับตัวเองให้รักใครก็ได้ แต่ต้องเป็นคน ๆ นั้น  คนที่เราเห็นแล้วหัวใจกระตุก  อยากมองดูเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้เจอกันก็ยังคิดถึง อยู่ในความคิดของเรา  และเกิดความรู้สึกแปลก ๆ เมื่อเจอกัน
   .....ความรู้สึกแปลก ๆ ที่ตัวเราเองเท่านั้นที่จะตอบได้ว่า คือ รู้สึกรัก
   ความจริงรู้สึกรักเกิดขึ้นทีหลัง  
   เพราะก่อนที่จะรู้สึกรัก มันต้องรู้สึกชอบขึ้นมาก่อน  และรู้สึกดีกับคน ๆ นั้น  แล้วถึงจะเป็นความรู้สึกรัก  และเพราะผ่านกระบวนการความรู้สึกมามากมาย ทำให้เมื่อรักใครสักคนแล้ว...รักนั้นจึงอยากจะทอนตัว
   แต่ว่า...รัก
   ไม่ใช่สิ่งที่ใครกำหนดหรือบังคับให้เกิดขึ้นในใจของใครได้ เรารักเขา ไม่ได้แปลว่าเขาจะรักเราเสมอไป
   โจทย์ของความรัก บางครั้งแม้จะพยายามแก้สักเท่าไหร่ ก็ไม่ได้ผลลัพธ์อย่างที่เราตั้งใจ แต่เมื่อเราเริ่มรัก หัวใจก็เริ่มเรียกร้อง เริ่มคาดหวัง เริ่มจะให้เค้ารักเราตอบ...และยิ่งพอจะเห็นหนทางของความน่าจะเป็นไปได้ เราก็ยิ่งพยายามปลูกต้นรักให้เกิดขึ้นในใจของเขาให้ได้  
   ระหว่างนั้นไม่รู้พลังแห่งความมุมานะ เด็ดเดี่ยว พุ่งจี๊ดมาจากไหน
   พยายามตามใจ
   พยายามทุกอย่างเพื่อให้เขาหันมารักเราอย่างไม่มีย่อท้อ
               ขอบอกว่าการพิชิตรักนี่แหละ สนุกที่สุดแล้ว สำหรับช่วงเวลาก่อรักกับใครสักคน เพราะช่วงนั้นเราอาจมีแต่ความรู้สึกดี ๆ
               คิดแต่สิ่งดี ๆ
               พูดแต่สิ่งดี ๆ
               และทำแต่สิ่งดี ๆ ให้เขาคนนั้นรับรู้ได้ถึงความรู้สึกดี ๆ ของเรา…เห็นไหม มีแต่เรื่องดี ๆ  ทั้งนั้น  ฉะนั้นช่วงนี้แหละที่ดีที่สุด
               เป็นช่วงเวลาแห่งรักบริสุทธิ์ที่ไม่หวังสิ่งตอบแทนอะไรมากมาย แบบว่าขอแค่ได้รักเขาก็พอใจแล้ว และเพียงเขาตอบรับมาด้วยรอยยิ้มเท่านั้นก็ทำให้ใจของเราพองฟูคับอก ทุกอย่างสดใสไปหมดใจริง ๆ นะ
               ขอบอกว่า ช่วงเวลา ณ ตรงนี้เป็นช่วงเวลาที่คนมีรักเบิกบานในใจที่สุดไม่เชื่อลองตั้งโจทย์พิชิตรักกับใครสักคนสิ แล้วจะรู้ว่ามันสนุกและรู้สึกดีขนาดไหน แต่ไม่รับประกันความเจ็บช้ำในภายหลังนะ....ทำไมต้องเจ็บนะเหรอ
               ตอบง่าย ๆ เพราะเราไม่รู้ว่าคนที่เราพิชิตรักอยู่นั้น จะรักเราตอบหรือป่าว
              ถ้าเค้ารักเราตอบ...ไม่ต้องพูดอะไรมาก เพราะความดีใจอุดปากไว้จนขยับไม่ได้เลยล่ะ  
               ถ้าเขาไม่รักตอบเรา... ก็ตัวใครตัวมันนะ เจ็บใครเจ็บมัน บาดแผลใครบาดแผลมัน ดูแลกันเอาเอง 

โดย...คาบอน

อ. อินทิรา  หมาดทิ้ง สาขางานภาษาต่างประเทศ 

[โสภณ เปียสนิท]

เดินไปทางไหนกันหนอ หาไม่พบ อิอิ