นั่งบ่นกันไป...
เพื่อนวันนี้เครียดวะมาเมากันไหม....เพื่อนผมก็รับทันทีไปกันไปไหนก็ไปผมเลยตกลงกับเพื่อนมานั่งที่สุดสะแนน สั่งมาทั้งหลายเมนู เมนูโปรดพวกเราทุกทีที่ไปคงเป็นผัดเผ็ดกบ เกาเหลาแห้ง และที่สำคัญเมรัยสักกลมคงดี
นั่งไปมานั่งมาวันนั้นเราค่อนข้างเครียดไปหน่อยกับอะไรที่หลากหลาย แต่ที่แปลกเมื่อเราได้คุยกับเพื่อนมันทำให้เราคลายและหายไปนะผมว่า อะไรที่อัดอั้นก้พูดออกมา 555 นี่แหละครับเวทีน้ำลายของพวกเรา ทั้งเพลงที่ สุดสะแนนโดนใจเราเหลือเกินวันนั้น
สักพักอ้ายแสงดาวมานั่งด้วยเราได้คุยกันเยอะ "อ้ายวันนี้เป็นใดผ่องครับ น้ำท่วมงานก็นักวันนี้มามเครียดแหมอ้ายเหย อ้ายแสงดาวก็ฮื้อข้อคิดดีเฮายะงานจะอี้เพราะเป็นงานที่ทำฮื้อชาวบ้าน บ่ใช่ทำเพื่อคนใดคนหนึ่ง" ผมก็ว่า ตั้งแต่ทำงานมาทำไมผมทำงานสายนี้เรื่อยมา "นักพัฒนา" ไม่คิดแบบชาวบ้าน (ทั่วไปเลย งานมั่นคงจะหยังจะอี้ผมยังบ่ได้คิดครับ อาจเป็นเพราะผมยังไม่มีภาระใด ปล. ผมบ่ได้เอามาตราฐานตัวเก่าไปวัดใผเด้อครับ)
ผมเองก็นั่งคิดกับเพื่อน "เพื่อนยะหยังเฮามายะก๋านจะอี้" เพื่อนบอกว่าบ่ฮู้หนาที่ผ่านมาก็ยะแบบอี้ละ ไปยะอย่างอื่นท่าจะบ่จ๋างละ อืม....ผมมานั่งคิดที่ผ่านมาที่เราทำเราอยากสร้างการเปลี่ยนแปลงจุดเล็กๆ จุดเล็กๆนั่นคือที่ตัวเราและกลุ่มของเรา และกระจายความคิดไปยังกลุ่มเพื่อพี่น้องและคนอื่นๆเรื่อย อยากวันนี้เองผมก็ได้คุยกับอ้ายมากผมพอสมควร ขอบคุณครับอ้าย และเพื่อนที่เราร่ำเมรัย บ่นแพล่มๆด้วยกัน ....สรุปเราต้องทำต่อแต่ท่วงท่าลีลาเท่านั้นที่เปลี่ยน ก็วันนี้ขับเก๋งทางเรียบก็ง่าย วันไหนขับขึ้นดอยก็ยากตามนั้น.....(จากใจวงเหล้าลำนำและคำบ่น)
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น