ชีวิตที่พอเพียง : ๑๕๔๒. ฝึกวิชาตัวเบา
ช่วงเวลาประมาณเกือบหนึ่งเดือนคาบเกี่ยวเดือนกุมภาพันธ์ - มีนาคม ๒๕๕๕ ผมได้ฝึกวิชาตัวเบา เป็นการฝึกจากแรงบีบคั้นเกี่ยวกับการสรรหานายกสภามหาวิทยาลัยมหิดล ที่รู้กันทั่วไปว่าคณะกรรมการสรรหา จะเสนอชื่อ ๒ ชื่อ ให้สภามหาวิทยาลัยเลือก ๑ คน โดยหนึ่งในนั้นมีชื่อผมด้วย
ผู้ใหญ่ที่ผมเคารพนับถือท่านหนึ่งมาบอกผมว่า ไม่อยากให้เกิดการแข่งขันกัน ไม่อยากให้มีแพ้ชนะ จึงแนะนำให้ผมชวนอีกท่านหนึ่งมาคุยกัน คงจะหมายความว่าให้สองคนตกลงกันว่าใครจะหลีกทางให้ คือให้การตัดสินใจอยู่ที่สองคน ไม่ใช่ที่สภามหาวิทยาลัย ซึ่งก็เป็นแนวคิดที่ผมรับมาไตร่ตรอง
ผมมักจะคิดเกี่ยวกับเรื่องตำแหน่งไม่เหมือนคนทั่วๆ ไป ผมไม่เน้นเรื่องตำแหน่ง ที่แสดงฐานานุภาพ ของตนเอง แต่ผมมองเน้นที่การเข้าไปทำงานรับใช้องค์กรหรือรับใช้สังคม ดังนั้น ผมจึงไม่เคยวิ่งเต้นเพื่อตำแหน่งใดๆ เลยในชีวิต ผมฝึกฝนตนเองจนมีทางเลือกในชีวิตให้ได้สนุกสนานได้หลากหลายทาง ตำแหน่งใด ตำแหน่งหนึ่งจึงเป็นเพียงโอกาสสนุกสนานหนึ่งในหลายๆ โอกาส การพลาดโอกาสหนึ่งจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ในชีวิต ส่วนตัว แต่กลับจะเป็นการได้โอกาสทำอย่างอื่นที่สนุกและมีคุณค่าเหมือนกัน
การสรรหาของสภามหาวิทยาลัยจึงไม่ใช่การแข่งขันสำหรับผม เพราะผมไม่ต้องการชัยชนะ ไม่ได้ดำเนินการโดยวิธีใดๆ เพื่อให้ผลการสรรหาออกไปทางใดทางหนึ่ง จึงไม่มีการแข่งขัน และไม่มีแพ้ชนะ
เข้าใจว่ามีคนเป็นห่วงว่าจะเป็นการเสียเกียรติหากผมไม่ได้รับเลือก เพราะเขาถือว่าผมเป็นผู้ใหญ่ ต้องได้รับเกียรติ และควรหาทางออกที่ไม่ทำให้ผมเสียเกียรติ ผมคิดต่าง การมีเกียรติหรือไม่อยู่ที่วัตรปฏิบัติ ของเราเอง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนอื่นเป็นผู้หยิบยื่น การหยิบยื่นโดยผู้อื่นเสียอีกบางครั้งก็เป็นมายา
รวมทั้งผมบอก ตัวเองว่า อย่าแบกทรัพย์สมบัติเกียรติยศชื่อเสียงให้หนักโดยไม่จำเป็น ผมพร่ำสอนตนเองว่าให้ฝึกวิชาตัวเบาเข้าไว้ อย่าแบกสิ่งที่ให้อิฏฐารมณ์ จงทำจิตว่างเข้าไว้ ซึ่งผมก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างเรื่อยมา โชคดีที่มีโอกาสฝึกฝนมากหน่อย
คราวนี้ผมจึงรู้สึกโปร่งโล่งเบาสบายไปกับการฝึกฝนตนเอง สาวน้อยถามก็บอกว่าขึ้นอยู่กับการลงมติ ของสภาฯ เราไม่เกี่ยว และถ้าผมปลอดงานลงไปเรื่อยๆ จะพาเขาไปเที่ยว ผมสัญญากับเขามากว่า ๑๐ ปีแล้ว โอกาสยังมาไม่ถึง ที่จริงคนอยากเที่ยวคือผม ไม่ใช่สาวน้อย
มีคนมาบอกว่า มีคนส่งอีเมล์ประกาศสิ่งที่น่าตำหนิผม คงจะเพื่อทำลายชื่อเสียงของผม โดยเฉพาะ ในฤดูกาลที่สภาฯ จะลงมติในวันที่ ๒๑ มี.ค. ๕๕เขารู้สึกเดือดร้อนแทน เรื่องแบบนี้ผมมีประสบการณ์โชกโชนตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ และพบว่าการให้อภัยและเมตตาเป็นสิ่งที่เหนือกว่า ผมเคยได้มิตรภาพจากศัตรูในอดีตมาแล้ว เขาถึงกับมายกมือไหว้ และมากล่าวขอโทษและขอบคุณในน้ำใจของผม ยังจำได้ไม่ลืม แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เอามาแบกไว้ในอารมณ์
ทั้งหมดนี้พิมพ์เสร็จในเย็นวันที่ ๒๐ มีนาคม ๒๕๕๕ ผมตั้งใจว่าจะไม่แก้ไขหรือเพิ่มเติมบันทึกนี้อีก ในภายหลัง เป็นการบันทึกอารมณ์ไว้
วิจารณ์ พานิช
๒๐ มี. ค. ๕๕
บันทึกเพิ่มเติมค่ำวันที่ ๒๑ มี.ค. ๕๕
บ่ายวันนี้สภามหาวิทยาลัยมหิดลใช้เวลากว่าชั่วโมงครึ่ง พิจารณาตัดสินใจเลือกนายกสภาในวาระใหม่ ผลคือผมต้องทำงานต่ออีก ๔ ปี ผมได้แจ้งที่ประชุมว่า ผมจะขอรับใช้ในวาระต่อไปเป็นวาระสุดท้าย เพื่อเปิดโอกาสให้ผู้อื่นมาทำหน้าที่ต่อไป
วิจารณ์ พานิช
๒๑ มี.ค.๕๕
หมายเลขบันทึก: 486062เขียนเมื่อ 25 เมษายน 2012 15:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน 2012 23:48 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (5)
..ก็คงยังหนัก..ไม่เบา..นะเจ้าคะ..อีกสี่ปี...(เดี๋ยวไม่ได้..พา..สาวน้อย..ไปเที่ยว..)...นะเจ้าคะ..ยายธี
วาระ ... กรรมยังไม่หมดค่ะ...
ในฐานะศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัยมหิดล ดิฉันมีความยินดีที่อาจารย์รับทำหน้าที่นายกสภามหาวิทยาลัยค่ะ
เรวดี รุ่งจตุรงค์
อ่านข้อคิดของอาจารย์แล้ว อยากฝึกแบบอาจารย์บ้าง ชื่นชมอาจารย์มากเลย และชื่นชมมานานแล้ว เบื้องหลังการเลือกตั้งนายกสภาฯพอทราบอยู่บ้าง ขอบคุณพระเจ้าที่ยังให้อาจารย์ทำงานต่อเพื่อมหาวิทยาลัยมหิดลที่ดิฉันในฐานะบุคลากรขอ มหาวิทยาลัยมหิดลรู้สึกว่ายังไปเรื่อย ๆ แม้ว่าจะพยายามเขียนว่าจะก้าวไปไกลในระดับโลก ฝากอาจารย์ได้กระตุ้นให้ทุกฝ่ายรวมพลัง ใช้ศักยภาพให้เต็มที่กว่าที่เป็นอยู่ คิดว่าน่าจะไปได้ จริงไหมคะ
