ระบบการศึกษาของญี่ปุ่น เน้น "พื้นฐานชีวิต" มากกว่า "วิชาการ"

"ทิม พิธา" เล่าไว้ในหน้า ๑๒ - ๑๓ เกี่ยวกับ "ระบบการศึกษาของญี่ปุ่น" ไว้ว่า ...

.....................................................................................................

จากการไปฝึกงานฤดูร้อนในญี่ปุ่นที่ผ่านมา ทำให้เห็นระบบการศึกษาของญี่ปุ่นต่างจากที่อื่นอย่างน่าตกใจ ผมเคยไปสัมภาษณ์ครูโรงเรียนอนุบาลกับครูโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งแล้วพอจะสรุปใจความได้ว่า ...

ในช่วงปฐมวัย ที่ญีุ่ปุ่นเน้น ความมีระเบียบวินัย อดทน การทำงานเป็นทีม และความอ่อนน้อมถ่อมตน มากกว่า เรื่องวิชาการ

วิชาวิทยาศาสตร์ หรือ ภาษาอังกฤษ เอาไว้ทีหลัง ต้องเอา "พื้นฐานชีวิต" ให้ได้ก่อน

ใครเคยไปญี่ปุ่นคงจะเคยสังเกตเห็นบ้านเมืองที่สะอาด ความมีระเบียบเรียบร้อย และความปลอดภัย ขณะเดียวกันเราจะไม่ค่อยได้ยินว่า เด็กญีุ่ปุ่นชนะเคมีโอลิมปิก คณิตศาสตร์โอลิมปิก ยิ่งภาษาอังกฤษไม่ต้องพูดถึง

ทั้งนี้เป็นเพราะนโยบายพัฒนาประเทศหลังสงครามโลก ที่ไม่ให้วัฒนธรรมต่างชาติเข้าครอบงำความเป็นญี่ปุ่น แม้จะเป็นอย่างนี้ แต่ญี่ปุ่นก็พัฒนาสินค้าให้ทันสมัย และมีอุตสาหกรรมแข็งแรงกว่าประเทศไทย

ถึงแม้ว่าตอนนี้ญี่ปุ่นจะแผ่วลงไปเมื่อเทียบกับจีนที่แซงหน้า แต่ก็ยังเป็นเรื่องที่น่าคิดว่า ระบบการศึกษาที่ดีคืออะไร

ทุกวันนี้โลกเปลี่ยนแปลงไปมาก ตอนนี้ข้อมูลกระจายไปทุกอณูอากาศ ผมคิดว่า แต่ละประเทศควรจะทบทวนระบบและคนที่อยู่ในโครงสร้างของตัวเอง

.....................................................................................................

ช่องไฟแห่งความคิด

ผมเห็นเพื่อนบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับหน้าบ้าน ซื้อคอมพิวเตอร์ ต่ออินเทอร์เน็ต ให้ลูกวัย ๓ ขวบ เล่นเกมคอมพิวเตอร์ เกมออนไลน์ที่พ่อแม่ป้อนให้ ผมสันนิษฐานว่า พ่อแม่คงอยากให้ลูกมีทักษะการใช้คอมพิวเตอร์ จึงป้อนทักษะเช่นนี้ให้ไป จนลืมนึกเอะใจว่า หากลูกเสพติดเกม พ่อแม่จะทำอย่างไรต่อไป และสิ่งที่ปลูกฝังนั้น เป็นสิ่งที่ถูกต้องใช่หรือไม่

ทั้ง ๆ ที่เด็กระดับปฐมวัยการป้อนสิ่งที่ถูกต้องตามพัฒนาการของเขาจริง ๆ คือ การเล่น ที่เราเคยได้ยินคำว่า Play and Learn หยิบจับสิ่งนั้นสิ่งนี้ เพื่อพัฒนากล้ามเนื้อมัดเล็ก มัดใหญ่ การเคลื่อนไหวต่าง ๆ ของเขาต่างหาก

แน่นอน ... เราอาจจะฝึกให้ของเราเก่งวิชาการเืพื่อจะได้แข่งขันชนะลูกคนอื่นได้ในอนาคต จะได้อยู่โรงเรียนที่ดี ๆ ดัง ๆ แต่เราลืม "พื้นฐานชีวิต" ที่เด็กวัยนี้เขาควรได้หรือเปล่า

ลองไตร่ตรองดูสักรอบไหมครับ

สิ่งที่ "ทิม พิธา" นำมาเสนอส่วนหนึ่งนี้ ผมว่า มันทำให้เรามองย้อนกลับมาที่ตัวเอง หากเราเป็นพ่อแม่ เราสอนลูกอย่างไร หากเราเป็นครู เราสอนลูกศิษย์ของเราอย่างไร ระบบของกระทรวง ศธ. บ้านเรา คิดจากข้างบนมา ถูกต้องจริงหรือ

ก็แค่ฝากคิด

บุญรักษา นะครับ ;)...

.....................................................................................................

ขอบคุณหนังสือดี ๆ

ทิม พิธา. ไม่สนว่าเก่งมาจากไหน. กรุงเทพฯ : Springbooks, ๒๕๕๕.

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน ห้องเรียนไร้ฝา..การศึกษาไร้กรอบ

คำสำคัญ (Tags): #play and learn#Springbooks#wasawatdeemarn#ทิม พิธา#วสวัตดีมาร#ไม่สนว่าเก่งมาจากไหน#ระบบการศึกษาของญี่ปุ่น#พื้นฐานชีิวิต

หมายเลขบันทึก: 485408เขียนเมื่อ 18 เมษายน 2012 01:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 มิถุนายน 2012 13:47 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (14)

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 18 เมษายน 2012 07:25 น. ()

เห็นด้วยกับหนังสือที่อาจารย์บอกครับ เอาภาพมายืนยันด้วยว่าเขาฝึกกันจริงๆโดยเฉพาะเรื่องการทำงานเป็นทีมครับ

ยุวนุช

เขียนเมื่อ 18 เมษายน 2012 09:54 น. ()

สิ่งหนึ่งที่สังเกตได้จากการดำเนินชีวิตของญี่ปุ่นทุกด้านคือ ความภูมิใจในตนเองและเข้าใจตนเอง การพัฒนาจึงอยู่บนฐานของตนเอง ไม่ใช่ไปมองเห็นว่าสิ่งที่ฝรั่งทำดีวิเศษไปหมด ฝรั่งก็ดีสำหรับบริบทฝรั่ง ญี่ปุ่นก็ต้องมีดีแบบญี่ปุ่น แล้วไทยล่ะจะเอาดีแบบไหน เห็นกำลังหลงๆไปกันใหญ่

การสร้างพื้นฐานชีวิตเป็นเรื่องสำคัญยิ่งที่ต้องมีรากเหง้าของเราเองนะคะ

ดีใจที่มีผู้ให้ความสำคัญ สนใจ เผยแพร่เรื่องอย่างนี้ให้ฉุกคิดกัน

คนถางทาง

เขียนเมื่อ 18 เมษายน 2012 11:45 น. ()

ข้อ 14 ของผม ตามลิงค์ นี้ ก็เขียนไว้เช่นกัน (โดยที่ผมไม่เคยรู้เรื่องญี่ปุนเลยนะเนี่ย)

http://www.gotoknow.org/blogs/posts/483689

คนไทยเราลอกฝรั่งมากเกินไปแล้วผมว่า หันมามองญีปุ่นบ้างก็ดี