บันทึกของคนเคยตกงาน - ๒
เอ๊ย !ไม่ใช่พี่จะสมัครตำแหน่งไหน ? มีให้เลือกครับ.จนท.เขาจะให้เราสมัครไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นก็จะเอาหลักฐานของเราไปอ่าน และหลอกผู้สมัครด้วยการพูดชมต่างๆนานา.พอส่งใบสมัครเขาก็รับไป.ที่สำคัญก่อนออกจากบ้านนี่แหละครับ.! พี่-พี่ เราขอค่าตามด้วยหนึ่งร้อยบาทครับ วันหนึ่งๆมีคนมาสมัครเฉลี่ยแล้วประมาณ ๑๕-๒๐ คน.นั่นแสดงว่าเขามีรายได้จากค่าตามตัวผู้สมัคร ประมาณ ๑,๕๐๐-๒,๐๐๐ บาทต่อวัน. เมื่อผู้สมัครได้จ่ายค่าตามให้เขาแล้ว ไม่ต้องไปตามให้เมื่อยหรอกน่า ! รับเงินแล้วนี่หว่า ! เห็นรึยังทีนี้ ? เห็นไหมครับว่ามันง่ายจริงๆ ผมได้งานทำหลายปีจนเกษียณอายุจากบริษัทฯ แม่..ง ยังไม่เคยมาตามผมเลย. ป่านนี้มันคงได้หลายสตางค์แล้ว ! ผมนั่งรถระยอง-หมอชิตสาย ๕๗ กลับบ้านที่สัตหีบอย่างผิดหวังอีกครั้ง.อาทิตย์ต่อมา ผมจึงบุกไปที่แหล่งงานขุดเจาะน้ำมัน ที่นี่เป็นแหล่งขุดเจาะน้ำมันที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยก็ว่าได้..ที่ลานกระบือ ,กำแพงเพชร. อีกแหล่งที่ใกล้ๆกันคือ ย่านจังหวัดพิษณุโลกครับ.
๑๐. เชื่อมทำสมอเรือบนเรือซัพพลาย. - ที่ท่าเรือแหลมฉบัง. ปี ๒๕๔๐
ที่จริงแล้ว ผมหวังจะไปพึ่งเพื่อนเก่าซึ่งเป็นผู้จัดการสาขา ของดอยแท๊กซ์ที่นั่น ! เขาเป็นชาวบรูไนชื่อนาย อัลเบิร์ต เจ สุนาง. Brunei. - Mr. Albert J. Sunang. ตอนอยู่ที่สัตหีบเราสนิทสนมกัน ขนาดเขาเคยขอยืมเงินจากผมและผมก็เต็มใจให้โดยไม่คิดดอกเบี้ยใดใด ? ต่อมาเขาเต็มใจให้ตู้เย็นเล็กที่ใช้ตามแท่นเจาะน้ำมันมา ๑ ตู้ ใช้มาจนปัจจุบันนี้ เพิ่งเปลี่ยนตัวคัทเอ๊าท์ไป ๑ตัว. เสื่อมสภาพ. ทนทานเหมาะที่จะใช้ตามแท่นเจาะน้ำมันจริงๆ ที่สำคัญมีค่ากว่าที่จะให้ดอกเบี้ยกับผมเสียอีก อย่างน้อยถือได้ว่าเป็นสินน้ำใจระหว่างเรา. ช่วงที่ผมมาทำงานให้ลูกค้าดอยแท๊คที่ยาร์ดก.ม.สิบ เขาถามหาเจ้านายผมเพื่อจะขอยืมเงิน ผมบอกว่าเขากลับบริษัทไปแล้ว ทำไมเหรอ ? เขาตอบว่าอยากจะยืมเงินสักหน่อย ผมถามไปว่าต้องการเท่าไร ? หนึ่งหมื่นบาทเขาตอบ. ผมบอกไปว่าเงินเพียงแค่นี้ ไม่ต้องถึงมือเจ้านายผมหรอกครับ ตกลงผม เป็นฝ่ายให้เขายืมเองครับ.
Albert. : Hey where is your boss ?
Writer. : He has gone already. Why do you need to see him ?
Albert. : I would like to borrow him some money.
Writer. : How much ?
Albert. : Ten thousand.
Writer. : Is that all ? You don’t need to disturb him , I ‘ ll give you.
๑๑. ผู้เขียนร่วมงานขนย้ายของยูเอ็น. - ท่าเรือสัตหีบ.ปี ๒๕๓๗
ผมว่าเขาคงเห็นความมีน้ำใจของผมกระมัง ! พอคืนเงินครบแล้วเขาจึงจ่ายดอกเบี้ยให้ผมเป็นตู้เย็น ๑ ตู้ ทีแรกผมเห็นเขานำตู้เย็นขนาดเล็กออกมาวางไว้หน้าที่ทำงาน ๔ - ๕ ตู้ ผมมิได้สนใจ ใดใด ? เขาเรียกผมมาพบแล้วบอกให้ผมเลือกไปหนึ่งตู้. ก่อนที่เขาจะจำหน่ายทิ้ง. Hey ! You better select one , I give you. ท่านอาจจะไม่เชื่อก็ได้ ตั้งแต่ปลายปี ๒๕๓๙ โน่น ! ขณะเขียนเรื่องนี้พี่แกยังรักษาความเย็นแบบเสมอต้นเสมอปลายทีเดียว. ผมเปิดตู้เย็น ก็นึกถึงเขาเสมอครับ. ผมออกเดินทางจากสัตหีบโดยรถนอนปรับอากาศของนครชัยแอร์ ซึ่งวิ่งจากสถานีต้นทางระยองถึงเชียงใหม่.โดยผมเดินทางไปกับรถวีไอพี. VIP.=Very Importance Person. ออกจากสัตหีบ เวลา ๑๘๓๐ น.ผมไม่เหงาหรอกครับเพราะบังเอิญจริงๆมีเพื่อนข้าราชการที่รู้จักกันได้ร่วมเดินทางด้วย เพราะเขาจะกลับบ้านที่พิษณุโลก ที่จริงรถปรับอากาศสายดังกล่าวนี้ ผมว่าไม่น่าจะตั้งชื่อรถว่า..วีไอพีเลยครับ.ก็แหม..เอาเข้าจริงๆพี่แกบริการไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ. ผู้อ่านท่านใดเคยเดินทางกับรถของบริษัทไทยเดินรถ.วิ่งบริการอยู่ทางสายใต้. จะรู้เลยว่าเขาจอดให้ทานอาหารจนผู้โดยสารไม่อยากจะลงไปทาน และเขาบริการจนผู้โดยสารอิ่ม.อะไรหมดเติมได้ตลอด. นั่นทัวร์ธรรมดาน๊ะครับ ! ไม่ใช่วี ไอ พี. พี่นครชัยแอร์..พี่รู้เช่นนี้แล้วพี่จะอายเขาบ้างไหม ? เกือบตีห้าและจะถึงพิษณุโลกอยู่แล้วจึงจอดให้ผู้โดยสารลงไปกินข้าวต้ม.แย่มากครับ.ข้าวต้มก็เย็นจริงๆ มีไข่เค็มซีกเล็กๆ-คุนเชียงยาวประมาณ ๒ นิ้ว.ไม้บรรทัด. หั่นมาบางๆเท่านั้นเองผู้โดยสารคนไหนน๊ะยกย่องให้เป็นรถ วี ไอ พี.ทุเรศจริงๆ ! ผมมาแยกทางกับเพื่อนที่พิษณุโลก กลัวว่าจะไม่ทันรถเลยรีบมาต่อรถไปกำแพงเพชรทันที อีกไม่นานนักผมมาพบกับเพื่อนชาวบรูไนและพี่ศิลาชัยที่สำนักงานของเขา. เราเคยร่วมงานกัน ที่แหลมฉบัง. ผมจึงถือโอกาสคุยเรื่องงานเสียเลย แต่ยังไม่มีตำแหน่งใดว่างครับ.เขาได้จด หมายเลขโทรศัพท์และที่อยู่ไว้ คงเอาไว้เพื่อติดต่อกลับ.ในโอกาสที่มีตำแหน่งใด ? เกิดว่างขึ้นมาภายหลัง.
๑๒. อ้วนไปหน่อยน๊ะ..พอดีเพิ่งซักเสื้อครับ. - บ้านที่กำลังผ่อน. ปี ๒๕๓๙
เพื่อนผมชวนค้างที่นั่นสักคืน..แต่ปกติผมไม่ค่อยชอบค้างที่ไหน ? จึงปฎิเสธไปแบบสุภาพ. แล้วขอตัวกลับเพื่อจะได้ทันรถกรุงเทพฯเที่ยวบ่ายโมง.ผมบอกลานายอัลเบิร์ตแล้วนั่งรถจากกำแพงเพชรมาลงที่สถานีรถพิษณุโลก เพราะคิดว่ายังไงๆน่าจะทันรถเที่ยวบ่าย จริงตามที่ผมคิดไว้. อีกไม่นานนักผมได้มานั่งอยู่บนรถทัวร์ราคาถูก เวลาวิ่งเสียงดังเหมือนจะพัง มิพังแหล่. แต่ผมขอบอก..พี่แกวิ่งเร็วสุดๆเลยครับ ! ผมนั่งหลับ - ตื่นๆมาตลอดทาง บางช่วงก็ได้แต่คิดว่าในอนาคตต่อไปผมจะทำอย่างไรดี ? บ้านผมก็เพิ่งจะเริ่มผ่อนได้ไม่กี่เดือน ไหนจะต้องผ่อนอีกหลายปี จะเอาเงินที่ไหนผ่อน ? ลูก - เมียจะอยู่กินกันอย่างไร ? บำนาญที่ได้นั้นก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก คิดไปคิดมาจนหลับไปอีก.เอ้า ! ผมกำลังจะคิดต่ออีกสักหน่อย. เศษเหล็กคันนี้ก็มาถึงตลาดหมอชิตใหม่เสียแล้ว. รถจากพิษณุโลกวิ่งมาเร็วทีเดียวครับประมาณ ๖ ชั่วโมงเท่านั้น ! ผมรีบลงรถมาขึ้นแท็กซี่เพื่อต่อไปยังสถานีขนส่งสายเอกมัย เพราะผมจะต้องต่อรถไปยังปลายทาง ที่บ้านสัตหีบ. สามชั่วโมงต่อมา.ผมมาลงรถหน้าซอยเกือบห้าทุ่มแล้ว รวมเวลาที่ผมเดินทางจากสัตหีบไปถึงกำแพงเพชรแล้วกลับมาที่สัตหีบ. ผมใช้เวลาเดินทางด้วยรถบัสประมาณ๒๗ ชั่วโมง แม้จะไม่ได้งานอะไรกลับมาเลย ผมคิดว่ามีโอกาสได้ไปนั่งรถเล่นมาก็แล้วกัน ! ถ้าเปรียบเทียบกับการเดินทางด้วยเครื่องบินไปสหรัฐอเมริกา เกือบจะเท่ากับเวลาที่ผมนั่งเครื่องไปและกลับทีเดียว.ช่วงเดินทาง.ผมขอเล่าเรื่อง ระหว่างผมกับพี่ศิลาชัยให้ท่านทราบสักนิด. ช่วงที่ผมทำงานกับบริษัทแรกนั้น ผมถูกส่งไปคุมงานที่ท่าเรือศรีราชาฮาเบอร์..เป็นงานเชื่อมสมอเรือใช้เวลาทำกันประมาณสามวัน ทำกันที่หน้าท่าเลยครับ. เสร็จแล้วก็นำลงเรือทันที. ช่วงที่เราทำงานกันนั้นเรือจอดเทียบท่าอยู่ ผมกิน-นอนอยู่หน้าท่านั้นเอง. พอออกจากบริษัทฯก็ไปที่ท่าเรือเลยครับ. แม้จะไม่ไกลจากบ้านนัก แต่ท่านอาจจะไม่เชื่อผมก็ได้..ทางบริษัทฯให้รถไปส่งและมิได้แจ้งทางบ้านผมเลย.
๑๓. ด.ช.พงษ์พัฒน์ ล. ตัวแทนผมเองครับ. - ที่บ้านหลังใหม่. ปี ๒๕๓๙
สมัยนั้นเรื่องมือถือล่ะก็อย่าพูดถึงเลยครับ ยังไม่สะดวกเหมือนในปัจจุบัน..แฟนผมตามถึงบริษัทฯเพราะไม่รู้ว่า เป็นตายร้ายดีอย่างไร ? ไม่ได้ส่งข่าวคราวให้หล่อนทราบเลย หล่อนต้องเหมารถ ไปตามถึงบริษัทฯ. บ่อยครั้งผมต้อง ออกไปซื้อของมาให้พนักงาน แล้วแวะมาใช้ห้องน้ำของท่าเรือ ผมได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกชื่อเล่นของผมดังๆ เฮ้ยโต !ต่อมาเราได้เดินมาคุยกัน คำรบเป็นนายทหารเรือรุ่นน้อง. คงจะลาออกมานานแล้ว. โดยมาเป็นหัวหน้าใหญ่ ประจำอยู่ที่ท่าเรือศรีราชาฮาร์เบอร์ Sriracha Habour. จากสัตหีบต้องผ่านท่าเรือแหลมฉบังไปก่อน. เขามาทางสายของทหารเรือ พล.รอ.พิเชษฐ์ การุณวนิช. อดีตผบ.ทร. เขานัดให้ผมไปดื่มกาแฟที่สำนักงานในเช้าวันรุ่งขึ้น เรื่องได้เกิดขึ้นเพราะว่าผมมิได้ไปดื่มกาแฟกับเขานั่นเอง งานยุ่งครับ..มิใช่ว่าผมไม่อยากมาพบ-คุยกับเพื่อน. เจ้านายผมมาตรวจงานครับพี่แกไม่รู้จักก็เลยพูดซื่อๆไปว่า.แบบทหารเก่า.ไอ้โต..ภาษามันคล่องกว่าผมมาก ผมกะว่าจะหางานที่ได้มากกว่าหมื่นห้าให้มัน. ผมมิได้โลภหรอกน๊ะ !ปีที่ผมลาออกจากกองทัพมานั้น ผมได้บำนาญประมาณ ๘,๖๒๔ บาท รวมเงินเดือนอีก ๑.๕ หมื่น.โอทีเฉลี่ยประมาณสี่พันบาท ต่อเดือน. รวมทั้งสิ้นก็เกือบสามหมื่นบาทครับ จริงๆแล้วเราอยู่ได้อย่างสบายๆผ่อนบ้าน ๘,๕๐๐ บาทต่อเดือน. แล้วก็ยังมีกินมีใช้อย่างสบายนั่นเอง ! เจ้านายผมคงจะเริ่มโมโหแล้วที่คำรบกำลังจะชวนผมไปจากเขา. จนงานเสร็จด้วยดีและทางลูกค้าพาไปดื่ม- กินกันแถวๆร้านอาหารในตัวเมืองศรีราชา.ขณะที่กำลังดื่มเพลินๆอยู่พี่ศิลาชัยพูดขึ้นดังๆว่า.น่าอิจฉาบริษัททอมส์จริงๆมีพี่โตร่วมงานด้วยแกคล่องไปทุกอย่าง ความจริงผมกำลังจะเริ่มดีใจครับ แต่ต้องนั่งนิ่งแถมต้องเงียบเสียงลงเพราะ..เจ้านายผมทำลายความเงียบด้วยเสียงอันดังว่า...ดีใจอะไรเล่าพี่โตแกกำลังจะไปจากผมแล้ว ผมงงสิครับว่าแกรู้ได้อย่างไร ? ผมลองวกมาที่นายคำรบเพื่อนผม..พี่แกทำผมเสียแล้วถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ เพราะเจ้านายไม่ได้คิดเช่นนั้นสิครับ.
๑๔. พ่อ-แม่-ลูก. - ที่บ้านพักในค่ายกรมหลวงชุมพรฯ ปี ๒๕๓๔
เรื่องนี้ได้เงียบไปเพราะผมยังมิได้ออกไปไหน..รอโอกาสอยู่. ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปผมต้องมานั่ง-นอนๆอยู่บนเก้าอี้ฮ่องเต้ตัวเดิมที่บ้าน มือขวาคอยกดรีโมทเพื่อเปลี่ยนช่องทีวีตามต้องการไหนจะต้องแย่งกันดูกับแฟนอีกต่างหากเพราตอนนั้นเรามีทีวีอยู่เพียง ๑ เครื่องเท่านั้น ! ปัจจุบันนี้มีสามเครื่อง. พ่อ- แม่-ลูก และอะหลั่ย อีก ๑ เครื่อง ใครที่ประสงค์จะเบิกยืมสักเครื่องให้เสนอรายงานมาตามสายงานครับ เผื่อแฟนผมจะอนุมัติให้ ! รีบเสนอมาก็แล้วกันน๊ะ. หลายวันต่อมาผมขี่คู่ชีพเข้าไปที่การท่าเรือสัตหีบ เพราะผมได้ข่าวว่าบริษัทขุดเจาะน้ำมันต่างชาติหลายๆบริษัทฯกำลังจะย้ายจากศรีราชามาทำการอยู่ที่นี่.ในอนาคต. ขณะนั้นบริษัทส่วนใหญ่ยังเปิดสำนักงานอยู่ ที่บริเวณท่าเรือ. Siam Seaport. - สยามซีพอร์ต. อยู่ระหว่างท่าเรือแหลมฉะบัง และ ท่าเรือศรีราชาฮาร์เบอร์ Leamchabang Port.-Sriracha Habour. ผมเคยขี่รถมอเตอร์ไซด์ไปหางานทำสมัยที่ยังเป็นบริษัทไทโป Thaipo. จากบ้านผมไปที่นั่นราวๆ ๕๐ กม.เที่ยวเดียวน๊ะครับ.ผมมีโอกาสพบกับลูกพี่เก่า.เขาแนะนำให้ไปสมัครทำงานกับบริษัทอมฤต ฯ ที่บริษัทฯนี้รับคนงานที่ทำเกี่ยวกับการขุดเจาะน้ำมันโดยตรงเลยครับ เขาให้เบอร์โทรผมไว้แต่ช่วงนั้น..ทางองค์การโทรศัพท์คงจะทั้งขุด-ทั้งเจาะกันใหญ่เพราะโทรไปทีไรไม่เคยติดเลย จนผมต้องเลิกโทรไปในที่สุด ตอนที่ผมขี่คู่ชีพผ่านมาทางอาคารของการท่าเรือสัตหีบ. ผมนึกถึงตอนที่ผมมาทำงานให้กับบริษัทเซอร์เกิ้ลเฝรด.Circle Freight. ช่วงที่มาทำการขนย้ายอุปกรณ์ต่างๆของหน่วยงานยู-เอ็น จากประเทศกัมพูชา. เพื่อนำมาลงเรือแล้วส่งต่อไปยังประเทศโมซัมบิก Mozambic. ผมอยากจะกลับมาทำงานที่นี่อีก เพราะไม่ช่วงปี ๑๙๙๓ - ๑๙๙๔ โน่น ! ไกลจากบ้านมากนัก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมาทำกับบริษัทใด ? และจะใช้เส้นสายของใครดี ?
๑๕. ผู้เขียนไปแปลการฝึกยิงด้วยอาวุธประจำกาย. - ที่หาดยาว แสมสาร.
เหตุการณ์ผ่านไปจะครบสี่เดือนเต็มๆที่ผมต้องว่างงานอยู่. โดยมิได้ตั้งใจ. ช่วงเดือนมีนาคมจนถึงพฤษภาคมของทุกๆปีจะมีการฝึกร่วมผสม ระหว่างประเทศไทยและสหรัฐอเมริกา เป็นการฝึกร่วมผสมระหว่างนย.ไทยและนย.อม.ในชื่อรหัสค๊อบบร้าโกลด์ และ อีกหลายๆชื่อการฝึก. รวมแล้วปีละไม่ต่ำกว่าสาม-สี่ครั้ง. คืนหนึ่งประมาณห้าทุ่มมีโทรศัพท์จากพี่สาวซึ่งผมนับถือคนหนึ่ง. พี่ติ๋มโทรมาชวนผมไปร่วมงานด้วย โดยจะส่งผมไปเป็นล่ามให้กับหน่วยงานที่มาเกี่ยวข้อง ในการฝึกร่วมผสม. ที่จริงพี่สาวคนนี้เคยชวนผมมาเป็นล่ามให้กับบริษัทฯ..ในการฝึกผสมค๊อบบร้าโกลด์ที่ผ่านมาแล้วหลายครั้ง โดยจ่ายค่าจ้างวันละ ๖๐๐ บาท. น่าสนใจกว่าของทหารเสียอีก. ทหารจ่ายให้วันละ ๕๐ บาทเท่านั้น ! มีนายทหารผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ได้ออกปากกับผมที่ รร.แอมบาสเดอร์ จอมเทียน.โดยอยากให้ผมมาทำงานให้กับหน่วยในกองพลนาวิกโยธิน ทีแรกผมเผลอรับปากไว้.ได้ครับ. พอพี่สาวคนนี้ชวนผมมาทำด้วย แน่นอนครับเป็นใครก็ต้องเลือกวันละ ๖๐๐ บาท หรือพี่จะเอาวันละ ๕๐ บาท?ที่ทำงานราชการของผมตอนนั้น วินัย ว. เพื่อนผมทำหน้าที่ผบ.หมวด ที่กองรนบ.พล.นย. ผมได้ยุส่งไปว่าช่วยแทงเรื่อง.ปฏิเสธไปหน่อยให้อ้างสาเหตุว่า..ผมไม่มีความชำนาญในการแปลเพื่อผมจะได้มาจับงานนอกซึ่งมีรายรับแพงกว่า ปรากฏว่าเพื่อนผมใจถึงครับเสนอหนังสือปฎิเสธตลอด..จนหนังสือไปถึงผบ.พัน. ท่านอนุมัติตามเสนอครับ. นท.รัตนะ วงศาโรจน์ รน. ยศในขณะนั้น โดยไม่ยอมส่งผมไป ขอขอบคุณย้อนหลังครับ. ขณะเขียนเรื่องนี้ท่านเป็นนาวาเอกแล้วดำรงตำแหน่งผบ.หน่วยทหารพรานครับ...ก็หากินกันอยู่แถวๆพื้นที่จันทบุรีและตราด นั่นแหละ !ผมเห็นจากเคเบิ้ลทีวีเมื่อสัปดาห์ก่อน. เราเคยอบรมภาษาอังกฤษในห้องเดียวกัน ตอนที่ท่านเป็นเรือเอก. ต่อมาผมจึงได้แอบไปรับงานนอกโดยทำให้กับบริษัทฯมีชื่อแห่งหนึ่ง. รับวันละ ๖๐๐ บาท.ในเวลาเดียวกันก็ได้สร้างความโกรธแค้นให้กับนายทหารผู้ใหญ่ท่านนั้น. หลังจากที่ทราบว่า..ผมได้ปฎิเสธที่จะมาเป็นล่ามให้กับหน่วยงานของท่าน. ท่านบอกว่าไม่ง้อ-ไม่ต้องไปง้อมันและสั่งให้พวกจ่าที่เคยเป็นลูกศิษย์ผม เริ่มมาหัดแปลกันเดี๋ยวนั้นเลย ไม่มีทางหรอกครับก็แหม !
๑๖. ผู้บังคับกองพันที่ใจถึงของผม. - ขอบคุณภาพจากเน็ทนย.
พี่จ่าพวกนั้นถือตำรามา๒-๓วันแล้ว บรรดาล่ามใหม่เพิ่งแปลได้ยังไม่ถึงหนึ่งหน้าเลยครับ พี่จ่าครับ.แล้วเมื่อไรจะทันกินล่ะ ? ผมอุตส่าห์หลบแล้วแต่ท่านผู้อ่านครับแม้จะพยายามอย่างไร ? ก็ไม่มีทางหลบพ้นไปได้. ในเมื่อเรามาทำงานที่บ้านเขา ยังไงๆก็ต้องเจอเข้าสักวันแน่ๆ. ผมยังคงหลบมาตลอดครับ.จนกระทั่งเย็นวันนั้น.ทางกองพันทหารราบที่ ๑ ได้เชิญผบ.ร้อยต่างๆที่ร่วมฝึกไปกินเลี้ยง ตามที่หน่วยเหนือจัดขึ้นในค่ายแสมสาร งานเลี้ยงได้จัดขึ้นที่บริเวณสระว่ายน้ำของหน่วย เรื่องคงจะไม่เกิดขึ้นเป็นแน่..ถ้าผบ.ร้อยฝรั่งไม่สั่งให้ล่ามไปด้วย..ซวยเลยทีนี้. ขนาดผมสวัสดีก่อนท่านยังไม่ยอมมองหน้าผมเลยครับ ! พอหันมาเห็นผมก็เริ่มด่าเลยครับ..หาว่าผมเห็นแก่เงินแทนที่จะเห็นแก่หน่วย โธ่ ! ผู้การครับผมรับค่าตัววันละ ๖๐๐ บาท.ยังไงๆต้องมากกว่าวันละ ๕๐ บาท.อยู่ดีล่ะ!ท่านเริ่มเบาเสียงลง.หลังจากด่าจนหมดเปลือกแล้ว. นี่ขนาดผมเคยร่วมงานกับท่าน รท.สุวัติถิ ชิตเดชะ รน. ด้วยความเคารพครับ..ขอเอ่ยชื่อหน่อยน๊ะในฐานะที่รู้จักกันมาก่อน. สมัยที่ท่านยังเป็นนายทหารใหม่ประจำที่ สงขลาโน่น ! ถ้าผมไม่เคยผูกพันธ์กันมาก่อนสงสัย..อ่วมแน่ๆ. หลายปีต่อมาผมได้มานั่งร่วมวงดื่มกับท่านที่ร้านคาราโอเกะ ของนายทหารผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ย่านเตาถ่าน.เราจึงมีโอกาสได้คุยแบบกันเอง.เพราะผมออกจากราช การมาแล้วนั่นเอง. ต่อมามีการจ้างล่ามแบบถูกๆเพราะพี่แกมาตัดราคากันเอง ความจริงด่านแรกนั้นเขาจ้างกันที่วันละ ๑,๕๐๐ บาท. กว่าจะหลุดมาถึงผมมือสุดท้าย เหลือเพียงหกร้อยบาท. ธุรกิจทุกอย่างนั้นถ้าราคาถูกล่ะก็ ! แน่นอนครับ.คุณภาพมักจะลดต่ำลงตามมาด้วย. กล่าวคือพอจ้างแล้วมักจะแปลไม่ได้ตามราคานั่นเอง!ไอ้ที่แปลได้ก็ ไม่ค่อยดีครับเพราะทุกอย่างเป็นธุรกิจไปหมด พวกที่ทำจากต้นทางนั้นพี่แกไม่เคยคำนึงถึงคุณภาพ ไม่เคยคิดว่าภาพจะออกมาเช่นไร ? เพราะหวังที่จะเอาแต่กำไรนั่นเอง ! ปีหน้าประมูลงานได้หรือไม่ ? ข้าฯไม่สนขอให้ปีนี้ผ่านไปก่อนก็แล้วกัน.
๑๗. ผู้เขียน บนยานโฮเวอร์คร๊าฟของนย.อม. - ที่อ่าวสัตหีบ ปี ๒๕๓๖
มัวแต่คิดกันแบบนี้น่ะสิ ! ประเทศชาติถึงไม่ค่อยเจริญกัน ข้อดีคือมีการเกิดล่ามใหม่ขึ้นทุกปี. แต่จะดีหรือไม่ก็แล้วแต่คุณภาพของล่ามที่มาทำงานในขณะนั้น. เหมือนกับเป็นการจัดส่งมือใหม่มาให้เขาเชือดนั่นเอง ! คิดดูเถอะครับ. คนเราเคยแปลลื่นไปหมดแต่อยู่ๆมาเกิดแปลไม่ได้ อึ้งสิครับ ! เดินหน้าก็ไม่ได้แม้จะถอยก็ถอยไม่ได้ ทำให้ผู้แปลต้องอายและพะว้าพะวง. ผมเคยเจอมากับตัวเองแล้วครับ. ครั้งหนึ่งผมมาแวะหาวินัยที่หมวดซ่อม..กองรนบ. ผมมาพบกับล่ามสาว กำลังทำปริญญาโทอยู่ที่ ม. แห่งหนึ่งในกทม. ต้องมาแปลการซ่อมบำรุงเครื่องยนต์คัมมิ่น Cummin Engine.มันต้องสะดุด บ้างล่ะ ! ขนาดผมไปเรียนมาแท้ๆผมยังต้องคลำอยู่นานพอสมควร ที่จริงน่ะบ่ยั่นดอก ! แต่ผมออกจากราชการมานานแล้ว.จึงทำให้หลงลืมไปบ้าง. พอพี่สาวโทรมาชวนผมรับงานทันทีครับ. พี่สาวบอกว่า..จะต้องไปสอบสัมภาษณ์ที่จัสแมคในวันพรุ่งนี้น๊ะ ! เจ็ดโมงเช้า..ให้ไปพบกับคุณแนนซี่ที่จัสแมค. เธอขับรถเก๋งยี่ห้อฮอนด้าซีวิคสีบรอนซ์ ที่สำคัญเธอเป็นลูกสาวเจ้าของบริษัทด้วยน๊ะ! พอวางสายเสร็จผมเข้านอนทันทีเพื่อจะได้เดินทางแต่เช้า. คิดแล้วน่าดีใจครับเพราะผมตกงานมาเกือบสี่เดือนแล้ว เพลินจนหลับไปเลยเสียดายที่ผู้เขียนจำชื่อบริษัทไม่ได้เสียแล้วเป็นบริษัทของแขกอินเดีย.บริษัทนี้..เคยมีอดีตกับผู้เขียนมาก่อนซึ่งไม่ค่อยดีนักดังนี้. ประมาณปี ๒๕๓๐ ผมถูกส่งมาเป็นจนท.อำนวยความสะดวกและจนท.ติดต่อให้กับนย.อม. ซึ่งได้มาทำการฝึกร่วมผสมโดยได้พักอยู่ในค่ายแสมสาร จนกระทั่งการฝึกได้จบสิ้นไปด้วยดีครับ.แต่มีเหตุการณ์ที่ไม่ดีนักเกิดขึ้นกับผม โดยผมมิได้เป็นผู้ทำ. กล่าวคือมื้อเที่ยงวันหนึ่ง เพื่อนๆต่างหน่วย ที่เป็นรุ่นเดียวกัน. ได้ชวนผมไปดื่มกินกันนอกค่าย ให้เผอิญเพื่อนคนหนึ่งมาแอบถามผมว่า..
๑๘. ผู้เขียนเคยช่วยแปลให้ล่ามสาวเรื่องเครื่องยนต์คัมมิ่น. - ที่พันรนบ.พล.นย. ปี๒๕๔๕
เฮ้ย ! หัวหน้าข้าบอกว่าเอ็งไปโกงเงินค่าขนขยะจากฝรั่ง ตั้งแปดพันบาทเชียวหรือ ? ไม่จริงหรอกเว้ย ! ผมเถียงคอ เกือบจะ เป็นเอ็น. ตอนบ่ายผมต้องเดินสายชี้แจง ตามที่ต่างๆ :
ผบ.กองฯ : เออ..เขาว่าลื้อไปโกงเงินค่าขยะจากฝรั่ง จริงหรือเปล่า ?
ผู้เขียน : ไม่ใช่ผมแน่ ผมจะทำเช่นนั้นทำไม ? ปีหน้าผมก็จะไปสหรัฐ
อเมริกาอีกแล้ว เงินแค่นี้ไม่คุ้มหรอกครับ.
ผบ.กองรนบ.นย.ขณะนั้น.ร.อ.ประจิตร บุญญนิยม รน. ยศในขณะนั้น. ขณะเขียนเพิ่งประดับยศพลเรือตรี หมาดๆ ท่านคงจะเชื่อผม และได้สั่งให้ผมรีบไปเคลียร์ตัวเองโดยด่วน. อนเจอกันที่แคลิฟอร์เนียท่านเคยมองผมผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง. ตอนนั้นทางนย.อม.แจ้งว่ามีทหารไทยไปขโมยของจากพีเอ๊กซ์และถูกจับได้.ท่านคิดว่ายังไงๆต้องเป็นผมกับวินัยแน่ๆ ปรากฏว่าเป็นนายทหารเด็กๆ รุ่นน้องท่านเอง ! ดีน๊ะครับ. ช่วงที่เกิดเหตุเราไปค้างที่บ้านพี่ลัดดา คนไทยที่แซนดิเอโก.เกือบเป็นแพะเสียแล้วเห็นไหม ?ต่อมาผมรีบตรงไปที่กองช่างนย. กำลังแข่งขันกีฬาระหว่างนย.ไทยและนย.อม. พอมาถึงผมมีโอกาสถามจนท.นย.อม.คนที่เซ็นชื่อในเอกสาร ซึ่งส่งไปที่จั๊สแมค. เพื่อจะได้นำข้อมูลไปชี้แจงกับหัวหน้าของเพื่อน คนที่มาถามผม ร.อ.อำไพ ไม้เจริญ รน. ยศในขณะนั้น เกษียณแล้วในยศนาวาเอก. ท่านเข้าใจตามที่ผมได้อธิบายแถมยังบอกผมว่า ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ผมจะเลิกคบกับคุณเลย. คนสุดท้ายเป็นหัวเรือใหญ่ครับผมต้องรีบไปอธิบาย..ให้ท่านได้เข้าใจผมในทางที่ถูกครับ ท่านมักจะจัดผมไปร่วมงานกับนย.อม. ที่มาฝึกร่วมเสมอๆ น.อ. เรวัตร ทองประเสริฐ รน. เกษียณในยศนายพลเรือ. เป็นอันว่าผมเป็นผู้ที่โชคร้ายแต่ฝ่ายเดียวครับเพราะว่า..ตอนที่พวกท่านเหล่านั้นเข้าใจผิด พี่แกประจานผมอย่างโจ่งแจ้งว่าผมเลว.แต่พอเรื่องได้ยุติลงและพบว่าผมบริสุทธิ์...ไม่มีใครเลยที่จะประกาศแก้ข่าวให้ผม.นี่เองจึงทำให้ผมต้องพิสูจน์ตัวเอง ถ้าท่านอ่านตรงนี้จบแล้ว ช่วยกันแก้ข่าวให้ผมด้วยน๊ะครับ.. แต่ เอาเถอะครับยังไงๆ ผมก็ไม่สนแล้วเพราะถ้าผมผิดจริงก็ถือว่าหมดอายุความแล้ว...เกินสิบห้าปีแล้วนี่นา.
๑๙. เรืออเมริกันกับการฝึกค๊อบบร้าโกลด์. - ที่ท่าเรือจุกเสม็ด. ภาพโดยผู้เขียน.
* เรื่องจริงเป็นอย่างนี้ครับ ทางบริษัทซัพพลายเออร์ที่มาส่งอาหารและ น้ำ ฯ ให้กับนย.อม.นั้นได้วางบิลค่าอาหาร น้ำ และอื่นๆ ฯ แล้วตั้งใจมั่วค่าขนขยะไปด้วย.มันล่อใจครับ ตั้งแปดพันบาททีเดียว. โดยได้ส่งไปที่จั๊สแมค เวลายื่นเอกสารนั้นพี่แกถือโอกาสตอนที่จนท.นย.อม.กำลังยุ่งอยู่. และถือโอกาสให้จนท.เซ็นต์ชื่อเสียพร้อมๆกันเลย ตัวจนท.นย.อม.ก็คงไม่คิดว่าคนไทยจะโกง แม้กระทั่ง...ค่าขยะ. พอเรื่องไปถึงทางจั๊สแมคเขาตีกลับมาสิครับ.แถมยังฟ้องไปที่หัวหน้าเรวัตร ทีนี้ก็ถูกไล่มาตามลำดับทุกคนมุ่งมาที่ผมคนเดียว ทั้งที่ไม่มีลายเซ็นใดใด..ของผมเลย. ที่น่ากระทืบคือผมนี่แหละครับ ! เป็นผู้ที่อุตส่าห์ไปติดต่อขอรถขนขยะจากพันวย.-กองพันวิศวกรรมโยธา.มาให้บริการแก่ทหารอเมริกัน..เออ..เผลอเดี๋ยวเดียว.เกือบจะกลายเป็นผู้ต้องหาไปแล้ว. ต่อมาผมจึงชอบดูรายการ “ คุยกับแพะ ” ทางสถานีเพื่อประชาชน. ผมได้แต่ปลงครับว่า..อันคนเราถ้าบริสุทธิ์จริงๆแม้จะมีมารใดใดมากล้ำกลายก็ช่างเถอะ ! ยังไงๆความจริง ก็ต้องเป็นความจริงเสมอครับ จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง !แม่นบ่หล้า ? Sooner or later. ผมเข้ากรุงเทพฯกับรถสัตหีบเที่ยวตีสาม มาถึงกรุงเทพฯยังไม่หกโมงเช้าเลยครับ นั่งรถเมล์ต่อไปลงที่ย่านถนนเพลินจิตรแล้วเดินเล่นๆจากหัวถนนวิทยุ Wire Road. เพื่อมุ่งหน้าตรงไปที่จัสแมค ผมเดินไปเรื่อยๆครับเพราะถ้าไปถึงเร็วก็ยังไม่สามารถเข้าไปด้านในได้อยู่ดี เขายังไม่เปิดประตูใหญ่นั่นเอง. Maingate. จำได้ว่ายังเดินผ่านถนนช่วงที่เพิ่งทรุดเป็นหลุมด้วย. ที่ออกข่าวเมื่อสัปดาห์ก่อน. ถ้าจะต้องมายืนหลบอยู่ริมถนนใหญ่ก็คงจะไม่ดีเป็นแน่ ! เพราะสิบล้ออาจจะเอาไปรับประทานก็เป็นได้. ไม่ต้องสัมภาษณ์กันพอดี. ก่อนเจ็ดโมงเช้าผมมาซ่อนตัวอยู่ที่ จั๊สแม๊คเรียบร้อยแล้ว ดีมาก. เกิดเป็นคนแม้จะทำอะไรไม่ค่อยสำเร็จนักแต่ขอให้เป็นคนตรงเวลาสักหน่อยก็พอแล้ว. ในชีวิตนี้.
๒๐. โตนี่ฟาง สมพงษ์ นพดลและทองอินทร์.จากซ้าย. - ไปปราบผกค.ใต้. ปี ๒๕๒๐
ผมขอย้อนหลังไปเมื่อสมัยที่ ได้ไปราชการที่ สามจังหวัดชายแดนภาคใต้. ช่วงปี ๒๕๒๔ โน่นแน่ะ !ผมมีโอกาสได้ขับรถตำแหน่งผบ.ฉก. นท. ประสาท กาญจนจิตรา รน. แทนคนเก่าเพราะเขาไปราชการที่เรือนจำ. ติดคุกสิครับ ! ท่านเป็นผบ.หน่วย ในสมัยนั้น ขณะที่เขียนนี้. ท่านได้เกษียณอายุ เป็นนายพลเรือ. ท่านประกาศในห้องประชุมให้ทุกคนเอาเป็นตัวอย่างครับว่า..ผมไม่เคยมาผิดเวลาแม้แต่นาทีเดียวก็แหม ! เจ้านายนัดนี่ครับ.แน่นอนเพราะผมจะต้องมาก่อนเวลาประมาณ ๕ - ๑๐ นาที. เพื่อมารอนาย. และยังไม่เคยให้เจ้านายรอเลยอันนี้..ผมขอยืนยั
ความเห็น (1)
สวัสดีครับดร.
ขอบคุณที่แวะมาเยือนเป็นท่านแรก..
โตนี่-ฟาง.
๒๑มี.ค.๕๕