เรื่องสั้น บันทึกของเพียงใจ ตอน "มือปืน" ตอนที่ 1

ไม่คิดว่าคนที่มีอาชีพเป็นมือปืนรับจ้างก็มีจิตใจที่อ่อนไหวได้ เหมือนกัน

 ข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์การวิสามัญมือปืน หนึ่งในแบ็คลิสของทางการ ในวันนี้ทำให้ เพียงใจพยาบาลสาว หยิบขึ้นมาอ่านแล้วถอนหายใจ  พร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ ย้อนหลังไปเมื่อ 1 ปีก่อนที่เธอทำงานที่สถานีอนามัย ....  

 ....... ฉันใจยังจำได้ดีวันแรกที่รู้จักกับเขา  วันนั้นฉันนั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่ สถานีอนามัย อสม.ในหมู่บ้านมาขออนุญาตขาย  เพื่อให้บริการแก่ คนไข้ที่ มารับบริการที่ สถานีอนามัย  เพียงใจนั่งมองไปที่หลังสถานีอนามัย  ข้างๆ นั้น มีรถแบ็คโค กำลังขุดลอดสระ  มีผู้ชายผิวขาวรูปร่างท้วม  สูงประมาณ 175 ซม. กำลังยืนสั่งงาน  คิดว่าเขาเป็นหัวหน้า หรือไม่ก็คงเจ้าของกิจการ ฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อน  จริงๆรถมาขุดลอกหนองน้ำหลังสถานีอนามัยได้ประมาณ 3 วันแล้ว  ชาวบ้านบอกเป็นโครงการของอำเภอ  เห็นว่า หมู่บ้านเราขาดแหล่งน้ำเวลาน่าแล้ง  ก็เลยมีโครงการมา  สักพักหนึ่ง  ผู้ชายคนนั้น เดินตรงมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยว  ซึ่งระหว่างทางที่เดิน นั้นต้องผ่านมาทางหลังบ้านพักของฉัน 

         ใกล้ๆ หลังบ้านพักของฉันยายเคน  คุณยายบ้าน อยู่หน้สาถานีอนามัย  อายุแกประมาณ 70 กว่า ๆ แกเป็นคนขยัน  แกมักจะมาตัดกิ่งสะแกที่ขึ้นรกหลังอนามัย ชายคนคนนั้นเดินผ่านแล้วหยุดทักทายยายเคนและ ลงมือช่วยตัดกิ่งสะแกเพื่อไปทำฟืน  ฉันมองดูแอบนึกชื่นชมในใจ

   "ผู้ชายคนนี้ช่างมีจิตใจที่อ่อนโอนจริง เห็นคนแก่ก็อดที่จะช่วยไม่ได้ "

   สักครู่ใหญ่ยายเคนแกก็ได้ ฟืนเต็มรถเข็ญ โดยวันนี้แกไม่เหนื่อยเลยเพราะมีคนช่วยตัด สักพัก ก็มีรถบิ๊กอัพมาจอดที่สถานีอนามัย  มีผู้ชาย แต่งตัวด้วยชุดทำงานที่พร้อมในการทำงานกลางแจ้งลงมาจากรถ 5 คน  หนึ่งในนั้น น่าจะเป็นหัวหน้าทีม  ตะโกนทักทายชายคนนั้น

     " เอ้าเสี่ยต่อง  กินอาหารกลางวันหรือยัง  โอ ทำตัวเป็นประโยชน์ นะนี่ "  และทั้ง5 คนก็เดินตรงมาที่ ร้านก๋วยเตี๋ยว

    ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ทำให้ดวงตาที่ตี่ รี่เล็กลงไปอีกในแบบคนจีนแท้  และหันไปร่ำลายายเคนพร้อมกับเดินตรงมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยว 

    เขาเดินผ่านมาฉันหันมองหน้า เขาก็หันมาสบตายิ้มทักทายพร้อมกันโค้งศีรษะให้

    ฉันยิ้มตอบ  จากนั้นมีผู้ป่วยมาที่สถานีอนามัยฉันจึงเดินขึ้นไปให้บริการผู้ป่วย

     น้า โฮม  อสม.ที่ขายก๋วยเตี๋ยว เล่าให้ฟังตอนเย็นที่แกขึ้นไปเก็บกวาด สถานีอนามัยว่า 

   " หมอเพียง  ท่าเสี่ยนั่นจะปิ๊งหมอแล้วมั๊ง "

   "เสี่ย ขาด หรือ เสี่ยอ้วน ป้าโฮม " นิสัยขี้เล่น ทะเล้นของฉันนั้นทำให้ เป็นที่รักของชาวบ้าน  ชาวบ้านจะเอ็นดูฉันเหมือนกับฉันเป็นลูกหลานในบ้านนั้น

    " หมอเพียงก็ เสี่ยที่มากินก๋วยเต๊่ยวเมื่อกลางวันไง  ถามถึงหมอเพียงใหญ่เลย "

   "เขาคงอยากตรวจละมั๊งป้า  เออว่า แต่เขาเป็นใครเหรอ เห็นนั่งคุยกับลุงแหยม (สามีป้าโฮม)"

   ป้าโฮมบอก " เห็นตาแหยมบอกว่า เสี่ย แกชื่อเสี่ยต่อง  เป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาที่มาขุดลอกสระแหล่ะหมอ" " ว่าแต่เสี่ยเขาถามว่าพรุ่งนี้เขามาขอกินกาแฟที่ อนามัยได้มั๊ย ในหมู่บ้านเราไม่มีกาแฟขาย คนแถวนี้กินไม่เป็น ป้าก็เลยบอกที่อนามัยมี"

    "อ้าวป้าก็เลยจะให้เขามากินฟรีซะงั้น" ฉันเย้าป้าโฮมเล่น ไม่ตอบอะไร และก็เดินลงสถานีอนามัยไป  ก็ขอพักหน่อยแล้วกัน หมดเวลางานแล้วนี่

......... ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับได้ยินเสียงเตรียมเครื่องก๋วยเตี๋ยวที่ ป้าโฮม กับลุงแหยมแกจะช่วยกันมาเตรียมทุกเช้า พลันได้ยินเสียงลุงแหยมทักทายชายคนนั้น

    "โอ เสี่ยต่องมาแต่เช้าเลยครับ "

     "ป้าโฮมบอกที่นี่มีกาแฟ ก็เลยมาขอกาแฟทานหน่อยน่ะครับ"

    เสียงป้าโฮม ตะโกนออกมา แบบซื่อๆของแก

    "เสี่ยต่อง เมื่อวานบอกหมอแล้วแกบอกไม่ได้ซื้อกาแฟมาให้เลี้ยงใคร ฉันก็เลยไม่ได้เตรียมไว้ให้เสี่ย น่ะ"

    "โอ๊ย !  หมอของป้าโฮมนี่เคี่ยวชะมัด  บอกหมอนะวันนี้ขอฟรีก่อนเข้าอำเภอมาเดี๋ยวจะซื้มาแทนสักหนึ่งรถ"

   เสียงลุงแหยมกับป้าโฮม หัวเราะกันคิกคัก  แล้วก็คุยกันต่อ เสียงป้าโฮมรีบกุลีกุจอไปหากาแฟมาให้ชายคนนั้น พร้อมกับคำกล่าวขอบคุณในของฝาก คือทุเรียนลูกใหญ่ที่แกยากกินมาหลายวัน

   "ฉันคิดในใจ แหม! นินทาระยะเผาขนแบบนี้ รู้จักเพียงใจน้อยไปซะแล้ว

   เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาจากบ้านพัก เพื่อลงไปปฏิบัติหน้าที่ ตามปกติ  ฉันต้องเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวป้าโฮม  ซึ่งทุกวัน ฉันจะแวะทานอะไรรองท้องที่ป้าโฮมกับลุงแหยมแกซื้อมาให้จากตลาด แต่วันนี้ฉันตั้งใจเดินผ่านไปเพราะไม่สบอารมฌ์ กับแขกที่ไม่ได้รับเชิญแต่เช้า

   ฉันเดินผ่านไป ชายคนนั้นยิ้มและโค้งศีรษะให้  ฉันมองแบบรับรู้แต่ไม่ได้แสดงออกอะไร

   "เอ้า...หมอเพียง ลุงซื้อข้าวเหนียวสังขยามาให้ มากินก่อนเร็ว "

  กะว่าจะไม่หยุดคุยแล้วเชียว ลุงแหยมแกคงรู้ว่าฉันตั้งใจไม่แวะร้านแก วันนี้ยังเช้ามากยังไม่มีคนไข้ 

   ฉันหยุด หันมามองลุงแหยมที่แกพยายามเสนออาหารเช้าให้ฉัน จริงๆก็หิวมาก เพราะเมื่อคืนนี้เฝ้าคนไข้ที่ปวดท้องมาต้องฉีดยาและรอดูอาการ

      "ไม่หรอกลุงแหยม อยากกินกาแฟมากว่า "

      "หมอเพียง ป้าโฮมเตรียมกาแฟลงมาให้แล้ว ไม่ต้องขึ้นไปหรอก " มานี่ๆ   พร้อมกันนั้นแกก็เดินมาดึงแขนฉันให้มานั่งโต๊ะเดียวกับชายคนนั้น พร้อมกับแนะนำให้รู้จัก

    ฉันจำเป็นต้องมานั่ง ที่โต๊ะ และ กินอาหารเช้าที่ ป้าโฮมแกยกออกมาซึ่งวันนี้แกเตรียมไว้มากกว่าที่เคยเตรียมไว้ให้ฉัน

     เขาเปิดฉาก ถามฉันก่อนในขณะที่ฉันกำลังสนใจอยู่กับถ้วยกาแฟ

   " หมอมาอยู่ที่นี่นานแล้วเหรอครับ"

   " ปี หนึ่งค่ะ " ฉันตอบเสียมิได้

    " เป็นคนที่นี่เหรอครับ"

    "ไม่ใช่ค่ะ บ้านอยู่ อำเภอติดกับอำเภอนี้ ฉันเลือกมาทำงานที่นี่ "

   เขาก็ถาม โน่น นี่นั่น อีกเล็กน้อย  และขอตัวกลับ ก่อนไปเขาก็หันมาแขวะเรื่องกาแฟ

  "หมอ ขอบคุณนะครับสำหรับกาแฟ เดี๋ยวผมเข้าอำเภอจะซื้อมาใช้นะครับ " เขาไม่รอฟังคำตอบพูดเสร็จก็หัวเราะร่าออกไป  ลุงแหยมกับป้าโฮมก็พากันหัวเราะสนับสนุน ฉันก็ได้แต่นั่งค้อน คิดในใจ " เข้า กันดีนัก"

...................................................................... จบตอน

  

[เนิ่ม ขมภูศรี]

รออ่านต่อครับ ...ขอบคุณมากครับ

[ชลัญธร]

ขอบคุณค่ะที่ชอบ เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงแต่นำมาถ่ายทอดในรูปแชบของเรื่องสั้นเล่าเรื่องผ่าตัวละคร ภาษาอาจไม่สวยเหมือจักเขียนแต่จะพยายามถ่ายทอดค่ะ