ในที่บางที่

ในที่บางที่คือ...ที่ที่เราปรารถนาเพื่อดำรงอยู่

แต่...เราไม่สามารถที่จะดำรงอยู่ได้ด้วยสภาวะแห่งความคุกคามจากภายนอกที่ตีรวนเข้ามาสู่ภายใน

หลายๆ ครั้งในความพยายามที่จะเกื้อกูลสันติให้เกิดขึ้น

แต่เรานั้นปราศจากกำลังอาจกล้าแกร่งที่จะก่อกอบความเกื้อกูลนั้นให้มั่นคงได้

สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือ การก้าวออกเพื่อกระจายความสุข

ในที่หนึ่งที่...

การมีเราคือ ความทุกข์เกาะกินใจคน

การก้าวถอยหากว่าช่วยพยุงความสุขใจให้เกิดขึ้นในใจ แม้เพียงหนึ่งคน...

นั่นน่ะก็คือ ความสุขที่ยิ่งใหญ่ของสันติภาพแล้วมิใช่เหรอ?

...

๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๕