การบาดเจ็บแห่ง "ตัวตน"
เมื่อไรก็ตามที่เรารู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ รู้สึกทุกข์...รู้สึกเจ็บปวด รู้สึกอ้างว้าง รู้สึกเหงา รู้สึกโกรธ เกลียด ชิงชัง และริษยา
...หรือ อื่นๆ อีกมากมาย...
ต่างเป็นแรงผลักให้เราพุ่งไปในทิศทางตรงกันข้าม
หายเหนื่อย...มีกำลังใจ มีความสุข
"จิต" ของเรามันจะคอยเคลื่อนแกว่งไปมาระหว่างสองขั้วอันตรงกันข้ามนี้
การเกิดปรากฏและแสดงออกให้เราได้รู้สึกเช่นนี้นั้น คือ ความเป็นตัวตนของเรานั้นมีอยู่ ...
หากว่า เราได้ลองฝึกเจริญสติได้จนสามารถทำหน้าที่ คล้ายเป็นเรดาร์หรือเซนเซอร์ หรือตัวดักจับ ...เราจะพบว่าจริงๆ แล้วเหล่านี้คือ กลลวงแห่งจิตให้เราได้หลงทางไป ห่างออกไปจากความตื่นรู้และเบิกบาน
นานเข้า...เราจะเกิดเป็นความทุกข์...
ที่เรามักเรียกว่า "ทุกข์ใจ"
และยิ่งมีมากขึ้น ก็จะพอกพูนขึ้น จนร่างกายต้านทานไม่ไหวทำให้เกิดเป็นความเสียสมดุล และเจ็บป่วยทางจิตใจเกิดขึ้น
หากว่า...
ในวิถีชีวิตของเราฝึกตนเองให้รู้ตัว...อารมณ์ ความคิด ความรู้สึก
ทุกอย่างมันก็จะดับ ความเจ็บปวดตัวตนก็จะหายไป
กลายเป็นความเบาเข้ามาแทนความหนัก...
"สติ" เร็วก็ดักจับได้เร็ว...
สติ...ช้าหรือมีน้อยก็จับได้ช้า
ไม่มีสติ...ก็ไม่สามารถดักจับอะไรได้เลย แล้วก็ปล่อยให้อาการบาดเจ็บแห่ง "ตัวตน" (self) เกิดขึ้นจนกลายเป็นความเรื้อรัง ยึดมั่นถือมั่นว่า นี่คือ ตัวเรา...นั่นเอง
...
๓ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๔
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น