สวัสดีครับทุกคน
ผมไม่ได้เข้ามาเขียนบล็อกเสียนานหลายวัน แต่ก็ยังติดตามข่าวสารและอ่านบล็อกของทุกคนอยู่นะครับ วันนี้ผมว่าจะขออยุดเขียนเรื่องงานสักวันมาเขียนประสบการณ์เรื่องใกล้ๆตัวเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกซึ่งเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์
ผมไม่ทราบว่าครอบครัวไหนมีประสบการณ์เหมือนผมไม๊ ถ้ามีก็มาแลกเปลี่ยนกันบ้างนะครับ เรื่องของเรื่องคือ เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไปเดินตลาดและเห็นกบเหลาดินสอเป็นรูปถ้วยชนิดที่มีฝาปิด คือเมื่อเหลาดินสอแล้วเศษของดินสอจะไม่หกเลอะเปรอะเปื้อน ก็ด้วยความหวังว่าลูกคงจะดีใจที่พ่อซื้อกบให้ ซึ่งเค้าก็ดีใจจริงๆครับ ตอนเย็นพอไปรับลูกที่โรงเรียนปรากฏว่า ตัวกบไปทางฝากบไปอีกทางเพราะคุณเพื่อนคุณลูกเอากบไปเตะกระเด็นหายไป คุณพ่อผู้ใจดีเปลี่ยนสวมวิญญาณคุณพ่อผู้ใจร้ายทันที ถามว่าทำไมหนูถึงไม่ดูแลข้าวของของตนเองให้เพื่อเอากบซึ่งพ่อเพิ่งซื้อมาใหม่เมื่อเช้าไปเตะเล่นหนูไปหากลับมาให้ได้นะ เจ้าลูกชายผมก็เดินเซื่องๆ วนรอบๆห้องทำเป็นหากบ แต่รู้อยู่แล้ว่าหาไม่ได้แน่นอน เจ้าลูกชายของผมเวลาไปโรงเรียนเค้าจะเป็นคนที่ไม่ค่อยรับผิดชอบข้าวของของตนเอง หายทุกวัน สีไม้ 12 แท่ง แค่สามวันผ่านไปเหลือไม่ถึง สามแท่ง ยางลบอยู่ได้ไม่เกินสองวัน ดินสอ หายทุกวัน ซื้อกบตัวใหญ่ๆ ให้มาโรงเรียน พังไปสองตัว ผมละจนปัญญาที่จะดัดนิสัยของลูกชาย ถามพักพวกเพื่อนฝูงก็ได้ความว่าลูกเค้าก็เป็นเช่นนี้ ผมก็นึกทบทวนไปในสมัยเมื่อเราวัยเด็ก ก็จำไม่ได้ว่าเราเป็นอย่างนี้หรือปล่าว สงสัยต้องโทรไปถามย่าของลูกชายแล้วว่าพ่อเค้าเป็นอย่างนี้มั้ย
ภรรยาผมเค้าไปรับลูกอีกสองสามวันต่อมาทราบว่าคุณครูบ่นว่า ดูเหมือนคุณพ่อเค้าค่อนข้างจะเป็นคนเคร่งเครียดจังเลยนะคะ ผมก็เลยมาคิดว่าเอ! นี่เราเป็นคนเคร่งเครียดในเรื่องระเบียบวินัยของลูกมากเกินไปหรือปล่าว แล้วครอบครัวอื่นๆ เค้ามีวิธีการสอนลูกเหมือนกับครอบครัวเรามั้ย จิตวิทยาการศึกษา จิตวิทยาเด็ก ที่อุตส่าเรียนมาจนถึงระดับนี้ เหมือนเราจะสอนกับนิสิต บอกเค้าอย่างเหมือนกับเรารู้จริง แต่พอมาเจอกับลูกเราเองมันไม่เห็นจะเหมือนอย่างในทฤษฎีเลย บางครั้งเสียอีกที่ทฤษฎีการวางเงื่อนไขที่เราเรียนมากับถูกเด็กๆ วางเงื่อนไขกับเราเสียเอง สองสามวันนี้ผมเลยต้องกลับมานั่งทบทวนตัวเองว่า เราเป็น "พ่อผู้เคร่งเครียดหรือปล่าวหนอ"