เรียนรู้เรื่องทุกข์ผ่านร่างกาย
ครบหนึ่งสัปดาห์พอดีกับการอยู่ในโลกเงียบ ...
น้อยคนจะทราบว่าข้าพเจ้านั้นไม่ได้ยินหูดับไปข้างหนึ่ง และอีกข้างหนึ่งนั้นได้ยินแบบประสิทธิภาพน้อยลง การที่ทำให้ดำรงอยู่ได้อย่างคล้ายปกตินั่นก็คือ สติ และการใช้สมาธิในการสื่อสาร ซึ่งอย่าได้เข้าใจผิดคิดว่าเป็นเรื่องอภินิหารใดใดทั้งสิ้น
เพียงแต่ว่าเวลาที่สื่อสารกับใคร ข้าพเจ้าจะใช้จิตจดจ่อกับบุคคลนั้นและฟังอย่างตั้งใจเท่าที่ประสิทธิภาพของการได้ยินที่เหลืออยู่ และใช้วิธีมองริมฝีปาก ซึ่งสิ่งวิธีการนี้ได้เคยฝึกฝนมาระยะเวลาพอสมควร เวลาที่น้อมฟังธรรมจากหลวงปู่ซึ่งเสียงท่านจะเบามาก ข้าพเจ้าก็อาศัยช่วงนี้ฝึกฝนสมาธิผ่านการฟัง ก็สามารถนำมาใช้ได้ดีพอสมควรในชีวิตช่วงนี้
จะเกรงใจแต่ผู้ฟังเท่านั้นที่จะฟังข้าพเจ้าไม่ชัดเพราะอาจพูดเบาเกินไป ...เนื่องจากยังกะระดับความดังของเสียงตนเองได้ไม่ดีนัก
เมื่อหลายปีก่อนมากๆ...
ก็ได้เรียนรู้เรื่องทุกข์และความเสื่อมไปผ่านร่างกาย
อยู่ๆ ก็มีก้อนโตเท่าลูกชิ้นเกิดขึ้นตามต่อมน้ำเหลือ ณ ตอนนั้นใจเสียอย่างมาก แต่สิ่งที่ทำในตอนนั้นก็คือ...นั่งวิปัสสนากรรมฐานทั้งคืน จนใจนี้น้อมลงสงบลง ไม่น่าเชื่อ เช้ามาไปปรึกษาพี่หมอที่รู้จักกันและไปเรียนต่อแพทย์ทางเลือก ท่านแมะให้และบอกว่ายังดี พลังชีวิตใช้ได้ดีทีเดียวน่าจะทำให้ร่างกายเยียวยาได้เอง
และข้าพเจ้าก็ไปตรวจซ้ำกับแพทย์เฉพาะทาง...ผลพบปกติ
ในตอนนั้นเรียนรู้เรื่องความห่วงในร่างกายและความตายที่จ่ออยู่เบื้องหน้า หากจะว่าไปแล้วนี่ไม่ใช่บทเรียนแรกที่เรียนรู้เรื่องความตาย มีหลายเหตุการณ์หลายเรื่องราว
การเกิดซ้ำของร่างกายในครั้งนี้ "ธรรมชาติ" กำลังสอนอะไรบางอย่างแก่ข้าพเจ้าในมิติที่แตกต่างออกไปจากเดิม น่าจะเป็นเรื่องที่ละเอียดลึกซึ้ง ซึ่งข้าพเจ้าไม่อยากจะตีความแต่กำลังเรียนรู้รายละเอียดรายทางของการเผชิญอยู่ท่ามกลางความไม่ได้ยินเสียงและการใช้ชีวิต ขณะเดียวกัน...ดูใจที่เคลื่อนกระเพื่อมไปของตนเองอีกด้วย
สามเดือนกว่าที่เป็นแผลเรื้อรังที่ข้อเท้าทั้งสองข้างยังไม่หาย
ความใหม่ก็แทรกเข้ามา...สิ่งที่ใจนี้มองใจ ก็คือ...ยอมรับและอดทนต่อสภาวะแห่งความบีบคั้นที่กระเพื่อมขึ้นมาเป็นระลอกแต่ก็ไม่ถี่นัก ถือว่าใช้ได้ นั่นสะท้อนให้เห็นว่าด้านในนั้นเติบโตขึ้นมากทีเดียว
ถือว่าเป็นความโชคดีของชีวิตที่ให้ประสบการณ์การเรียนรู้มากมายเกิดขึ้นต่อตนเอง
พึงอดทนต่อความทุกข์ที่บีบคั้นและดำรงอยู่อย่างที่เป็นไป
...
๑ กันยายน พ.ศ.๒๕๕๔
ความเห็น (2)
ป่วยแต่กาย..จิตไม่ป่วย ..ทุกสิ่งล้วนเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ..ขอให้กำลังใจค่ะ
ขอบพระคุณนะคะสำหรับ...ใจที่ใส่ลงไป
ทิมดาบ และ
นาง นงนาท สนธิสุวรรณ.
