คุยกับตนเอง l ความรักและคุณค่า

ค่ำมากแล้วข้าพเจ้าเพิ่งขับรถมาถึงสนามบินอุบลราชธานี
ขับช้าๆ แต่ก็มีคนขับรถเร็วแซงขึ้นมาข้าพเจ้าหักหลบอย่างรวดเร็วปล่อยให้เขาไปก่อนหากไม่หักหลบข้าพเจ้าคงโดนชนพังยับแน่นอน

ได้กลับมานอนบ้านหนึ่งคืน
ช่วงเดือนนี้เหนื่อยมากแต่ก็อดทนถามตนเองว่าทำทำไม ทำเพราะตนเข้าใจและความเหนื่อยเพียงเท่านี้รู้วิธีจัดการแต่มีคนอีกมากมายหลายล้านคนที่ไม่รู้ เป็นความน่าสงสาร หากเราทำประโยชน์ได้ก็ไม่ควรนิ่งดูดาย ทำจนเต็มกำลังสุดความสามารถ และเมื่อคิดเช่นนี้ไอ้คำว่าสุดความสามารถไม่เคยมีสักที ยิ่งทำมันก็กลับกลายว่ายิ่งเพิ่มพูนเลยไม่รู้ว่า "สุด"ความสามารถนั้นเป็นเช่นไร

ยิ่งทำยิ่งเกิดการเรียนรู้ยิ่งเกิดเป็นความเข้าใจ ความสามารถจึงเพิ่มตามมาจนไม่มีคำว่า "สุด"

เมื่อบ่ายล้มตัวนอนลงเอนกายอยู่เบื้องเท้าของแม่ คล้ายนอนขับพิษและความเมื่อยล้าออกจากร่างกาย อาการป่วยไข้ของแม่ดีขึ้นตามลำดับ อดไปนอนที่วัดแต่ไม่เป็นไร แม่เคยถามว่าไปนอนที่วัดสบายอย่างไร ข้าพเจ้าได้แต่บอกว่าการทำงานหนักเช่นนี้การไปนอนที่วัดทำให้ข้าพเจ้ามีพลัง มีกำลังมากมาย

เพราะการไปอยู่ที่วัดนั้นเป็นที่สัปปายะ วิเวิก จิตเป็นสมาธิได้ต่อเนื่อง เมื่อจิตเป็นสมาธิกายก็ได้รับการเยียวยาและเคลื่อนเข้าไปสู่สมดุล สองสัปดาห์แล้วที่กายนี้ไม่ได้รับการเยียวยา ได้แต่อดทน

ระหว่างขับรถมุ่งหน้ามาอุบลราชธานี จิตก็ใคร่ครวญในเรื่อง "ความเข้าใจผิด" หากเราเข้าไปขวางไปห้ามบุคคลไม่ให้ทำสิ่งที่ก้าวล่วงไปในอกุศลกรรมบุคคลนั้นมักจะโกรธแค้นเคืองในเรา แต่ข้าพเจ้าก็ไม่หยุดเพราะ ณ วันหนึ่งบุคคลนั้นจะรับรู้ในเจตนาของข้าพเจ้าและเป็นวันที่ปราศจากกันและกันแล้ว เสียดายเพราะตอนที่มีกันอยู่ไม่เห็น "คุณค่า" ระหว่างกัน

อ่านบันทึก ด้วยแรงกระเพื่อม แล้วน้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้งใจในเมล็ดพันธ์แห่งความดีที่แฝงฝังอยู่ในบุคคลได้งอกงามขึ้นแล้ว

เมื่อเปิดเมล์อ่าน...พี่อุ๋ย จากเครือข่าย R2R ชลบุรี

> พี่อุ๋ยแวะมาเล่าให้ฟังค่ะ  วันที่7-9กันยายนนี้  งานประชุมวิชาการกระทรวงพี่อุ๋ยได้รับคัดเลือกให้นำเสนอผลงานวิจัยด้วยนะ  ขอกำลังใจด้วยจ้า+++

"เยี่ยมจังเลยค่ะ" (ข้าพเจ้าตอบเมล์ไปในครั้งก่อน)

รู้สึกว่า อ.กระปุ๋มเป็นคนพูดน้อยจริงๆเลยเนอะ  แต่ก็ OK /ปีนี้ รพ.ของพี่อุ๋ยขอประเมินคุณภาพการพยาบาลภายนอกด้วยนะ  อ.จากสำนักการมาตรจประเมินวันที่19-20/09/2554นี้  ไม่รู้ว่าจะผ่านระดับไหนก็ไม่รู้......เฮ้อ!!!!!!!เหนื่อยสุดๆๆๆๆๆๆเลยค้า....แต่ผลการประเมินครั้งแรกเมื่อ25/08/2554ที่ผ่านมา  อ.บอกว่า  ทีมผู้ป่วยนอกนำเสนอได้ชัดเจน  มองเห็นการพัฒนาด้านคุณภาพพยาบาลตามมาตรฐาน  สอดคล้องหลักฐานเชิงประจักษ์  รู้ปล่าว..พี่อุ๋ยนำเสนอเรื่องการดูแลผู้ป่วยเบาหวานตั้งแต่แรกรับจนกลับบ้าน(-การเฝ้าระวังภาวะฉุกเฉินที่ผู้ป่วยนอก-กระบวนการให้ความรู้ส่งเสริมการดูแลตนเอง-ระบบส่งต่อในนอก รพ.-เครือข่ายมิตรภาพเพื่อนเบาหวาน)

ตื้นตันใจค่ะ พี่อุ๋ย ไม่คาดคิดว่าจะมีคนหนึ่งคนที่ยังมุ่งมั่นทำและนำเรื่องราวดีดีมาเล่าให้ฟังอย่างสม่ำเสมอ
ของพระคุณมากค่ะที่พี่ยังก้าวเดิน

ประมาณเดือนกว่าพี่อุ๋ยส่งเมล์ที่เพิ่มคุณค่าและพลังให้แก่กันและกันเยี่ยมมากเลยค่ะ

สำหรับมุมมองของคนถูกเชียร์.....อ.กระปุ๋มเป็นบบอย่างสำหรับพี่อู๋ยเเล้วละ
เมื่อก่อนพี่อุ๋ยทำแต่ BP ในงานเท่านั้น  กลัวงานวิจัย....เคยเข้ากลุ่มทำวิจัยกับ อ.หลายๆท่าน  หลายสถาบัน  แต่ผลบั่นทอนกำลังใจจัง
            แต่เมื่อปีที่แล้วได้เข้ากับ อ.กระปุ๋มทำให้ผ่อนคลายมาก  แนวคิดกว้างขึ้น  ไม่ต้องยึดกับทฤษฎีวิจัยจนเกินไป  ไม่ต้องกังวลในสถิติงานวิจัยจนเกินไป ( แต่พี่ไปอบรมสถิติการวิจัยและการใช้โปรแกรมมาแล้วนะ....ส่งตัวไปเอง  ) ทำให้สนุกที่จะคิดรูปแบบวิ้จัยเพื่อการพัฒนาบริการได้มากขึ้น

             เคยไปประชุมงานวิจัยงานหนึ่งมีคนบอกว่าพี่ให้คำแนะนำได้ดี  แต่เสียดายพี่ไม่จบโท...พี่บอกว่าพี่ไม่เคยเสียดายเลย  เพราะพี่ไม่ชอบวิจารณ์  ชอบที่จะเป็นพีเลี้ยงมากกว่า  เพราะโทเป็นแค่กระดาษ  ไม่ใช่คำตอบของชีวิตพี่          
            ตอนนี้พี่อุ๋ยกำลังสร้างชมรมคนอยากทำงานวิจัยที่หน่วยงานขึ้นแล้ว  พี่อุ๋ยเป็นโคช..(สไตล์ อ.กระปุ๋มไง).........คอยกระตุ้น  /ให้กำลังใจ / ชี้แนะ  หาแหล่งข้อมูล /เป็นพี่เลี้ยง/ เป็นแบบอย่าง/แสดงคุณค่าของผลงาน    ซึ่งปีนี้ไ ด้  4  คนแล้ว  คาดว่าจะมีผู้สนใจเข้าร่วมในปีต่อๆไปเพิ่มอีก.......
 
                                                                                            เช้านี้บายก่อนนะ
                                                                                                   พี่อุ๋ย

และยังไปเจอเมล์ของน้องแข-ศูนย์มะเร็ง

น้องแขกเป็นอีกคนหนึ่งที่มีความสม่ำเสมอในการเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังผ่านเมล์

วันนี้วันพระค่ะ เป็นวันสำคัญวันหนึ่งเหมือนกันของพระพุทธศาสนา แต่แล้วหนูก็ไม่ได้ไปทำบุญมีหลายอย่างที่ไม่สามารถไปได้เสียดายจริงๆ  แต่ก็ได้ทำบุญคืออ่านหนังสือหรือได้ยินอะไรสักอย่างที่แหละทีี่มีข้อความหนึ่งบอกว่า การทำบุญวันนี้ก็คือการทำจิตใจให้สบายไม่ทะเลาะกับใคร หรือไม่พูดให้ร้ายกับใครก็ถือว่าเป็นการทำบุญเหมือนกัน หนูเลยยึดซะประโยคนี้นำมาใช้กับวันนี้ค่ะ
  
ไม่มีอะไรค่ะแค่อยากเล่าให้อ่านเฉยๆ ค่ะ ขอบคุณค่ะ

ก่อนหน้านี้เธอจะเล่าเรื่องมาเรื่อยๆ...ประมาณว่าคุยกับตนเอง แต่ก็มีแกมบังคับให้เราตอบเมล์...อ่านไปก็ยิ้มๆ เอ็นดูในมิตรภาพนี้ค่ะ

ไม่นานมานี้เอง ไปกินข้าวเย็นกับน้องๆที่ทำงานตอนเย็น ที่ห้วยวังนอง มีชายชราคนหน่ึ่งมาขอเงินบอกว่าจะไปจ้างคนปีนต้นตาลเพื่อเอาลูกตาลมาขาย น้องๆในกลุ่มพิจารณาไม่ให้แต่หนูมองว่า การได้ช่วยเค้าสักเล็กน้อยก็น่าจะดีกว่าไม่ช่วยเลย แต่ถ้าเขาจะเอาไปทำตามที่เค้าพูดหรือไม่เราไม่รู้  รู้แค่ว่าให้แล้วอธิฐานจิตว่า ให้เอาไปใช้ในสิ่งทีถูกต้องก็พอ ยื่นเงินให้แล้วรู้สึกมีความสุขที่ได้ทำค่ะ มีอีกมากมายจะเล่าให้ฟังค่ะ แต่ตอนนี้ขอไปดูน้องสาวก่อนค่ะ เป็นไข้มาสองวันแล้วไข้ไม่ลดเลยรอลุ้นว่า   2009จะมาเยี่ยมหรือเปล่า ลูก2คนก็เป็นไข้ ตอนนี้หนูรู้สึกแย่มาก......................งงไว้โอกาสหน้าเรื่องเล่าเยอะ แต่ต้องสัญญากับหนูนะว่าจะอ่านและตอบ อย่างน้อยตอบนิดหนึ่งก็จะรู้ว่าอ่าน จะได้รู้สึกว่า เรื่องของเราเปิดอ่านแล้ว

เสียงเรียกขึ้นเครื่องแล้ว ว้า...ข้าพเจ้าต้องเผชิญกับอาการหูอื้ออีกครั้งแล้ว
เพิ่งมีอาการนี้เมื่อสองสามวันที่บินระหว่างไปสุราษฎร์ธานี อดทน

วันนี้กัลยาณมิตรกลับมาบ้านแล้ว บ้านที่แท้จริง อันเป็นบ้านที่ทำให้เธอตื่นรู้และเบิกบาน บ้านที่ไม่ใช่สถานที่หากแต่หมายถึงจิตใจอันเปี่ยมไปด้วยการสัมผัสรสพระธรรมแห่งพระพุทธองค์

ความอดทนที่เรามีนั้นเพียงน้อยนิดเมื่อเทียบเคียงกับผู้ตื่นรู้และเบิกบานทั้งหลาย

ทำให้นึกถึงตอนที่เข็นกระเป๋าเดินจากลานจอดรถไปอาคาร "ผู้ที่เปี่ยมด้วยความอดทน เก็บงำความทุกข์ตรมของตนไว้เพื่อความผาสุขของบุคคลอื่นอันเป็นที่รักเสมอเทียบเทียมตนนั้น คือ บุคคลที่มีจิตแห่งความเป็นแม่"

มีบทธรรมให้เรียนรู้อยู่เสมอในทุกขณะจิตของชีวิตเรา
โชคดีจังเที่ยวบินนี้ไม่ปวดหู อาการหูอื้อเริ่มคลายออกและเบาบางลง ถึงสนามบินสามทุ่มและนั่งรถต่ออีกสองชั่วโมงก็ถึงที่พัก

...

๒๘ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๔

เขียนอยู่ที่สนามบินเมืองอุบลฯ

ห้องพักเรือนรับรอง ณ โรงพยาบาลสมเด็จ ณ ศรีราชา