สิ่งที่ประจักษ์อยู่เบื้องหน้านั้น...ไม่อาจต้องละสายตาไปได้..
เป็นต้องนั่งนิ่งคิด ทบทวนกับภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง..
เหมือนเป็นภาพที่เคยเห็น...เคยรู้สึก...เคยสัมผัสได้...
หากแต่รอกาลเวลา..ที่มาพานพบกับภาพจริงนี้อีกครั้ง..ในห้วงเวลานี้...
...
รอย...ชีวิตที่...เกิด
แทรกเข้ามาใน..."ชีวิต"ที่ยังคงมีเหลืออยู่
นิ่งๆ..นิ่งให้มากที่สุด...กับการอยู่กับตนเอง...
อารมณ์ ความรู้สึก...
คือ..สิ่งที่เราควรจัดการ...ในชีวิต...
ปลดปล่อย...และคลี่คลาย...
...
บอกกับตนเองอีกครั้ง...
พร้อม..ก้าวเดิน...
ไปพร้อมรอยที่หลงเหลืออยู่..อย่างเป็นสิ่งที่เตือนตน..ในชีวิต
...
คือหวังและกำลังใจ...แห่ง"ชีวิต"...ทั้งหลาย
Dr.Ka-Poom เฮ้กับครูอ้อยหน่อยค่ะ
เฮ้กับการที่ต้องหาหัวข้อดุษฎีนิพนธ์ใหม่ค่ะ
เฮ้ ครั้งแรกก็ไม่ผ่านแล้วค่ะ
เฮ้ ทบทวนวรรณกรรมอีกครั้งค่ะ
ว่าแต่ว่า รูปอะไรคะนั่น ครูอ้อยมองไม่ชัดค่ะ เกิดอะไรขึ้นคะ
หวังสิ่งใดขอให้ได้ดั่งใจหวัง
ขอเป็นเพียงหนึ่งพลังยังเคียงข้าง
ชีวิตคนมีเข้มข้นมีจืดจาง
มีอบอุ่นมีอ้างว้างแตกต่างกัน