ลูกแมวหลงทาง (เรื่องสั้นๆเกี่ยวกับแมว)
ลูกแมวหลงทาง
โสภณ เปียสนิท
เช้าวันวานท้องฟ้าหัวหินหม่นหมองตั้งแต่เช้า เสียงฟ้าร้องแว่วมา เหมือนคร่ำครวญกับความทุกข์บางประการมาจากฟากฟ้าห่างไกลออกไป ลมหนาวกรูเกรียวผ่านมาทักทายตอนใกล้ฝนพรำ หรือว่า ฝนตกแล้วที่ใดที่หนึ่งห่างไกลออกไปจากหัวหิน อยากให้ฝนตก แต่เป็นห่วงนักศึกษาที่ต้องเดินทางมาเรียนภาคเช้า ด้วยรถมอเตอร์ไซด์ จำได้ว่า เคยเห็นนักศึกษาสาวร่างเล็กคนหนึ่งเข้าห้องเรียนสายกว่าปกติ เปียกปอนเข้าห้องเรียน เธอนั่งเรียนไปสั่นไป เนื้อตัวเสื้อผ้ากระเป๋าหนังสือเปียกฝน ทราบข่าวหลังจากนั้นว่าเธอไม่สบาย อย่าว่าผมโหดร้ายที่สอนต่อ ทั้งที่ควรให้เธอไปพักก่อน ผมดำเนินการตามที่ว่าแล้ว แต่เธอก็กลับบ้านไม่ได้อยู่ดี เพราะฝนกำลังตก
คิดถึงความหลังเพลินๆ ถึงหน้าห้องทำงานเหมือนคนละเมอ พบหน้าเจ้าแมวน้อยลายเหลืองน่ารักนอนบนเก้าอี้หน้าห้องจึงร้องทัก “ไง แมวน้อย” เธอขยับตัวลุกขึ้นยืนต้อนรับช้าๆ เหมือนขี้เกียจเต็มประดา ช้อนตามองพร้อมตอบว่า “สวัสดีครับ” ผมนึกนิยมในใจ “เอแมวตัวนี้ มีแมวสัมพันธ์ที่ดี ช่างรู้จักเจรจา” แต่เจ้าแมวน้อยกลับมองหน้าผมตรงๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ” นึกสงสัยว่าขอบคุณเรื่องอะไร เพราะยังไม่ได้ทำสิ่งใดให้เลย “ก็ที่ชมผมว่ามีแมวสัมพันธ์ที่ดี” แมวน้อยตอบทันที คราวนี้ทำเอาผมงงหนัก ไม่รู้ว่าเธอเป็นแมวอัจฉริยะที่รู้ใจคนได้ หรือว่าเดาเอาตามสถานการณ์เหมือนหมอดูชอบทำ “ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ เป็นเรื่องจริง” ความประหลาดใจของผมพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด “เอ้ย...เป็นไปได้อย่างไร” แมวทำหน้าตาเฉย ไม่ยินดียินร้ายกับความแปลกใจของผม เหมือนว่าจะเคยชินกับอารมณ์และความรู้สึกของคนในกรณีแบบนี้
แมวลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ตัวเดิม บิดขี้เกียจด้วยท่าทีอันน่าชม เหลือบมองผมที่ยืนอยู่ใกล้เก้าอี้นิดหน่อยก่อนกล่าวคำอย่างมีมารยาท “ขอให้ผมทำตัวเหมือนแมวก่อนนะครับ” ผมคงทำหน้างงให้แมวเห็นเข้าเต็มๆ แมวน้อยกล่าวต่อทันที “ก็บิดขี้เกียจไง เป็นแมวตื่นขึ้นมาต้องบิดขี้เกียจ” ว่าแล้วไม่รอคำตอบ แมวน้อยยืนโก่งหลังโค้งสูงทีละน้อยจนหลังสูงสุดสองขาหน้าและสองขาหลังเกือบติดกัน “เอ่อ ท่านี้ค่อยหายเมื่อยขึ้นมาหน่อย” ผมมองดูแมวน้อยด้วยความแปลกใจ ระคนความสนใจ เห็นแมวยืนสองขาหน้าอยู่คู่กันตามปกติ แต่ค่อยๆ เหยียดสองขาหลังไกลออกไปจนสุด ด้านหน้าสูงหลังเตี้ยลงลำตัวเกร็งเป็นแนวตรง แมวน้อยพึมพำเบาๆ “ท่านี้บริหารขาดีมาก” ช้อนสายตามองผมนิดหนึ่งว่ายังสนใจเขาอยู่หรือไม่ แล้วกลับยืนสี่ขาท่าพื้นฐานก่อนจะค่อยๆ เหยียดขาหลังทีละข้างออกไปด้านหลังสุดเหยียด “สบายแล้วคราวนี้ เดี๋ยวนะ ขอเดินวนรอบหนึ่งก่อน” ไม่รอคำอนุญาต เธอเดินวนเรื่อยๆ อย่างสบายใจ
ความเห็น (16)
ในที่สุดเจ้าแมวหลงทางก็ได้ขึ้นเป็นพระเอกของบันทึกนะคะ
ที่บ้านไม่เคยเลี้ยงแมว แต่ทำไมมันชอบมาหาที่เกิดลูกกันไปหลายครอกแล้วค่ะ
พอลูกโตหน่อยมันก็คาบลูกไปอยู่ที่อื่น...
เรียนครูไก่ครับ
ขอบคุณที่มาเป็นรายแรก
ไม่แปลกหรอกครับที่แมวมาที่บ้าน
เพราะว่า แมวชอบไก่ ครับ
และไก่ก็เมตตาไม่ตีแมว อิอิ
เรียนคุณมะลิครับ
ขอบคุณที่แวะมาดูแมว
บางคนรักแมวมาก
แต่บางคนแพ้แมวครับ
แต่เจ้าแมวน้อยกลับมองหน้าผมตรงๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ”
แมวยิ้ม หรือ หาวคะ :-)
เรียนคุณหมอ CMUpal ครับ
- เรื่องลับเบื้องหลังของเรื่องนี้คือ ....แอ่น แอน แอ๊น
- นานมาแล้วผมอ่านหนังสือพิมพ์ คอลัมน์หนึ่ง
- เกี่ยวกับนักกวักหากินริมหนอง แล้วผู้เขียน
- เขียนว่าคุยกับนกกวักตัวนั้น
- วันนี้ผมแอบเอาแนวคิดมาเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาบ้าง
- อย่าบอกเจ้าของเขาเชียวนา เขาอาจคิดค่าลิขสิทธิ์เอาได้
เรียนคุณหนูรีครับ
ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจ
ป่านนี้แมวเหมียวมันคงคิดถึงบ้านมันเนอะ
เรียนคุณอุ้มบุญครับ
- อ่านคำคิดข้อเขียนข้างต้นแล้ว ชอบคำว่า "งานชุกราวฝนที่โปรยปรายลงมา"
- เป็นการเปรียบเทียบที่ค่อนข้างคมกริบ มีแง่คิด
- หากผมจะนำไปเขียนกวี ก็อาจตั้งชื่อว่า
- "งานมากมายดุจสายฝน" "งานหลั่งล้นฝนโปรยปราย" เป็นต้น
- ไม่สงวนลิขสิทธิ์นะครับ สำหรับใครทุกคน
- นำไปเขียนได้เลยครับ
เรียนคุณนพรัตน์ครับ
ไม่ยอมกลับบ้านเลยครับ
วนไปนอนชั้นล่าง
แล้วก็กลับมานอนที่เดิม
ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่มาให้กำลังใจ
นำ ดร. วรภัทร ให้สัมภาษณ์รายการเจาะใจ
เห็นว่ามีค่ามากกับทุกคน อยากให้เพื่อนชาวเรา G2K รับทราบ ที่นี่ครับ
เรียนคุณมะลิครับ
ขอบคุณมากที่แวะมาเยือนเสมอ
ขอบคุณหนุ่มน้อยที่มาให้กำลังใจ
ขอบคุณหนูนิตยาที่มาให้กำลังใจ
ขอบคุณดร.ครับสำหรับดอกไม้กำลังใจ