"มารยาท" กับ "วิจารณญาณ"
"มารยาท" กับ "วิจารณญาณ" ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคำสองคำนี้ จะมาเกี่ยวข้องกันได้ จนกระทั่งวันนี้ฉันได้อ่านเจอบทความดี ๆ จาก "โรงน้ำชา"
ขออณุญาตหยิบยกบางตอนมาเล่าให้คนอื่น ๆ ได้อ่านกันนะคะ
"เลือกกิน"...
เราถูกอบรมบ่มมารยาทการเข้าสังคมตั้งแต่เด็กว่า "ไม่กินอะไรก็ไม่ควรเขี่ยทิ้งไว้ในจานอาหารกลางโต๊ะ แล้วเลือกตักแต่สิ่งที่เราจะกิน แต่ควรตักรวม ๆ มาใส่และเขี่ยสิ่งที่เราไม่ต้องการในจานของเราเอง"
......
การเขี่ยเลือกตักเฉพาะสิ่งที่เราต้องการกินในจานกับข้าวส่วนกลาง ดูเป็นเรื่องเสียมารยาท ราวกับเป็นการทิ้งสิ่งที่เราไม่ต้องการไว้ให้เพื่อนร่วมโต๊ะกินต่อ
......
ในอีกมุมหนึ่ง ต่างคนต่างมีสิ่งที่ชอบต่างกัน อาจมีเพื่อนร่วมโต๊ะที่โปรดปรานอาหารที่เราเมินหนี คงดีกว่าถ้าเราไม่ตักมาแล้วเขี่ยกองไว้ในจานของเรา แต่ทิ้งไว้ให้คนที่ชอบได้อร่อยกับสิ่งที่เราไม่กิน
......
ชีวิตคนเราอาจมีหลายครั้งที่เส้นแบ่งระหว่าง "ทำแล้วดูดี" กับ "ทำแล้วมีประโยชน์" คือคำว่า "มารยาท"
อยู่ที่เราจะปรับตัวเลือกใช้ว่าตอนไหนควรยึดทำตาม "มารยาท" และเมื่อไหร่ควรปล่อยไหลตาม "วิจารณญาณ"
ฉันเองก็เคยเจอกับสถานการณ์ที่ต้องเลือกอยู่หลายครั้ง ชั่งใจอยู่นานว่าควรจะทำดีหรือไม่ทำดี
ทุกครั้งฉันใช้ความรู้สึกกับประสบการณ์ที่เคยเจอมา เป็นตัวช่วยในการตัดสินใจ
อาจมีที่เลือกผิดไปบ้าง เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่มีคำว่า "อารมณ์" เข้ามาเกี่ยว นั่นหมายถึง "ความลำเอียง" ก็จะตามมาติด ๆ
ขอบคุณ "โต๊ะอาหาร" ที่ให้ข้อคิดดี ๆ กับชีวิต
ความเห็น (2)
อืมม ดีมากสำหรับการเริ่มต้นเขียนบันทึกใหม่อีกครั้ง
สำหรับคนที่เคยอยู่โลกออนไลน์มาก่อน ;)
สวัสดีค่ะ อาจารย์ Ongkuleemarn
พอดีว่ามีโอกาสว่างตอนอยู่กรรมการกลางนิดหน่อยค่ะ
ได้อ่านบทความดี ๆ ก็เลยอยากจะแบ่งปัน
ตอนนี้ก็ไปสมัครเป็นสมาชิกวารสาร "วิทยาจารย์ 110 ปี" เรียบร้อยแล้ว
มีเรื่องราวน่าสนใจเกี่ยวกับอาชีพเราทั้งนั้น (ก็มันเป็นของคุรุสภานี่นา)
ใครสนใจก็ลองหาอ่านได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ