Phase แรกนี้ น่าจะเป็นขอบเขตถึง วิถีการดูแลผู้ป่วย...ปัญหา อุปสรรค ไปจนตลอดถึงความรู้สึกของผู้ดูแลและชุมชนที่มีต่อผู้ป่วยจิตเวชนี้
ช่วงนี้เรากำลังวุ่นวายกับการดำเนินการโครงการเกี่ยวกับการฟื้นฟูสมรรถภาพคนพิการที่ทาง สปสช. (สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ) เร่งรัดให้รีบดำเนินการ (ตามประสาเทศกาลใกล้สิ้นปีงบประมาณ...ที่จำเป็นต้องรีบสะสาง) พี่เขียวกับพี่เบิร์ดกำลังถกกันอย่างนักว่าจะดำเนินการอะไร อย่างไร...
...
จนได้รายละเอียดของขอบเขตที่ควรดำเนินการแล้ว...พี่เบิร์ดจึงถามว่ากะปุ๋มจะ ผนวกเข้าไปในส่วนที่กำลังดำเนินงาน R2R ไหม..เพราะเราสามารถได้งบประมาณมาสนับสนุนได้..ดิฉันก็เลยรีบตอบรับและนำมาดำเนินการต่อเลย...ก็ถือโอกาสคุยกับพี่เขียวเรื่องพื้นที่ที่จะลงไปศึกษากระบวนการทางปัญญา...แต่งานนี้คงต้องแยกออกจากกัน สำหรับพื้นที่ที่จะลง "การฟื้นฟูสมรรถภาพของผู้ป่วยจิตเวชนี้" เราเลือกโซนในการดำเนินการ...โดยพื้นที่ที่เราเลือกมานี้ มีเกณฑ์ว่า...
...
เป็นพื้นที่ที่มีปัญหา หมายถึง มีจำนวนผู้ป่วยมาก การเข้าถึงบริการเข้าถึงได้ยาก และจำนวนผู้ป่วยที่มีปัญหาอาการไม่คงที่ ซึ่งตกลงเราก็ได้พื้นที่ตำบลเดิด เป็นพื้นที่ที่จะลงไปศึกษา เพราะจากสภาพปัญหาที่เราศึกษาเขตพื้นที่นี้อยู่ในขอบเขตความรับผิดชอบของกลุ่มงานจิตเวช โรงพยาบาลยโสธร มีผู้ป่วยทางจิตจำนวนเยอะ และกระจัดกระจาย ส่งผลให้เกิดการเข้าถึงบริการทำได้ยาก เมื่อพิจารณารายละเอียดในความก้าวหน้าในอาการของผู้ป่วย พบว่า ผู้ป่วยในเขตพื้นที่นี้ค่อนข้างมีอาการไม่คงที่...การดำเนินโรคไปไม่ถึงอาการระดับดีขึ้นสักที..
...
จึงปรึกษากันว่า...ลองเข้าศึกษาถึงตัวผู้ป่วยและครอบครัวอย่างแท้จริงเลยดีกว่า...น่าจะได้ข้อมูลหรือรายละเอียดที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับภาวะการเจ็บป่วยดียิ่งขึ้นดังนั้นวันพฤหัสที่จะถึงนี้...เราได้นัดพื้นที่..ในการเข้าไปพุดคุยทำ focus group ในกลุ่ม อสม. ชาวบ้านหรือญาติผู้ป่วย และเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง รวมไปถึง อบต. ด้วย...ในประเด็น "การดูแลผู้ป่วยจิตเวชในชุมชน"...
โดยใน Phase แรกนี้ น่าจะเป็นขอบเขตถึง วิถีการดูแลผู้ป่วย...ปัญหา อุปสรรค ไปจนตลอดถึงความรู้สึกของผู้ดูแลและชุมชนที่มีต่อผู้ป่วยจิตเวชนี้...จากนั้นได้ข้อสรุปอย่างไร...ใน Phase ต่อไปเราก็ลงไปหาแนวร่วมเพื่อร่วมกันหาแนวทางในการดูแล...ผู้ป่วยในกลุ่มนี้ต่อไป
