1 อินเดีย-เนปาล: มุ่งสู่อินเดีย-กัลกาต้า

1 อินเดีย: มุ่งสู่อินเดีย-กัลกาต้า

ข้าพเจ้ารู้สึกตัวตื่นเมื่อนาฬิกาบอกเวลาว่าจะตีสามแล้ว นอนพิจารณาร่างกายสักพักก็ลุกเข้าห้องน้ำเตรียมตัวออกเดินทาง และก็มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นแต่เช้ามีรูมบอยพูดอะไรสักอย่างที่ข้าพเจ้าไม่ค่อยเข้าใจและพยายามจะเข้ามาในห้องพัก ซึ่งเราเลือกพักที่โรงแรมใกล้สนามบิน คาดเดาเอาเองว่าน่าจะเป็นคนพม่า เมื่อโทรลงไปสอบถามที่พนักงานจึงได้ทราบว่าเขาเข้าใจผิดคิดว่าข้าพเจ้าcheck out ไปแล้วจึงจะเข้ามาตรวจห้อง สร้างความรู้สึกตระหนกงงงวยให้แก่กันและกันพอสมควร

ทางโรงแรมเตรียมอาหารกล่องให้เราคนละกล่องรถตู้มารับตามเวลาที่นัดคือ ประมาณหกโมงครึ่ง

ที่สนามบินสุวรรณภูมิยังพอมีเวลาที่จะถวายภัตราหารเช้าให้พระอาจารย์และสำหรับพวกเราเอง กลุ่มที่จะเดินทางไปด้วยกันยังมาไม่ถึง เราใช้เวลาที่นี่แบบสบายๆ เมื่อเสร็จภาระกิจก็มารอที่จุดนัดหมาย ผู้ประสานงานเป็นธุระให้ดีพอสมควรเกี่ยวกับการเดินทาง เราใช้เวลาที่นี่ในการ check in แลกเงินดอนล่าห์ และพูดคุยสนทนาพร้อมเตรียมตัวออกเดินทาง

ข้าพเจ้ากับน้องหนุ่ยก็ชวนชี้ชมสินค้าสองรายทาง แบบเดินด้วยเท้าและตาก็ช้อปสินค้าไปด้วย ขณะเดียวกันก็ทำเรื่องประสานการอุปฐากหลวงปู่ที่ท่านเดินทางไปเยี่ยมคุณพ่อพี่จุ๋มที่โรงพยาบาล ก่อนเวลาออกเดินทางเล็กน้อยโทรสอบถามเรียบร้อยเป็นอย่างดีต่อการอุปฐากรับใช้ท่านของคณะแพทย์พยาบาลจากโรงพยาบาลยโสธรเวลาอันน้อยนิดหลวงปู่ท่านก็ยังให้โอกาสได้ประกอบการทำกรรมดี

เรามาถึง Gate G1A  เจอหมออ้อ พี่เติ้ล และพี่ตู่นั่งสนทนารออยู่ก่อนเครื่องออกจากเมืองไทยเวลาสิบโมงยี่สิบ

โชคดีว่าครั้งนี้เราได้สายการบินของไทยจึงยังรู้สึกคุ้นเคยต่อการบริการและเราเดินทางไปหลายคนจึงได้นั่งด้วยกัน

ไก่อบรสชาติแบบไทยๆ เป็นมื้อที่สองของวันบนเครื่องข้าพเจ้าไม่ชอบใจอย่างหนึ่งคือทานแล้วก็นั่งจุมปุ๊กอยู่กับที่ไม่ได้้เดินย่อยอาหารเลย น้องหนุ่ยและพี่เติ้ลนั่งอยู่ด้วยกันบทสนทนาแบบคุ้นเคยคุยหยอกเย้ากระเซ้ากันขำขำ เราคาดว่าจะไปถึงอินเดียประมาณสิบเอ็ดโมงตามเวลาของอินเดียซึ่งห่างจากไทยชั่วโมงครึ่ง

สิบเอ็ดโมงยี่สิบเรามาถึงสนามบิกุลกาต้า สภาพแวดล้อมโดยทั่วไปยังดูเป็นเมืองล้าหลังพอสมควร
ใบหน้าของเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองดูเคร่งครึมเหมือนว่าชีวิตนี้เขาจะไม่รู้ว่าการยิ้มมีอากัปกิริยาเช่นไร หมออ้อมายืนต่อท้ายข้าพเจ้นักพูดเจ้าหน้าท่ี่มาส่งเสียงล้งเล้งใบหน้าดุๆ อะไรเราก็ไม่เข้าใจได้ ระหว่างรอกระเป๋าเราได้เจอกับครอบครัวหนึ่งเด็กหน้าตาอินเดียแต่พูดไทยได้ชัดถามไถ่ไปมาทราบว่าเป็นคนไทยแต่มีแม่เป็นชาวอินเดียลูกชายดูน่ารักและเป็นมิตรดีมาก อัธยาศัยก็ดี

ข้าพเจ้านึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเครื่องบินกับการผจญกลิ่นเน่าจากลำไส้ของผู้โดยสารท่านหนึ่งที่ส่งกลิ่นอันออกมาพร้อมกับลมอันอัดแน่นอยู่ในช่องท้องออกมาเป็นระลอกๆ เป็นทุกขเวทนาทางกายที่สัมผัสด้วยกลิ่น อย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นถือว่าเป็นบททดสอบแรกของชีวิตบนดินแดนนี้

ภาพสองข้างทางบนถนนการเดินทางกว่าแปดชั่วโมง ข้าพเจ้าคุยขำขำกับน้องหนุ่ยว่ามองหาภาพอันตื่นตาตื่นใจคือภาพคนนั่งถ่ายอยู่ข้างถนน ขณะอยู่บนรถอาจารย์กังวลคณบดีเก่าจาก มจธ.บางมดพาสวดมนต์เจริญพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ

เราห่างจากตัวเมืองมาเลื่อยๆ นั่งคิดอะไรเพลิน การเขียนบันทึกไปด้วยเสมือนว่าได้พูดคุยกับตนเองได้ทบทวนตนเองสะท้อนสิ่งที่เราคิดเราพบเราเจอ สายตายังมองออกไปนอกหน้าต่่างรถหมู่บ้านเล็กๆ ผ่านไปหลายหมู่บ้านส่วนใหญ่ยังเป็นการปลูกสร้างด้วยบ้านดิน ชาวบ้านยังมอมแมมแต่มองดูใบหน้าเรียบเฉยหารอยยิ้มได้ยากกว่าเมืองไทยบ้านเราเยอะเลย แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าก็ยังรู้สึกชอบในเมืองอินเดียคือ การปั่นจักรยานและการเดิน ท้องทุ่งดูไปดูมาก็คล้ายๆแถบบ้านเรา

รถจอดแวะระหว่างทางเพื่อให้เราเข้าห้องน้ำ ถือว่าเป็นห้องน้ำที่สะอาดพอสมควรเขตที่เราวิ่งรถอยู่ในเขตเบงกอลตะวันตก ผ่านเมืองเล็กน้อยใหญ่สลับกันไป ตอนที่เข้าห้องน้ำมีให้เลือกสองแบบ แบบในห้องและแบบนั่งยองยองไม่มีผนังห้อง

ห้าชั่วโมงผ่านไปของการเดินทางข้าพเจ้าทราบแล้วว่าคำกล่าวที่ว่าการเดินทางมาอินเดียนั้นยากลำบากนั้นคืออะไร คำตอบที่ข้าพเจ้าได้รับต่อตนเองนั้นไม่ใช่ความยากทางกายภาพที่เป็นระยะทาง ความไม่เจริญ หากแต่เป็นความยากลำบากในแง่ของจิตใจต่อการยอมรับสภาวะที่เกิดที่มองเห็นที่ได้สัมผัส นี่จึงเป็นแบบวัดจิตใจของข้าพเจ้าได้ดีว่าข้าพเจ้ายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไร้เงื่อนไขมากน้อยเพียงใด

การเดินทางมาครั้งนี้ข้าพเจ้าได้รับกำลังใจจากหลวงปู่และการสนับสนุนจากแม่

คืนนี้เราจะไปนอนที่เมืองนาลันทา

...

๒๔ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔