ครั้งหนึ่งที่ "ท่าตอน"
.... เธอเป็นคนที่ตรึงใจผมให้อยากวิ่งออกกำลังกายทุกวัน จนมีความรู้สึกว่าวันไหนที่ผมวิ่งไปแล้วไม่เจอเธอ เหมือนผมขาดอะไรบางอย่างไป......
ปลายปี ๔๔ ผมมีโอกาสไปราชการสนามที่บ้านท่าตอน อ.แม่อาย จ.เชียงใหม่ ความที่ยังวัยละอ่อน.. ผมชอบออกกำลังด้วยการวิ่งขึ้น - ลง เขาเป็นประจำทุกเช้า และที่นั่นผมได้มีโอกาสพบกับสาวงามวัยรุ่นนางหนึ่งทราบภายหลังว่าเธอชื่อ "กิ่ง" (ปัจุบันเธอมีครอบครัวแล้ว) ที่วิ่งสวนทางกับผมทุกวัน เธอเป็นคนที่ตรึงใจผมให้อยากวิ่งออกกำลังกายทุกวัน จนมีความรู้สึกว่าวันไหนที่ผมวิ่งไปแล้วไม่เจอเธอ เหมือนผมขาดอะไรบางอย่างไป และเมื่อวันหนึ่งที่ผมต้องจากท่่าตอน ผมจึงเขียนกลอนบทนี้ไว้เตือนความทรงจำเพื่อระลึกถึงท่าตอน...
“เสี้ยวหนึ่งของชีวิตข้า
ท่าตอนนั้นมาพักอาศัย
แม้ไม่นานเนิ่นเท่าไร
ประทับใจยากที่จะลืม...
ได้พบเจอสิ่งหลายหลาก
ทั้งลำบากและสุขดูดดื่ม
ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ตรึม
เมฆหมอกคลื้มฟ้างดงาม…
ยังจดจำหญิงงามนางหนึ่งได้
ผู้ทำใจฉันวาบหวาม
ผู้มอบความหมายให้ฉันจดจำ
เหมือนหนึ่งตอกย้ำให้จำท่าตอน...
นามเธอคือ “กิ่ง” ช่างสั้นนัก
ใจอยากปักจารึกอักษร
ด้วยบังเอิญจึงเจอบังอร
ยามเมื่อตอนเราวิ่งสวนทาง...
สื่อสัมพันธ์นำมาเป็นเพื่อน
จะย้ำเตือนไม่เหินห่าง
ตั้งใจไว้จะไม่จืดจาง
จะสางฝันนั้นให้นานเรื่อยไป...
แต่เหมือนโชคชะตาแกล้ง
เทพคอยแย่งให้เธอห่างหาย
หลายครั้งคราที่ฉันวิ่งไป
ไม่เจอะเจอเธอเหมือนเช่นทุกครา...
เจอกันอีกครั้งตอนใกล้ค่ำ
ฟังถ้อยน้ำคำช่างน่าคบหา
เลยทำให้ฉันติดตรึงอุรา
ด้วยวาจาเธอไพเราะดี...
ล่วงเลยถึงเพ็ญเดือนยี่
ดูเธอมีใจที่ไม่สุขี
อาจเป็นเพราะตัวฉันไม่ดี
หรือว่าเธอมีสิ่งอื่นกวนใจ...
ถ้าความทุกข์เธอเกิดเพราะฉัน
ขอให้เธอนั้นจงสดใส
เพราะฉันนั้นจะไม่กวนใจ
ฉันขออภัยกับสิ่งที่ทำ...
ถ้าฉันต้องลาต้องพราดจาก
อยากให้เธอมีสุขงามขำ
หากที่ผ่านมาทำเธอระกำ
ฉันจะจดจำไม่ทำอีกเลย ...
จึงขอให้เธอมีสุข ๆ
พ้นจากทุกข์สมหวังเรื่อย ๆ
ทั้งเรื่องรักเรื่องเรียนที่เคย
อย่าได้เฉยสมหวังนะเออ”
(1 พฤศจิกา 44)
หมายเลขบันทึก: 447124เขียนเมื่อ 3 กรกฎาคม 2011 15:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:47 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (3)
- ติดตามาตามท่าตอน
- สมัยก่อนนานมาหนึ่งครั้ง
- มาอยู่ร่วมเรือนเหมือนรัง
- อยู่ยังแดนดินถิ่นนี้
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่านนะคะ
ไม่แวะไปที่บล็อกหนูบ้างเลยนะคะ
ห่างหายไปเลย อิอิ
ขอบพระคุณสองท่านเฝ้าทายทัก
เพิ่มใจรักงานเขียนอีกมากหลาย
บอกตามตรงว่าอยากได้กำลังใจ
เพื่อส่งให้มีใจเขียนสิ่งดี
ทั้งอาจารย์โสภณ...คุณวิมล...ขอบคุณครับ
ที่เฝ้าจับเฝ้าตามไม่ห่างหนี
เป็นแรงใจให้ "พาดีซอ" รักกวี
พร้อมยอมพลีกายใจสร้างสรรงาน....
ขอบคุณจริงๆ ครับสำหรับแรงใจที่เฝ้าติดตามให้กันมาตลอด คุณวิมลอย่าพึ่งน้อยใจว่าผมไม่ได้แวะไปเยี่ยมเยียนนะครับ คือว่าช่วงนี้ผมอยู่ กทม. ไม่ค่อยมีเวลามากนัก เน็ตที่ใช้ก็ไม่ค่อยเสถียร ติดๆ หลุดๆ ... อะครับ....