บทอาขยานชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓

อาขยานชุดที่ ๑

ขุนช้างขุนแผน ตอนพลายงามพบพ่อ

 

 เจ้าพลายงามความแสนสงสารแม่        ชำเลืองแลดูหน้าน้ำตาไหล
แล้วกราบกรานมารดาด้วยอาลัย           ลูกเติบใหญ่คงจะมาหาแม่คุณ

แต่ครั้งนี้มีกรรมจะจำจาก                    ต้องพลัดพรากแม่ไปเพราะไอ้ขุน

เที่ยวหาพ่อขอให้ปะเดชะบุญ              ไม่ลืมคุณมารดาจะมาเยือน

แม่รักลูกลูกก็รู้อยู่ว่ารัก                        คนอื่นสักหมื่นแสนไม่แม้นเหมือน

จะกินนอนวอนว่าเมตตาเตือน               จะจากเรือนร้างแม่ไปแต่ตัว

แม่วันทองของลูกจงกลับบ้าน               เขาจะพาลว้าวุ่นแม่ทูนหัว

จะก้มหน้าลาไปมิได้กลัว                     แม่อย่ามัวหมองนักจงหักใจ

       นางกอดจูบลูบหลังแล้วสั่งสอน     อำนวยพรพลายน้อยละห้อยไห้

พ่อไปดีศรีสวัสดิ์กำจัดภัย                    จนเติบใหญ่ยิ่งยวดได้บวชเรียน

ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ                    เจ้าจงอตส่าห์ทำสม่ำเสมียน

แล้วพาลูกออกมาข้างท่าเกวียน             จะจากเจียนใจขาดอนาถใจ

ลูกก็แลดูแม่แม่ดูลูก                          ต่างพันผูกเพียงว่าเลือดตาไหล

สะอื้นร่ำอำลาด้วยอาลัย                      แล้วแข็งใจจากนางตามทางมา

เหลียวหลังยังเห็นแม่แลเขม้น               แม่ก็เห็นลูกน้อยละห้อยหา

แต่เหลียวเหลียวเลี้ยวลับวับวิญญาณ์      โอ้เปล่าตาต่างสะอื้นยืนตะลึง

 

  อาขยานชุดที่ ๒

ขุนช้างขุนแผน ตอนพลายงามพบพ่อ

 

       ครานั้นขุนแผนแสนสุภาพ               ก้มกราบมารดาน้ำตาไหล
ลูกเห็นแต่แม่คุณค่อยอุ่นใจ                    ช่วยสอนให้พลายงามเรียนความรู้
อันตำรับตำราสารพัด                            ลูกเก็บจัดแจงไว้ที่ในตู้
ถ้าลืมตรงไหนไขออกดู                         ทั้งของครูของพ่อต่อกันมา
แล้วลูบหลังสั่งความพลายงามน้อย           เจ้าจงค่อยร่ำเรียนเขียนคาถา
รู้สิ่งใดก็ไม่สู้รู้วิชา                                ไปเบื้องหน้าเติบใหญ่จะให้คุณ
เรายากแล้วแก้วตาอย่าประมาท                ทั้งสิ้นญาติสิ้นเชื้อจะเกื้อหนุน
ทุกวันนี้มีแต่ย่ายังการุญ                         พ่อพึ่งบุญเถิดลูกได้ปลูกเลี้ยง
จงนึกว่าย่าเหมือนกับแม่พ่อ                    ถึงด่าทอเท่าไรอย่าได้เถียง
อันพ่อนี้มิได้อยู่ใกล้เคียง                       ไม่ได้เลี้ยงลูกแล้วนะแก้วตา
พลางกอดพลายงามแอบไว้แนบอก           น้ำตาตกพร่างพรายทั้งซ้ายขวา
โอ้มีกรรมทำไว้แต่ไรมา                          พอเห็นหน้าลูกแล้วจะแคล้วกัน
มาหาพ่อพ่อไม่มีสิ่งไรผูก                        ยังแต่ลูกประคำจะทำขวัญ
อยู่หอกปืนยืนยงคงกระพัน                     ได้ป้องกันกายาข้างหน้าไป    ฯ*

 

 อาขยานชุดที่ ๓

โคลงโลกนิติ

 

    สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเดชาดิศร
ในหนังสือเรียนภาษาไทย  ชุด  ทักษสัมพันธ์ เล่ม ๓  มี ๕ บท ดังนี้

๑                  นาคีมีพิษเพี้ยง                   สุริโย
เลื้อยบ่ทำเดโช                                      แช่มช้า
พิษน้อยหยิ่งโยโส                                  แมลงป่อง
ชูแต่หางเองอ้า                                      อวดอ้างฤทธี

๒                  พระสมุทรสุดลึกล้น            คณนา
 สายดิ่งทิ้งทอดมา                                 หยั่งได้
 เขาสูงอาจวัดวา                                    กำหนด
 จิตมนุษย์นี้ไซร้                                    ยากแท้หยั่งถึง

๓                     เจ็ดวันเว้นดีดซ้อม          ดนตรี
   อักขระห้าวันหนี                                 เนิ่นช้า
   สามวันจากนารี                                  เป็นอื่น
   วันหนึ่งเว้นล้างหน้า                            อับเศร้าศรีหมอง

๔                    ก้านบัวบอกลึกตื้น           ชลธาร
    มรรยาทส่อสันดาน                            ชาติเชื้อ
    โฉดฉลาดเพราะคำขาน                     ควรทราบ
    หย่อมญ่าเหี่ยวแห้งเรื้อ                     บอกร้ายแสลงดิน

๕                    เพื่อนกิน  สิ้นทรัพย์แล้ว      แหนงหนี
     หาง่าย        หลายหมื่นมี                     มากได้
     เพื่อนตาย     ถ่ายแทนชี                    วาอาตม์
     หายาก        ฝากผีไข้                         ยากแท้จักหา*

 

อาขยานชุดที่ ๔

โคลงนิราศนรินทร์

             อยุธยายศล่มแล้ว                 ลอยสวรรค์    ลงฤา
สิงหาสน์ปรางรัตน์บรร-                       เจิดหล้า
บุญเพรงพระหากสรรค์                        ศาสน์รุ่ง-เรืองแฮ
บังอบายเบิกฟ้า                                 ฝึกฟื้นใจเมือง

           เรืองเรืองไตรรัตน์พ้น               พันแสง
รินรสพระธรรมแสดง                           ค่ำเช้า
เจดีย์ระดะแซง                                  เสียดยอด
ยลยิ่งแสงแก้วเก้า                               แก่นหล้าหลากสวรรค์

           โฉมควรจักฝากฟ้า                  ฤาดิน   ดีฤา
เกรงเทพไท้ธรณินทร์                          ลอบกล้ำ
ฝากลมเลื่อนโฉมบิน                           บนเล่า   นะแม่
ลมจะชายชักช้ำ                                 ชอกเนื้อเรียมสงวน

          จากมามาลิ่วล้ำ                      ลำบาง
บางยี่เรือราพลาง                              พี่พร้อง
เรือแผงช่วยพานาง                           เมียงม่าน   มานา
บางบ่รับคำคล้อง                             คล่าวน้ำตาคลอ

          เอียงอกเทออกอ้าง                  อวดองค์   อรเอย
เมรุชุบสมุทรดินลง                            เลขแต้ม
อากาศจักจานผจง                            จารึก   พอฤา
โฉมแม่หยาดฟ้าแย้ม                          อยู่ร้อนฤาเห็น

 

[อลงกรณ์ หาญหัตถกิจ]

คนแรกครับ

[กฤดิไกร รอดคง 3/4 เลขที่4]

ผมคนที่2ครับ

[เฉลิมโรจน์ สุทธาภิรมย์]

อ้า เกรฟแย่งที่ 2 เรา

คนที่สามครับ

[ชลลดา พันธ์การ]

คนที่สี่><' ทำไมมันเยอะขนาด O,.O

[ด.ญ.ธนกาญจน์ สงวนแก้ว]

คนที่5 ><'

[เด็กชายปวีณ ภัทรไพบูลย์]

ถึงจะที่ 6 7 8 ... แต่ก็มาเอาเหมือนกันละ

[ด.ญ.ชญานิศ รัตนปรีชาชัย]

ยังไงๆก็คนที่ 6

[ธันยบูรณ์ สินวงษ์ชัย]

คนที่ 7 ครับ เยอะจังเลยครับ

;]

[มัญชุภา บันดาล]

โห้ววว ท่องกันสนุกเรยยย = = แม่เจ้า! -

[ศรุต]

ตายๆๆ

[จิราภรณ์ คุณรัตนวรวงศ์]

ทำไมมันเยอะจัง !!

[ศุภณัฐ จรัสโสภณ]

เยอะจัง แบบนี้จะท่องไหวไหมเนี่ย

[วิศรุต]

เยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จะท่องได้ม้ายยยยนี่

[ณัฐชา ทองอินทร์]

สู้..ๆ..ๆ

[ภัคสิรี เชษฐ์ธนชัย]

ขอบคุณค่ะ

[ณิชมน-ณิชกานต์ บุญเทวี]

ขอบคุณค่ะ^^

จะจำได้มั้ยเนี่ย ><

5555'

[พีรภัฎร เทียนทอง]

ขอบคุณนะครับอาจารย์

[อรอนงค์ ยิ่งเทียมศักดิ์]

เยอะได้ใจ...แต่ผ่านไป 1 ชุด(เอง)

[ณัฐกมล รักษ์อารีกุล]

เยอะสุดๆ

[ปารมี พูลสวัสดิ์]

ขอบคุณค่ะ

[ฐิติยา คำราพิศ]

เยอะจังแฮะ จะไหวเหร้อ

[แพรพรรณ พุ่มโพธิ์สุวรรณ]

จำกันเข้าไป ! เยอะจัง T^T

ดี

[คนชมเว็บ]

   เจ้าพลายงามความแสนสงสารแม่   ชำเลืองแลดูหน้าน้ำตาไหล 
  แล้วกราบกรานมารดาด้วยอาลัย    ลูกเติบใหญ่คงจะมาหาแม่คุณ
  แต่ครั้งนี้มีกรรมจะจำจาก    ต้องพลัดพรากแม่ไปเพราะไอ้ขุน
  เที่ยวหาพ่อขอให้ปะเดชะบุญ    ไม่ลืมคุณมารดาจะมาเยือน
  แม่รักลูกลูกก็รู้อยู่ว่ารัก    คนอื่นสักหมื่นแสนไม่แม้นเหมือน
  จะกินนอนวอนว่าเมตตาเตือน  จะจากเรือนร้างแม่ไปแต่ตัว
  แม่วันทองของลูกจงกลับบ้าน  เขาจะพาลว้าวุ่นแม่ทูนหัว
  จะก้มหน้าลาไปมิได้กลัว   แม่อย่ามัวหมองนักจงหักใจ

  นางกอดจูบลูบหลังแล้วสั่งสอน   อำนวยพรพลายน้อยละห้อยไห้
  พ่อไปดีสวัสดิ์กำจัดภัย จนเติบใหญ่ยิ่งยวดได้บวชเรียน
  ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ  เจ้าจงอตส่าห์ทำสม่ำเสมียน
  แล้วพาลูกออกมาข้างท่าเกวียน   จะจากเจียนใจขาดอนาถใจ
  ลูกก็แลดูแม่แม่ดูลูก  ต่างพันผูกเพียงว่าเลือดตาไหล
  สะอื้นร่ำอำลาด้วยอาลัย   แล้วแข็งใจจากนางตามทางมา
  เหลียวหลังยังเห็นแม่แลเขม้น   แม่ก็เห็นลูกน้อยละห้อยหา
  แต่เหลียวเหลียวเลี้ยวลับวับวิญญาณ์   โอ้เปล่าตาต่างสะอื้นยืนตะลึง
 

อยากได้คำแปล บทนี้อ่าครับช่วยทีครับ

[อาร์ม..................................]

สนุกมาก................................555555555

[[email protected]]

ชอบมากจำแม่นจนถึงทุกวันนี้ ลาออกจากราชการแล้วเรียนภาษาอังกฤษที่สหรัฐ ดีใจจังที่เปิดเจอ บทกวีไทยไพเราะสละสลวย

[[email protected]]

ชอบมากจำแม่นจนถึงทุกวันนี้ ลาออกจากราชการแล้วเรียนภาษาอังกฤษที่สหรัฐ ดีใจจังที่เปิดเจอ บทกวีไทยไพเราะสละสลวย