ขณะนั่งทำงานที่โต๊ะ..ใน office เพลินๆ...นั้น ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาเหนื่อยหน่ายเดินเข้ามาหา อย่างลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่ จึงเงยหน้าและยิ้มทักทาย เธอจึงก้าวเดินเข้ามาพร้อมสวัสดี อย่างมีมิตรไมตรีมากขึ้น พร้อมกับแนะนำตัวว่ามาจากธนาคาร เพื่อมาระดมลูกค้าเข้าร่วมโครงการ "ออมทรัพย์รายเดือนเกษียณอายุ"...ดิฉันก็เลยเชื้อเชิญเธอนั่ง แล้วเราก็พูดคุยกัน...
มองดูเหมือนน้องเพิ่งเข้าทำงาน เพราะท่าทีการพูดยังไม่คล่อง มีตะกุกตะกัก แต่ดิฉันก็ฟังเธอเล่าไปเรื่อย..เรื่อย...และมีแทรกการซักถามบ้างเพื่อไม่ให้เคอะเขิล จนเป็นที่พอใจทั้งสองฝ่าย
"ดิฉันจึงได้บอกไปว่า เป็นโครงการที่น่าสนใจ แต่...ขอคิดก่อนนะ"
เธอก็ยิ้มอย่างดี เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้มีโอกาสทำหน้าที่ของตัวเอง ที่จะเล่าหรืออธิบาย ...
เธอเล่าให้ฟังว่า เดิน-ไปมาหลายที่แล้วแต่..ไม่มีใครเปิดโอกาสให้เธอได้พูดเลย เพียงแค่จะเปิดปากก็โดนปฎิเสธเสียแล้ว
ดิฉันก็ได้แต่ยิ้มๆ และบอกไปว่า ใครมาที่นี่...เรายินดีรับฟังและให้โอกาสเสมอคะ...
จากนั้นเราก็คุยกันต่อเรื่อยเปื่อย พอให้หายเหนื่อย จากนั้นเธอก็ขอลากลับไปพร้อมกับบอกว่าจะมาขอคำตอบในวันศุกร์...ดิฉันก็ได้แต่บอกว่ายินดี และสวัสดี...เธอเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มมากกว่าครั้งแรกที่เดินเข้ามาเสียอีก...ส่วนดิฉันก็สบายใจ ที่ได้ทำให้ใครอีกคนสบายใจคะ...
no-condition คะ...
ไม่ว่าท่านจะมา...ในรูปแบบใด...
คนเล่าเรื่อง "จิตเวช"....
ไม่มีเงื่อนไขใดใด...ที่จะปฏิเสธ case คะ (อิอิ)...
ว่าแต่ว่า...ท่านปภังกร...จะไปในสถานะใดดีคะ...(ฮา...)
ยิ้มๆ การเป็นคนรับฟังที่ดี ก็ทำให้รู้สึกดีได้ ดีจัง
แวะมาทักทายค่ะ