รู้หน้าไม่รู้ใจ

ลูกรัก . . .

มีภาษิตกล่าวไว้ว่า “คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ”

                เป็นคำที่ใช้ได้ตลอดกาล  โดยเฉพาะสมัยนี้ค่อนข้างจะเห็นชัด  สร้างภาพลวงตาเก่ง  ดูข้างนอกก็สดใสมีเมตตา  แต่ข้างในคิดไปอีกอย่างหนึ่ง  เหมือนภาพที่เขียนกับตัวจริง  ย่อมผิดกัน  ภาพเขียนมักจะสวยงามน่าชมกว่าตัวจริง  เพราะมีการแต่งแต้มสีให้สดใสลงไป

                คนที่สร้างภาพตัวเองให้ดูเด่นก็จำเป็นต้องแต่งแต้มสีสันให้ใบหน้า  กิริยาท่าทาง  และการแสดงออกอื่นๆ ให้ดูดีน่านิยมชมชอบแก่ผู้พบเห็นเข้าไว้  เพื่อปกปิดภายในซึ่งไม่งดงามอย่างนั้น  จึงเกิดคำพูดที่ว่า “รู้หน้าไม่รู้ใจ” ขึ้น  คือเรารู้ได้แต่หน้าตาภายนอกของเขา  แต่ใจของเขานั้นยากที่จะหยั่งรู้ได้  เพราะอาจผิดเพี้ยนไปได้เหมือนภาพวาดกับตัวจริง

                ดังนั้น  เมื่อลูกคบหากับใคร  จะไว้วางใจใคร  หรือทำกิจการร่วมกับใคร  จึงควรดูให้ดี  ดูให้นานๆ  อย่าดูเพียงหน้าตาภายนอกซึ่งอาจเป็นภาพลวงตาก็ได้  ต้องดูไปถึงการกระทำและความคิดความอ่านของเขา  ดูทั้งต่อหน้าและลับหลัง

                หากลูกไม่ดูให้ดี  หลงไปคบหาหรือไว้วางใจให้ความเคารพนับถือเข้า  อาจต้องชอกช้ำใจภายหลังได้  คนอื่นมาทำให้เราผิดหวัง  เราก็แค่เดือดร้อนเท่านั้น  แต่คนที่เรารักไว้วางใจหรือคนที่เราเคารพนับถือมาทำให้เราผิดหวังนั้น  มันทำให้เราเจ็บปวดและชอกช้ำใจยิ่งนัก

เพราะฉะนั้นท่านจึงสอนว่า

“อย่าไว้ใจทาง  อย่างวางใจคน  จะจนใจเอง”

จะไว้ใจใครก็อย่าถึงกับวางใจเลย

จะรักนับถือใครก็เผื่อใจไว้ผิดหวังบ้าง

คืออย่าทุ่มเทใจไปรักนับถือ

หรือยอมรับใช้ใครแบบยอมตายถวายชีวิต

ให้เผื่อขาดเผื่อเหลือไว้บ้างเป็นดี

ที่มา  =>  หนังสือบทเรียนชีวิตจาก  คำพ่อ  คำแม่  ฉบับพิเศษ  สอนลูกให้สู้ชีวิต เขียนโดย : พระธรรมกิตติวงศ์