ยังดำรงอยู่ในผืนดินไทย "นราธิวาส"
รุ่งเช้าข้าพเจ้าได้ยินเสียงเฮริคอปเตอร์ ประสานไปพร้อมๆ กับได้ยินเสียงนกร้องในเช้านี้ เมื่อคืนข้าพเจ้ายืนดูตัวเมือง มีเสียงไฟส่องออกมาจากตัวบ้าน ตึก อาคารสถานที่ต่างๆ ดูไปก็ดูสงบดี หรือว่านี่คือ สภาวะจิตใจของเราเองที่มองผ่านสายตา
ทำให้นึกถึงว่า หากใจเรากลัว...การมองผ่านสายตาก็จะเห็นอะไรที่น่ากลัว
เมื่อมองผ่านใจแห่งความเข้าใจ การมองผ่านสายตาก็จะมองเห็นความงามแห่งความเป็นจริง
ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่าตนเองนั้นมองเมืองนราธิวาสในแบบที่สอง คือมองด้วยความเข้าใจตามความเป็นจริง เหตุการณ์ที่ไม่น่าปลอดภัยมีเกิดขึ้นจริง และก็เป็นความจริงอีกนั่นแหละว่าทุกๆ พื้นที่ต่างก็มีความไม่ปลอดภัยแตกต่างไปในแต่ละรูปแบบ และก็เป็นความจริงอีกนั่นแหละว่า... ผู้คนที่นี่ก็ยังมีวิถีการดำเนินชีวิตไปตามปกติและก็เป็นจริงอีกเช่นกันในที่ต่างๆ ก็มีวิถีการดำเนินชีวิตไปตามปกติ
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับมุมมองผ่านทางจิตใจของบุคคนนั้น
การมาครั้งที่สองนี้ แม่ของข้าพเจ้าเองก็แสดงออกซึ่งความปกติที่ลูกเดินทาง ความห่วงใยมีตามหน้าที่ของผู้ที่เป็นแม่ แต่ความไว้วางใจก็มีมากด้วยเช่นกัน ทำให้สะท้อนได้อย่างชัดเจนในเรื่องที่ว่า "หากแม่มีความมั่นคงทางจิตใจย่อมส่งผลต่อความมั่นคงทางจิตใจของลูกด้วย" ซึ่งประเด็นนี้แหละที่ข้าพเจ้าได้รับเป็นมรดกทางจิตใจจากแม่
เมื่อสักครู่ก่อนมาเขียนบันทึกได้มองออกไปนอกหน้าต่างที่พัก...เห็นความเคลื่อนไหวของสรรพสิ่งได้เริ่มต้น รถลาได้เริ่มวิ่ง แสงไฟเริ่มรี่แสงลงความสว่างเพิ่มมากขึ้น
นี่คือ...ผืนดินไทย อีกแห่งที่ข้าพเจ้ารู้สึกรักและคุ้นเคย
เพราะทุกๆ ที่ที่เคลื่อนไปต่างคือ...บ้าน บ้านที่เราไม่เคยรู้สึกแปลกแยก
๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๔
ความเห็น (6)
เรียน คุณ ทาสีวะ ผมน้องใหม่ฝากข้อคิดเห็นผมบ้างเป็นพระคุณยิ่ง
สะท้อนอารมณ์และความรู้สึกได้ดีครับ ชื่นชอบ
ผมเข้าใจคำว่า "กลัว" และ "ความเข้าใจ"
เพิ่มมากขึ้น
และเข้าใจคำว่า "ความรัก" และ "หน้าที่"
ที่งดงามของคุณแม่อาจารย์ในเวลา - สถานที่ - ระยะทาง
ที่ว่าไกลแต่ใกล้กันแทบกระพริบตาครับ
ขอบพระคุณค่ะ อ.โสภณ...ที่ชื่นชอบ
คุณพ่อน้องทิมดาบ เป็นคนที่ลึกซึ้งมากค่ะ
เมื่อตอนเย็นพี่ส่งเสียงทักทายไปหาคุณแม่ที่ยโสธร ความรู้สึกของท่านก็สบายๆ รื่นรมณ์ดี ไม่ได้เป็นห่วงอะไร อาจเป็นเพราะประตูใจของท่านเปิดรับฟังสารอีกด้านหนึ่ง ประโยคหนึ่งที่คุณแม่พี่พูด "ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน เมื่อเหตุปัจจัยถึงพร้อมที่จะสบต่อความตาย เมื่อนั้นก็ตายอยู่ดี"...
ความกลัวเป็นเพียงมโนภาพแห่งจินตนาการที่เราปรุงแต่งขึ้น
ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัย...เพราะทุกสรรพสิ่งต่างล้วนมีสองด้านเสมอ