รองเท้าและน้ำใจ
เรื่องราวดีดีที่ต้องรีบเขียน เมื่อตอนเย็นหลังเลิกงานข้าพเจ้าซื้อของสดและวัตถุดิบสำหรับให้เด็กๆ ทำอาหารถวายพระในวันพรุ่งนี้ ... พร้อมกันนั้นเข้าไปกราบสักการะหลวงปู่ท่านด้วย และได้มีโอกาสรับฟังคำเทศน์สอนจากท่าน
ข้าพเจ้าได้รับโอกาสในการถวายเรียนเรื่องราวในส่วนของกิจกรรมที่ได้ร่วมทำในการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติดที่ทางราชการส่งมาให้วัดได้ร่วมขัดเกลาบ่มเพาะนิสัยที่ดีงามให้...
บทสนทนา...เนิ่นนานเกือบสองชั่วโมง
กลับออกมา พบว่ารองเท้าเหลือเพียงข้างเดียว ทราบเลยว่าเจ้าสุนัขที่อยู่แถวนั้นต้องมาคาบไปแทะเล่นแน่ๆ แต่มันมืดมากไม่สามารถที่จะเดินหาได้ ข้าพเจ้าจึงชวนหมออ้อ ไปที่ศาลาสี่ ซึ่งขณะนั้นเด็กๆ กำลังทำวัตรเย็น
เด็กๆ สงสัยที่เห็นข้าพเจ้าเดินเท้าเปล่า...ก็เลยเล่าให้เขาฟัง
ข้าพเจ้าถามว่า มีใครจะให้พี่กะปุ๋มยืมรองเท้าได้บ้าง...
พูดยังไม่ทันจบความ "ดร" เป็นหนึ่งในสมาชิกบอกว่า "ใส่ของผมกลับไปก่อนก็ได้ครับ"...
"แล้วดรจะกลับบ้านพักอย่างไร จะมีรองเท้าสวมใส่ไหม" ...
"ไม่เป็นไรครับผมสวมถุงเท้ามาอยู่ครับ"
โห ประทับใจมากเลยค่ะ กับความเสียสละ ขณะที่เขียนถึงอยู่นี้ข้าพเจ้าก็ยังรู้สึกตื้นตันใจในความเอื้ออาทรและกรุณาของดร ... ดร ต้องเดินเท้าเปลาจากวัดออกไปบริเวณใกล้เคียงที่เป็นบ้านพัก เดินผ่านป่าซึ้งพื้นดินขรุขระ แต่ข้าพเจ้านี่สิสวมรองเท้าแล้วขึ้นนั่งบนรถ ...
ขอบคุณดรมาก...กับความเสียสละที่ดรมีให้
กลับจากวัดได้มีโอกาสนำยาไปให้ผู้ป่วยจิตเวชที่ขาดยาและมีอาการกำเริบ พร้อมทั้งนำขาตั้งเสาน้ำเกลือที่ยืมมาจากสถานีอนามัยหนองหินกลับไปคืน ทั้งสิ้นทั้งปวงข้าพเจ้าได้รับความอนุเคราะห์จากหมออ้อที่ช่วยขับรถพาไปทำภาระกิจ
๒๖ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๔
แด่...ผู้ร่วมบ่มเพาะบารมี
ความเห็น (1)
เมื่อเช้าข้าพเจ้ารีบนำรองเท้ากลับไปคืน ดร เกรงใจดรว่าจะไม่มีรองเท้าใช้
