คุยกับตนเอง (๓/๕๔) ภาวนาผ่านการงาน


เมื่อวันจันทร์ที่ ๑๗ มค.ทำหน้างาน "คลินิกจิตเวช"... ซักประวัติ ประเมินสภาพจิต ตลอดไปถึงภาวะซึมเศร้า...

วันอังคารที่ ๑๘ งดทำกลุ่มกับเด็กๆ ที่วัดหนองไคร้ เพราะต้องเดินทางไป สัตหีบ...

วันพุธ-พฤหัส ๑๙-๒๐ ร่วมชี้-เชียร์ R2R รพ.สัตหีบ...

ตอนเย็นทาง รพ.สัตหีบกรุณาไปส่งที่ สวรส. กระทรวงสาธารณสุข...เพื่อร่วมประชุม คณะทำงานขับเคลื่อน R2R เสร็จเกือบสามทุ่ม เข้าที่พักไม่ไกลสนามบินมากนัก นั่งเขียนหนังสือ แล้วก็เข้านอน ตื่นนอนตีสี่เพื่อขึ้นเครื่องเดินทางมาลงที่สนามบินอุบลฯ แล้วขับรถที่จอดทิ้งไว้แถวนั้นต่อมาที่ยโสธร...

วันศุกร์ ๒๑ ทำงานเยียวยาทางด้านจิตใจ มีแต่รายที่หนักๆ พอสมควร ดอกไม้ที่บอบช้ำ และ พ่อ-แม่-ลูก อื่นๆ อีก เมื่อก่อนของความเป็นเด็กชายตัวน้อยๆ

วิ่งไป-มาระหว่างบ้านหลังนอกและหลังใน หมอให้พี่ป้อมกลับมาพักฟื้นที่บ้าน หลังจากนอนที่โรงพยาบาลมาหลายคืน

วันนี้ทั้งวัน (เสาร์ที่ ๒๒ มค) ทำกลุ่ม "บ่มเพาะต้นกล้า" ที่วัดหนองไคร้... ๒๕ คน เป็นสภาวะที่หนักพอสมควร ต่อการรวมจิตรวมใจของทุกคนให้เป็นหนึ่งเดียว(So Hum) แต่การเรียนรู้ก็ผ่านไปด้วยดี ตอนเย็นขับรถมาที่ตลาดแวะซื้อของสดไปให้กลุ่มเด็กที่มีจิตอาสาทำอาหารถวายพระในตอนเช้า... "ฝึกฝนเรื่องทำบุญ"...

ได้อะไร...จากชีวิตที่เป็นอยู่

ได้รู้ว่า "ความเหนื่อยเป็นเช่นไร" ... ได้รู้ว่าความอดทนไม่มีประมาณ ได้รู้ว่าการอยู่เหนือออกจากอารมณ์และความรู้สึกของ "อยากและไม่อยาก" มันเป็นเช่นไร ได้รู้ว่าการเสียสละออกจากความเห็นแก่ความสุขสบายส่วนตนนั้นเป็นเช่นไร...

กำไร...หัวใจอ่อนโยนขึ้น แม้อาจมีร่องแห่งความหยาบกร้านอยู่มาก แต่ก็ทำให้มีกำลังใจที่จะฝึกฝนขัดเกลาจิตใจตนเองต่อไปผ่านวิถีชีวิตประจำวัน

ที่แน่ๆ...เชื่อมั่นในหนทางแห่งความเชื่อมโยง "พุทธะ" และ "ชีวิตประจำวัน"...อย่างแยกจากกันไม่ได้ (Engaged Buddhism) ดั่งที่หลวงปู่ติช นัท ฮันห์ท่านพร่ำสอน และเห็นองค์พระหลวงตามหาบัว องค์หลวงปู่ประสาร สุมโน พระอาจารย์ต้อด้วยการปฏิบัติให้ดู พุทธศาสนาแยกจากกันไม่ได้ ทุกอย่างคือ ความเป็นหนึ่งเดียว

 

๒๒ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๔

 

หมายเลขบันทึก: 421965เขียนเมื่อ 22 มกราคม 2011 21:52 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 ตุลาคม 2013 22:40 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)
  • มาอ่านที่นี่ เพื่อชีวิตที่ช้าลงอีกนิดครับ
  • ขอบคุณครับ
  • ปณิธิ ภูศรีเทศ

สาธุ เห็นวิถีแห่งการงานของพี่ปุ๋มแล้ว รู้สึกมีกำลังใจจังเลยค่ะ

ทุกครั้งที่ได้อ่าน และรับรู้ รู้สึกว่า "ไม่โดดเดี่ยว"

ท่ามกลางการวิ่งวุ่นเดินทางและทำงานของตนเอง

บางทีก็ยังสงสัยว่า "ทำไป ทำไม"

ติ๋วมักจะมีคำถามดังข้างในว่า "ทำเพื่อ..........?"

แต่ก็มักจะไม่มีคำตอบในขณะแรก

แต่ก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า "เรียนรู้"

เป็นสุ้มเสียงที่กังวาลอยู่ในหัวทุกครั้งที่ระลึกถึง

บันทึกนี้ของพี่ปุ๋มทำให้รู้สึก "ไม่โดดเดี่ยว"

กราบขอบพระคุณค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท