เมื่อวันจันทร์ที่ ๑๗ มค.ทำหน้างาน "คลินิกจิตเวช"... ซักประวัติ ประเมินสภาพจิต ตลอดไปถึงภาวะซึมเศร้า...
วันอังคารที่ ๑๘ งดทำกลุ่มกับเด็กๆ ที่วัดหนองไคร้ เพราะต้องเดินทางไป สัตหีบ...
วันพุธ-พฤหัส ๑๙-๒๐ ร่วมชี้-เชียร์ R2R รพ.สัตหีบ...
ตอนเย็นทาง รพ.สัตหีบกรุณาไปส่งที่ สวรส. กระทรวงสาธารณสุข...เพื่อร่วมประชุม คณะทำงานขับเคลื่อน R2R เสร็จเกือบสามทุ่ม เข้าที่พักไม่ไกลสนามบินมากนัก นั่งเขียนหนังสือ แล้วก็เข้านอน ตื่นนอนตีสี่เพื่อขึ้นเครื่องเดินทางมาลงที่สนามบินอุบลฯ แล้วขับรถที่จอดทิ้งไว้แถวนั้นต่อมาที่ยโสธร...
วันศุกร์ ๒๑ ทำงานเยียวยาทางด้านจิตใจ มีแต่รายที่หนักๆ พอสมควร ดอกไม้ที่บอบช้ำ และ พ่อ-แม่-ลูก อื่นๆ อีก เมื่อก่อนของความเป็นเด็กชายตัวน้อยๆ
วิ่งไป-มาระหว่างบ้านหลังนอกและหลังใน หมอให้พี่ป้อมกลับมาพักฟื้นที่บ้าน หลังจากนอนที่โรงพยาบาลมาหลายคืน
วันนี้ทั้งวัน (เสาร์ที่ ๒๒ มค) ทำกลุ่ม "บ่มเพาะต้นกล้า" ที่วัดหนองไคร้... ๒๕ คน เป็นสภาวะที่หนักพอสมควร ต่อการรวมจิตรวมใจของทุกคนให้เป็นหนึ่งเดียว(So Hum) แต่การเรียนรู้ก็ผ่านไปด้วยดี ตอนเย็นขับรถมาที่ตลาดแวะซื้อของสดไปให้กลุ่มเด็กที่มีจิตอาสาทำอาหารถวายพระในตอนเช้า... "ฝึกฝนเรื่องทำบุญ"...
ได้อะไร...จากชีวิตที่เป็นอยู่
ได้รู้ว่า "ความเหนื่อยเป็นเช่นไร" ... ได้รู้ว่าความอดทนไม่มีประมาณ ได้รู้ว่าการอยู่เหนือออกจากอารมณ์และความรู้สึกของ "อยากและไม่อยาก" มันเป็นเช่นไร ได้รู้ว่าการเสียสละออกจากความเห็นแก่ความสุขสบายส่วนตนนั้นเป็นเช่นไร...
กำไร...หัวใจอ่อนโยนขึ้น แม้อาจมีร่องแห่งความหยาบกร้านอยู่มาก แต่ก็ทำให้มีกำลังใจที่จะฝึกฝนขัดเกลาจิตใจตนเองต่อไปผ่านวิถีชีวิตประจำวัน
ที่แน่ๆ...เชื่อมั่นในหนทางแห่งความเชื่อมโยง "พุทธะ" และ "ชีวิตประจำวัน"...อย่างแยกจากกันไม่ได้ (Engaged Buddhism) ดั่งที่หลวงปู่ติช นัท ฮันห์ท่านพร่ำสอน และเห็นองค์พระหลวงตามหาบัว องค์หลวงปู่ประสาร สุมโน พระอาจารย์ต้อด้วยการปฏิบัติให้ดู พุทธศาสนาแยกจากกันไม่ได้ ทุกอย่างคือ ความเป็นหนึ่งเดียว
๒๒ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๔
สาธุ เห็นวิถีแห่งการงานของพี่ปุ๋มแล้ว รู้สึกมีกำลังใจจังเลยค่ะ
ทุกครั้งที่ได้อ่าน และรับรู้ รู้สึกว่า "ไม่โดดเดี่ยว"
ท่ามกลางการวิ่งวุ่นเดินทางและทำงานของตนเอง
บางทีก็ยังสงสัยว่า "ทำไป ทำไม"
ติ๋วมักจะมีคำถามดังข้างในว่า "ทำเพื่อ..........?"
แต่ก็มักจะไม่มีคำตอบในขณะแรก
แต่ก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า "เรียนรู้"
เป็นสุ้มเสียงที่กังวาลอยู่ในหัวทุกครั้งที่ระลึกถึง
บันทึกนี้ของพี่ปุ๋มทำให้รู้สึก "ไม่โดดเดี่ยว"
กราบขอบพระคุณค่ะ