เมื่อข้าพเจ้าทดลองการเดินทาง
ขณะที่เขียนบันทึกนี้ข้าพเจ้านั่งอยู่ห้องทำงานประจำแล้ว ...หลังจากเสร็จสิ้นการเดินทางไปหาชี้-เชียร์ R2R ที่นั่นที่นี่บ้าง และจบลงที่การประชุมของ คณะทำงานขับเคลื่อน R2R ที่ห้องประชุม สวรส. เมื่อคืนนี้ก็ออกจากที่นั่นเกือบจะสามทุ่ม หลังจากที่ทีมงาน รพ.สัตหีบขับรถมาส่งถึงกระทรวงเมื่อวานในตอนเย็น และเริ่มประชุมห้าโมงเย็นถึงสองทุ่ม
ถือเป็นการเดินทางที่ต่อเนื่องมาหลายวัน แต่ก็สนุกและเกิดปิติสุข มีเพียงความเมื่อยล้าร่างกายเท่านั้น แต่พอได้หลับแบบลึกสักงีบร่างกายก็ฟื้นฟูขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งข้าพเจ้าเองก็ทานข้าวไม่มาก พอดีพอดีที่มื้อเดียว หนักหน่อยก็สองมื้อ... และหากว่าวันใดเป็นสามมื้อนี่...ลำบากเลยร่างกายต้องทำงานในการย่อยอาหารอย่างหนัก การทานน้อยกลับให้พละกำลังมากกว่าการทานข้าวหลายมื้อ อีกทั้งฝึกฝนทางจิตวิญญาณผ่านการดำรงอยู่กับลมหายใจเข้าและหายใจออกอย่างรู้ตัว จึงทำให้ได้ทำกิจการงานได้หลายอย่าง
ข้าพเจ้าลองทดลอง...เดินทางในเที่ยวบินแต่เช้ามืดจาก กทม. มาลงที่สนามบินอุบลราชธานี จากที่เคยเดินทางเช่นนี้เมื่อสี่ห้าปีก่อน ... รู้สึกว่ามันลำบากพอสมควรต่อการสุ่มเสี่ยงตกเครื่องอันเนื่องมาจากตื่นไม่ทัน
แต่ก็ผ่านพ้นมาได้...เป็นอะไรที่น่าท้าทายดี คิดๆ ไปแล้วก็รู้สึกว่าตนเองช่างเป็นคนที่มักตกอยู่ในภาวะที่ต้องเผชิญหน้า เรียนรู้ และแก้ไขปัญหาอยู่เรื่อยๆ... มันเป็นสภาวะที่กดดันในความรู้สึกเมื่อก่อน แต่ทุกวันนี้ในความนึกคิดของข้าพเจ้าคิดว่า มันเป็นโอกาสของการได้ฝึกฝนเจริญสติและการใช้ปัญญาได้ดีทีเดียว
ถึงสนามบินจังหวัดอุบลฯ ก็ประมาณเจ็ดโมงครึ่ง แล้วขับรถต่อกลับมาที่ยโสธรอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง ระหว่างทางแม่โทรมาบอกว่าพี่สาวหมอให้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ... รอให้เราพาไปรับกลับ ซึ่งพี่สาวได้เข้าโรงพยาบาลผ่าตัดไส้ติ่งเมื่อสองสามวันก่อน
กว่าจะได้เข้าที่ทำงานก็ประมาณเก้าโมงครึ่ง มีคนไข้ถูกส่งมาเพื่อเยียวยาทางด้านจิตใจนั่งรออยู่ วันนี้สมาชิกในที่ทำงานคนอื่นๆ ไปทำค่ายบำบัดยาเสพติดที่ค่ายทหาร ข้าพเจ้าจึงรีบกลับมาเพื่อมาอยู่ประจำที่หน้างาน...
เป็นว่าภาระกิจเช้านี้ประเดประดังเข้ามา...ณ ขณะนั้นข้าพเจ้าบอกกับตนเองว่า นี่เป็นบททดสอบให้เราได้ฝึกฝน "ใจ"...อีกครั้ง แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปคล้ายกระแสน้ำเชี่ยวกรากที่ไหลมาแล้วก็กลับคืนสู่สภาวะสงบอีกครั้ง...
๒๑ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๔
ความเห็น (3)
สวัสดีปีใหม่ศาสตราจารย์นายแพทย์วิจารณ์ พานิช
ขออัญเชิญคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลจงดลบันดาลให้อาจารย์และครอบครัวจงมีความสุข สุขภาพแข็งแรง อายุยืนนาน ตลอดปี 2554
ได้อ่านเรื่องราวของอาจารย์ทำให้เห็นแนวทางของอาจารย์มากขึ้น และดิฉันคงต้องถือหลักการกินที่พอดี พออิ่มของอาจารย์ต่อไป
ทานพอดี นอนพอดี... ใช้ชีวิตพอดี พอดี...
แต่กลับมีพลังมหาศาลค่ะ...ว่าแต่ว่า พี่หนก...จะอวยพรท่านอาจารย์วิจารณ์ หรือเปล่าคะ...
ให้อาจารย์และครอบครัวของอาจารย์มีความสุขนะครับ
แต่ละวันของแต่ละคนล้วนทดลองการเดินทาง
การทดลองครั้งนี้นับเป็นประสบการณ์และการเรียนรู้เพื่อแบ่งปันให้ผู้อื่นโดยแท้ครับ