โคลนตมและดอกบัว
ค่ำคืนนี้ข้าพเจ้านอนไม่หลับ ... เป็นอาการที่เกิดยอมรับต่อตนเองว่าไม่สามารถที่จะหลับตาลงได้ มีความสะเทือนเข้าไปในใจของข้าพเจ้าอย่างยิ่ง...
แม้ว่า...ใจนี้จะไม่ได้ปรากฏเป็นความรุ่มร้อน หากแต่ว่า เกิดเป็นความสลดในใจที่มองไปทางไหนเจอแต่ความแห้งแล้ง ... อีกนานเท่าไรนะผืนแผ่นดินนี้จะชุ่มชื่น
ผืนแผ่นดินในความหมายของข้าพเจ้านั่นน่ะหมายถึงจิตใจของผู้คน...
ความแห้งผากที่เกิดขึ้นทำให้เราไร้เรี่ยวแรงที่จะเยียวยาตนเองและเผื่อแผ่ไปสู่ผู้อื่น
การที่จะแก้ไขในเรื่องนี้ได้ทุกคนต้องกลับมาที่ลมหายใจ ดำรงตนอย่างมีสติต่อสภาวะที่เป็นอยู่ และละออกจากโลกธรรมที่เป็น "ลาภ - ยศ - สรรเสริญ - สุข" และลุกขึ้นมาช่วยกันเยียวยาโลก...โลกที่รุ่มร้อนไปทุกขณะ
เมื่อเช้า ณ ลานธรรม
พระภิกษุที่นั่งอยู่หัวแถว ต้องมีหน้าที่ในการเทศนาสอน...
แต่...คำพูดที่เปล่งออกมาช่างบั้นทอนจิตใจเด็กๆ จังเลย นั่นน่ะเป็นเพียงความคิดชั่วขณะที่เกิดขึ้นในมุมลบของอารมณ์และความรู้สึกของข้าพเจ้า
เด็ก...ที่มาฟื้นฟูที่วัดจะได้กลับบ้านสามคน...ทุกคนจะได้เสื้อสามารถที่เราช่วยกันคิดออกแบบในหมู่เด็ก...เสื้อที่เราเลือกออกแบบคือ ตัวเสื้อสีดำพื้นหนังสือสีขาวเขียนว่า "ชีวิตดีแล้ว"... สะท้อนให้เห็นว่าด้านหนึ่งของชีวิตที่เราเคยผิดพลาดคือ สิ่งที่เราเคยประสบเปรียบได้ดั่งผืนพื้นเสื้อสีดำแต่ก็อีกนั่นแหละอีกเสี้ยวของชีวิตได้มาสัมผัสรสแห่งพระธรรม... เปรียบได้กับอักษรสีขาว
แต่พระท่านก็ตอกย้ำลงไปอย่างไม่น่าชื่นชมนักว่า "เสื้อสีดำนั้นคือ สัญลักษณ์ของความชั่วร้ายของสิ่งไม่ดี...มีแต่คนไม่ดีนั่นแหละที่สวมเสื้อสีดำ" และท่านก็พูดอย่างเยิ่นยาว... ณ ขณะหากว่าข้าพเจ้าไร้สติ ก็อาจจะโพล่งออกกลางลานธรรมเพื่อโต้แย้งท่านว่า "ขอโอกาสนะเจ้าคะ... ความดีหรือชั่วไม่ได้อยู่สีของผ้าที่สวมใส่ บุคคลที่สวมใส่เสื้อสีขาวหากแต่ไร้เมตตาธรรมและขาดซึ่งน้ำจิตน้ำใจต่อการเกื้อกูลสรรพชีวิต ก็มีมากมาย..." ทำให้นึกถึงแม่ชีและแม่ออกที่พยายามผลักดันในเรื่องขับไล่เด็กยาเสพติดให้ออกจากวัดไม่ให้ทางวัดทำโครงการนี้และได้รับการสนับสนุนจากพระภิกษุหลายท่านที่ไม่เห็นด้วยในการให้การช่วยเหลือสงเคราะห์เด็กยาเสพติด แต่ ข้าพเจ้าก็ไม่ได้พูด...ณ ตอนนั้นข้าพเจ้าได้แต่ดำรงอยู่กับลมหายใจเข้าและออก...
จนสภาวะแห่งภายในสงบ...
ข้าพเจ้าก็ได้ตื่นรู้...และปรากฏเป็นเสียงแห่งภายในว่า "อืม...พระท่านไม่เข้าใจในนัยที่เราพยายามสื่อ สิ่งที่ท่านพูดออกแม้นำพามาซึ่งความไม่ชอบใจเรา แต่...นั่นน่ะคือ สิ่งที่สะท้อนออกมาจากความรู้สึกนึกคิดของท่าน ...ที่บ่งบอกสภาวะจิตใจและภูมิรู้ของท่าน ณ ปัจจุบันขณะที่ท่านพูดเปล่งออกมา" จากความพยายามที่จะอธิบายก็เงียบลงไป แปรเปลี่ยนกลับมาที่เด็ก ... ข้าพเจ้าเดินเข้าไปหาเด็กๆ หลังจากที่เสร็จภารกิจถวายภัตรหารเช้าแล้ว ถามไถ่ความรู้สึกของเด็กๆ ซึ่งรู้สึกเสียกำลังใจอย่างยิ่ง ทั้งที่วันนี้เขาจะก้าวเดินออกจากวัดเพื่อกลับไปคืนสู่ครอบครัวและสังคม...
เขาปรารถนาที่จะได้รับคำอวยพรและกำลังใจ
ข้าพเจ้าบอกต่อเด็กๆ ว่า...
"อย่าได้เสียกำลังใจเลย ... ความดีชั่วไม่ได้อยู่ที่สีเสื้อ"...
กำลังใจหายไปทั้งๆ ที่เด็กๆ เหล่านี้ได้ใช้แรงกายช่วยพัฒนาวัดหลายอย่างและตั้งใจว่าจะกลับเข้ามาช่วยที่วัดอีก ... และในความปรารถนารวมถึงความคาดหวังของข้าพเจ้าเอง อยากจะให้ที่นี่เป็นที่พักพิงใจของเด็กๆ เมื่อไรที่เขาประสบปัญหาอยากให้เขาได้มีที่พึ่งพิงที่จะนำพาเขาให้รอดไปจากอบายภูมิได้
เด็กเหล่านี้วัคซีนแห่งชีวิตเขาต่ำเขาจึงได้คลุกอยู่กับวงจรของยาเสพติด
เราหากว่ามองเห็นแล้ว เราต้องยื่นมือช่วยเหลือเขา หากเปรียบไปแล้วก็คล้ายกับว่าเราไปเจอคนที่กำลังจะจมน้ำ หากเราไม่ช่วยแล้วเราจะยังเรียกว่าเราเป็นมนุษย์อยู่หรือ... ความขาดหรือไร้ซึ่งเมตตาธรรมจะทำให้การดำรงอยู่ด้วยลมหายใจนี้มีค่าไปได้อย่างไร
เราไม่ได้เกิดและดำรงอยู่เพียงลำพัง ทุกอย่างคือความเกื้อหนุนกัน เป็นโยงใยทั้งสิ่งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต ... ทุกอย่างเป็นดั่งกันและกัน เป็นเหตุปัจจัยที่เกี่ยวเนื่องกันอย่างยากที่จะแยกออกจากกัน เราจึงไม่สามารถปฏิเสธสภาวะต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิตเราได้เลย...
สิ่งสำคัญ "ความรักและความเข้าใจ" ... คือยาที่จะสามารถช่วยเยียวยาจิตใจอันรุ่มร้อนจากการถูกความคิดและอารมณ์ทางลบนำพาให้ไปหายาเสพติด การที่เราช่วยกันตอกย้ำรอยด่างของชีวิตเขาไม่ได้ทำให้เกิดพลังอะไรเลย...ในชีวิต
ความชุ่มฉ่ำเย็นต่างหากที่จะช่วยทำให้ความร้อนในมิติจิตวิญญาณของเขาดำรงไปในทิศทางอันเป็นพลังด้านบวกที่ภาษาธรรมเราเรียกว่า "กุศลกรรม"...ซึ่งเป็นพลังแห่งความร่มเย็น...ต่อชีวิต
ณ ขณะข้าพเจ้าได้ทบทวน
และได้ตื่นรู้ถึงการได้รับธรรมจากพระรูปนั้น
ในเห็นซึ้งลงไปในเรื่องของดอกบัวและโคลนตมที่อาจแปรเปลี่ยน "รูป" กันได้
ณ วันหนึ่งดอกบัวต้องแปรเปลี่ยนไปเป็นโคลนตม
และโคลนตมก็แปรเปลี่ยนกลายไปเป็นดอกบัว
เพราะทั้งโคลนตมและดอกบัวต่างอยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์
ที่เรารู้กันในนามว่า "อนิจจัง"
๒๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๓
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ
ในมุมมองของธรรม ให้สิ่งดี ๆ กับชีวิตเสมอ
รู้ผิด รู้ชอบ เพียงแต่ว่าทุกคนจะปฏิบัติได้หรือเปล่าเท่านั้น ?
ส่งสุขรับปีใหม่ใกล้มาถึงนะคะ
เช้าวันนี้ข้าพเจ้าสวมเสื้อสีดำ "ชีวิตดีแล้ว"... ไปวัด...
ทุกอย่างไม่ได้อยู่ที่สีเสื้อที่สวมใส่หรือโลกธรรมที่ครอบเราอยู่ หากแต่อยู่ที่เนื้อจิตเนื้อใจเราต่างหาก...
..........
ขอส่งกำลังใจให้...แด่ต้นกล้า ทั้งหลาย....เพื่อฝึกใจให้แกร่ง.....