ความเบิกบานหากแต่ไม่คร่ำ-เคร่ง-เครียด

ถ้าเธอไม่นำหัวใจและจิตใจทั้งหมดของเธออยู่กับการฟังธรรมะนั้นเธออาจจะเข้าใจธรรมะผิดๆ ซึ่งอาจเป็นผลร้ายแก่เธอและคนอื่นมากกว่าจะเป็นผลดี เมื่อศึกษาธรรมะ เธอจึงต้องศึกษาด้วยความระมัดระวังและด้วยความตั้งใจ

พระพุทธเจ้ายังกล่าวด้วยว่า "บางคนศึกษาพระสูตรเพียงเพื่อสนองความอยากรู้อยากเห็น หรือเพื่อนำไปโต้เถียงเอาชนะกัน ไม่ได้ศึกษาธรรมะเพื่อความเป็นอิสระหลุดพ้น ถ้าศึกษาธรรมะด้วยความตั้งใจเช่นนี้ เขาก็เข้าไม่ถึงเนื้อแท้ของคำสอน เขาอาจเหนื่อยยากลำบาก แต่ไม่ได้รับผลอย่างคุ้มค่า แล้วเขาก็เหนื่อยล้าไป...

Cultivating the Mind of Love:

The Practice of Looking Deeply in

the Mahayana Bhuddhist Tradition

หลายๆ คนที่ข้าพเจ้าได้เจอ...

"ทำไมยิ่งภาวนา ยิ่ง...เครียด ยิ่งทุกข์..."

"ภาวนาไม่ก้าวหน้า..."

"ปฏิบัติธรรมแล้ว...ไม่เห็นพ้นทุกข์"...

ต่างๆ มากมายในความรู้สึกของผู้คนที่ก้องกังวาน แล้วยอมแพ้ปล่อยตนเองไปตามกระแสแห่งกิเลส ยิ่งนานวันความทุกข์ความเศร้าหมองก็เกาะกินหัวใจ พอได้ถูกไต่ถามเรื่องว่ามีความสุขดีอยู่ไหม ก็ตอบไปว่า "สุข" ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วในชีวิตนี้ไม่เคยแม้ได้ลิ้มรสเลยว่าสุขที่แท้นั้นเป็นเช่นไร...

"สุขเบา เบา...อิ่มอกอิ่มใจ..."

"ใจสงบ..." แม้ว่าจะได้ความกระทบ หากแต่พร้อมเผชิญหน้ากับสภาวะต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตด้วยใจที่นอบน้อม...

"มองสรรพชีวิตต่างๆ ด้วยดวงตาและหัวใจแห่งความอ่อนโยน..." แม้ว่า ณ ขณะมีบุคคลกำลังยืนชี้หน้าด่าเรา ทุบตีเรา ทำร้ายเรา...แต่เราได้มองเห็นเข้าไปในร่องรอยของชีวิตท่านนั้นว่ามีทุกข์แสนสาหัส แล้วหัวใจของเราจะแปรเปลี่ยนเป็นความกรุณาต่อบุคคลนั้นแทนที่จะโกรธเคืองหรือเสียใจ...

แล้ว...อะไรเล่าที่ทำให้ "หัวใจ" ของเราไม่เป็นไปเช่นนั้น...

ก็เพราะว่า...

เรานั้นมัวแต่คิดเรื่องธรรมะ...มัวแต่อ่านธรรมะ มัว...แต่เพ่งทุกข์...

แต่...เราไม่ได้ปฏิบัติไปตามหนทางแห่ง "ธรรมะ"

ขาดการน้อมนำลงมาสู่การปฏิบัติ...

แล้วจะปฏิบัติเช่นไรเล่า...(คำถามที่ก้องในใจใครอีกหลายๆ คน)

ง่ายๆ...เริ่มต้นนำพาตนเองกลับมาสู่ลมหายใจ อันเป็นลมหายใจอย่างตื่นรู้ "หายใจเข้ารู้ตัวว่าหายใจเข้า...หายใจออกรู้ตัวว่าหายใจออก" เพราะเมื่อไรที่เรากลับมาอยู่กับลมหายใจ เมื่อนั้นเราจะกลับมาอยู่กับความเป็นปัจจุบันมากกว่าการวิ่งวนไปอยู่กับความคิดหรือความทรงจำที่จำจดไว้...หรือวิ่งไปตามอารมณ์และความรู้สึก

แต่...ที่ผู้คนส่วนใหญ่ทำไม่ได้ ... นั่นน่ะเป็นเพราะไม่ได้ลงมือทำ

ขาดความพากเพียรอันมาจากความตั้งใจมั่นต่อการทำ...ทำในที่นี้คือ การทำลงไปในหัวใจ ไม่ใช่การกระทำข้างนอกที่อาจเป็นการแต่งกาย หรือเป็นพฤติกรรม หากแต่เป็นความจริงใจในการปฏิบัติอันมุ่งมั่นและแน่วแน่ในความพากเพียรนั้น

อันเป็นความพากเพียรที่ไปสู่เส้นทาง..."พ้นทุกข์"

เพียงแค่ได้หายใจ...นั่นน่ะเราก็ได้พบหนทาง...แห่งความเบิกบาน

 

๒๔ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๓ 

 

 

 

[วิสุทธิพงษ์]

ขอบคุณข้อคิดดีๆครับ

[ฟันเฟืองเสมา]

ปฏิบัติตนให้เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาตินำมาซึ่งความสุข