การดำรงอยู่และความอดทน

ข้าพเจ้ามีความเชื่ออย่างหนึ่งว่า...

การมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้เป็นความทุกข์อย่างสาหัสสากรรณ์...และสิ่งที่เราเรียกว่าเราพออยู่ได้หรือมีความสุขนั้นนั่นน่ะเป็นเพียงความลวงโลกเท่านั้น มันเป็นเพียงความสุขที่เพียงหลอกล่อให้เราได้วิ่งไปตามสายพานแห่งความลวงว่านี่คือสุข...

คล้ายเหยื่อที่เราใช้ล่อตกเบ็ดปลา...เท่านั้น

การที่เราจะสามารถดำรงอยู่ท่ามกลาง...สภาวะแห่งความทุกข์ได้นั้น คือ ความอดทน

ความอดทนเท่านั้นที่ทำให้เราได้มีโอกาสแห่งการเรียนรู้และทำความเข้าใจในชีวิต

ว่า...เพราะอะไรจึงทุกข์เช่นนี้

เมื่อสภาวะใจของเราได้รู้จักความทุกข์ที่แท้...ไม่ว่าจะเยื่องกรายไปทางใด ความทุกข์ก็ปรากฏขึ้นอยู่เสมอ...หากว่าเราขาดความเข้าใจในทุกข์และปราศจากความอดทน เราก็ยากที่จะดำรงอยู่ได้

และ...เมื่อเราได้เข้าใจ...ตัวรู้จะปรากฏ การยอมรับในใจจะเกิดขึ้นได้ และสิ่งที่พากเพียรสั่งสมและฝึกฝนก็คือ ความอดทน...

 

๑๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๓