ในค่ำคืนหนึ่งนั่งนิ่งอยู่ในมุมเดิมของชีวิต ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา และดำเนินไป
วนไปมา..เหมือนน้ำที่ไหลวนอยู่ในอ่างเล็ก หาทางไหลกระฉอกออกไปไม่ได้
ถามความรู้สึกของตนเองว่าเป็นเช่นไร ก็ยังคงนิ่งอยู่ที่เดิม
มองไปวันวาน วันนี้ และวันรุ่ง...
ความแตกต่าง แห่งกาลเวลา นำสิ่งและเรื่องราว...
ผ่านเข้ามาให้เรียนรู้...และทำความรู้จัก..ต่อชีวิตมากขึ้น
พยายามที่จะเพ่งมอง..ออกไปนอก..มุมเดิม
มองเท่าไรก็มองไม่เห็น
เพราะ..ใจนั้นยังติดอยู่..
กับสิ่งเดิม..ของชีวิต
จึงมองไม่เห็น..สิ่งแตกต่างออกไป...จากมุมเดิม
ลองหลับตาสิครับ .. แล้วมองด้านในของตัวเรา มองหาความจริง ปรากฏการณ์ธรรมชาติที่เกิดขึ้น ทั้งที่เป็นฝ่ายรูปธรรม และ นามธรรม ที่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และ ดับไป ตลอดเวลาในตัวเรา สิ่งที่ไม่เห็น หรือเห็นไม่ชัดก็จะชัดยิ่งขึ้น ไม่นานคงมีคำอุทานในใจว่า ฉันเห็นแล้ว ฉันรู้แล้ว และ "เช่นนั้นเอง"ในที่สุด.
เมื่อวานอ่านแล้วกลับไปคิดต่อ ว่า ถ้าจิตว่างเปล่าแล้ว จะมีมุมมองข้างนอกข้างในต่างกันได้ไหม
วันนี้กลับมาด้วยคำตอบในใจตัวเองค่ะ ว่า จิตใจว่างเปล่ากับจิตที่คิดวนเวียนหาทางออก อาจจะไม่ใช่จิตในกาลอันเดียวกัน
จิตที่วนเวียนหาทางออก เมื่อมีเหตุเกิดหลากหลาย แต่ยังเห็นทางออกเดียว ณ ที่เดิม น่าจะเป็นจิตที่กำลังเริ่มโน้มนำเข้าสู่จิตที่ว่างเปล่า
มาชวน ลปรร. ค่ะ