ไอ้เรืองเปลื้องผ้า> ตอนที่ ๒ ตาล็อกแล็กแอบมองไอ้เรือง

“ถามมาเลย...ไอ้เรืองตอบได้ทั้งนั้น ถ้าไม่ถามเราก็ไม่พูดนะ...”

ห้องทำงานของไอ้เรือง

ไอ้เรือง คร่ำวอดอยู่ในวงการมากว่า ๑๒ ปีแล้ว ต้องยอมรับว่าในหัวไอ้เรืองนั้นเป็นเสมือนขุมทรัพย์แห่งความรู้ปฏิบัติมหาศาล

ไอ้เรืองมักชอบพูดติดตลกคละเคล้ารอยยิ้มว่า “ถามมาเลย...ไอ้เรืองตอบได้ทั้งนั้น ถ้าไม่ถามเราก็ไม่พูดนะ...”

ผิวเผินดูเหมือนไอ้เรืองจะแคร์ หรือใส่ใจผู้คนรอบข้างมาก ทว่าผู้คนรอบข้างทั้งหลายนั้น หาได้มีผลต่อความมุ่งมั่นของไอ้เรืองที่ว่า “จะดำรงอยู่ตรงนี้...ไม่ไปไหน...” เพื่อรอวันที่ฝันจะเป็นจริง ไม่วันใดก็วันหนึ่ง

ดังนั้นไอ้เรืองจึงเป็นคนเดียวที่ “ดำรงอยู่ที่เดิม”

ในขณะที่ภายในช่วงเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมานั้น มีผู้คนผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านออกไปหลายต่อหลายรุ่นแล้ว

ด้วยการดำรงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนกระมัง ที่ทำให้ไอ้เรืองมีการสั่งสมความรู้ปฏิบัติแน่นขนาด

ไอ้เรืองบอกว่า บางครั้งก็คิดไม่ออก...ต้องอาศัยคนมาซักมาถาม หัวไอ้เรืองจึงจะแล่นลื่นไหล ซึ่งฉันสังเกตเห็นว่าที่ไอ้เรืองบอกว่าคิดไม่ออกนั้น น่าจะเป็นผลสืบเนื่องจากการที่ไอ้เรืองอาจจะไม่ได้รับการกระตุ้นให้ความคิดสร้างสรรค์ได้แสดงออกมาโดยอิสระเท่าที่ควร ด้วยวัฒนธรรมองค์กรบางอย่าง ที่ไม่ขอกล่าวถึงรายละเอียดละกันเพราะคงจะยืดยาวพอดู

เมื่อเช้านี้ไอ้เรืองมาทำงานตั้งแต่ประมาณหกโมงเช้า ด้วยอาสามาที่คลินิกตรวจโรคเบาหวาน ในช่วงเวลาหลังจากที่ผู้ป่วยยื่นบัตรแล้วรอตรวจจากแพทย์ ซึ่งมีผู้ป่วยมารอตรวจตั้งแต่เช้ามืดแล้ว เพื่อนำพาผู้ป่วยเบาหวานและญาติสวดมนต์ทำวัตรเช้า และแนะนำการทำจิตประสานกายเน้นฝึกการหายใจให้มีคุณภาพ

จากนั้นประมาณเจ็ดโมงเช้าไอ้เรืองก็จะมาช่วยวัดความดันและเจาะเลือดให้ผู้ป่วยด้วย เห็นมั้ยว่าไอ้เรืองนั้นสารพัดประโยชน์แค่ไหน มาช่วยโดยปราศจากคำร้องขอความช่วยเหลือใดๆ

พี่น้องที่มารับการรักษาที่โรงพยาบาลชอบอกชอบใจกับกิจกรรมที่ไอ้เรืองนำทำ ถึงกับบอกว่าทำไมไม่มานำทำตั้งนานแล้ว บอกว่าดี บ้างก็คิดว่าไอ้เรืองเป็นหมอ...ถามหาคลินิกของไอ้เรืองว่าตั้งอยู่แห่งหนตำบลใด หวังจะเสาะหาเพื่อไปรักษากับไอ้เรือง แม้!...พี่น้องติดใจไอ้เรืองซะจริงๆเลย

แม้แต่เรื่องพระเรื่องเจ้า ก็ไม่พ้นหัวไอ้เรืองไปได้ งานนิมนต์พระที่วัดเจริญพระพุทธมนต์ก็ไอ้เรืองทั้งนั้น ทั้งจัดโต๊ะหมู่บูชา ดูแลจัดการพิธีการทางศาสนาอย่างคล่องแคล่วตั้งแต่ต้นจนจบด้วยความเรียบร้อย

ในแต่ละวัน ฉันรู้สึกยินดีในยามที่เห็นไอ้เรืองทำงานอย่างมีชีวิตชีวา...ใบหน้าของไอ้เรืองภายใต้ความมุ่งมั่นตั้งใจทำฝันให้เป็นจริงนั้น เต็มไปด้วยรอยยิ้มเบิกบาน ประดุจต้นไม้ที่ได้รับน้ำฝนเย็นชุ่มฉ่ำ...(โปรดติดตามตอนต่อไป)

ดอยลี่ รองแจกันก็ฝีมือไอ้เรืองเพียรพยายามสอดลูกปัดอย่างโดดเด่นสวยงามอีกนั่นแหละ

แด่ ผ้าที่ไอ้เรืองเปลื้อง

๒๐ กรกฎาคม ๒๕๕๓

เขียนใน GotoKnow โดย แม่พลอย
ใน Value

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเล่า รพ.ยโสธร#ไอ้เรืองเปลื้องผ้า#ฝันที่เป็นจริง

หมายเลขบันทึก: 377454เขียนเมื่อ 21 กรกฎาคม 2010 14:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 23:14 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน