ไม่ใช่เรื่องของใครคนหนึ่ง
เมื่อสักสองสามวันก่อน หัวหน้าสถานีวิทยุชุมชน มอย. (ตำแหน่งนี้ยกให้คอลีลอามิงครับ) แวะมาเยี่ยมที่สำนักงานครับ มาคุยคอนเซฟท์รายการวิทยุที่ผมจะต้องไปร่วมรายการด้วย ความจริงแล้วไปมาแล้วรอบหนึ่งครับ แล้วก็หายไปเลย ฮิฮิ ทั้งๆ ที่สัญญาไว้ว่าจะแวะไปอัดรายการให้อย่างต่อเนื่องครับ แต่ดูจากการอัดรายการครั้งแล้ว ทั้งผมทั้งนายสถานียังไม่ค่อยพอใจผลงานเท่าไร ฮา (มีใครไ้ด้ฟังบ้างแล้วยกมือด้วยครับ)
รับปากไปอีกครั้งหนึ่งครับ แต่ก็มีปัญหานิดหน่อยครับว่า ยังหาเวลาไม่ได้จริงๆ ช่วงนี้มีความก้าวหน้าที่เป็นรูปธรรมในหลายๆ เรื่องครับ (อัลฮัมดุลิลลาห์) ประเด็นแรกก็คือ อนาคตของคณะใหม่ของมหาวิทยาลัย คณะศึกษาศาสตร์ ตอนนี้กระบวนการมาถึงเกือบๆ จะสิ้นสุดภาระหน้าที่ของคณะกรรมการจัดตั้งคณะแล้วครับ มีการประชุมเต็มรูปแบบไปเมื่อวันที่ 5 ก.ค. (ออ. เมื่อวานครับ) ต้องเรียกว่ากระบวนการเตรียมความพร้อมตั้งคณะ ดำเนินการแบบกรรมการชุดเล็กมาตั้งแต่เดือนเมษายนครับ ใช้เวลาหลายเดือนทีแล้ว แต่พลาดจังหวะในการเข้าประชุมชุดใหญ่หลายรอบครับ งานมันเลยไม่เห็นหน้าเห็นหลัง จนผู้ใหญ่หลายท่านถามหาความก้าวหน้าของงาน ล้าสุดคือนายกสภามหาวิทยาลัยสอบถามในการประชุมสภามหาวิทยาลัยครับ
เนื่องจากการประชุมครั้งนี้เรามีร่างแผนยุทธศาสตร์อยู่แล้วครับ การประชุมจึงเป็นการพิจารณาร่าง ซึ่งพอเริ่มการอภิปราย ฟังๆ ดูแล้วบอกได้อย่างหนึ่งครับว่า กรรมการมีมุมมองเรื่องคณะไปในทิศทางเดียวกัน ดังนั้นประเด็นการอภิปรายจึงเป็นการเสริมแต่งสร้างความสวยงานเท่านั้นเองครับ
กรรมการ (จากจีน) ท่านนี้ทำหน้าซีเรียสไปงั้นแหละครับ (ฮิฮิ แซวผู้ใหญ่)
คณะศึกษาศาสตร์ เป็นคณะลำดับต้นที่คณะผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยต้องการให้มี แต่สุดท้ายผ่านไปสิบสองปีก็ยังตั้งไม่ได้ อ.สุกรี หลังปูเต๊ะ แซวว่า ผมทำหลักสูตรศึกษาศาสตร์มาแล้วสามสี่ปี แต่ไม่สำเร็จสักที ฮิฮิ ความจริง หลักสูตรศึกษาศาสตร์แรกเริ่มทำตั้งแต่ปี 45 ครับ ทำไปทำมาหลักสูตรที่เสร็จไม่ใช่ศึกษาศาสตรบัณฑิต แต่กลายเป็นศิลปศาสตร์บัณฑิต ซึ่งนั้นหมายความว่า ผมร่วมร่างหลักสูตรศึกษาศาสตร์มาเจ็ดแปดปีแล้ว (แต่ก็ไม่เกิดสักหลักสูตรหนึ่ง ฮา)
ประเด็นสุดท้ายที่คุยกันคือ สีประจำคณะ ยากน่าดูครับ ฮิฮิ อันเนื่องจากเรื่องนี้เคยมีระบุไว้แล้ว ตั้งแต่สมัยกระโน้น งานนี้คณะกรรมการขอเปลี่ยนสีครับ ฮา
ออ. สัปดาห์นี้ผมเกิดอาการเดิมๆ ครับ คือ ไม่ค่อยได้สะสางงานที่สำนักครับ วุ่นอยู่ภายนอกครับ วันนี้ทั้งวัน นั่งประชุมปฏิบัติการร่วมกันกับอาจารย์ในสาขาวิชาครับ แต่มีขอแว้บไปนั่งคุยที่คณะอิสลามศึกษาสองชั่วโมง ประเด็นของสองรายการนี้เหมือนกันครับคือ sar ปี 52 และความพร้อมเพื่อการประเมินในระดับสาขาวิชา ผมได้โอกาสจากคณะอิสลามศึกษาให้ร่วมพูดคุยกับทีมงานของคณะครับ ผมขออนุญาตคุยนำเสนอข้อคิดครับว่า รายงาน sar มันเป็นรายงานที่เล่มใหญ่อยู่นะครับ ประมาณว่าไม่ต่ำว่าร้อยหน้า ดังนั้นการมอบหมายให้ใครคนใดคนหนึ่งรับหน้าที่เขียนมันให้เสร็จภายในเดือนเดียว ผมว่ามันไม่ค่อยจะยุติธรรมเท่าไร ยกตัวอย่างง่ายๆ ว่า หนังสือที่ผมเขียนสองร้อยกว่าหน้า ผมใช้เวลาสองเดือนกว่า ตรวจทานแก้ไขอีกเดือนหนึ่ง แล้วนี้มามอบให้คนใดคนหนึ่งทำแถมเขาก็ไม่ได้รู้ทุกเรื่องที่จะต้องเขียนในรายงานด้วย มันจะเสร็จมัยเนี๊ยะ
ดังนั้นคำตอบคือ ทุกหน่วยงานต้องเน้นเรื่องของการมีส่วนร่วมในการทำรายงานด้วย ไม่ใช่แค่การนำเสนอข้อมูลต่างๆ เพื่อการเขียนเท่านั้น ที่สำคัญที่ผมอยากเห็นมากๆ คือ การสร้างนวัตกรรมใหม่ๆ สำหรับการจัดทำรายงาน sar สำหรับแต่ละหน่วยงาน ผมไม่อยากให้คิดแค่ประเด็นว่าเขียนรายงานครับ แต่อยากให้ร่วมกันคิดว่าใช้วิธีการไหนที่เหมาะสำหรับหน่วยงานด้วยในการเขียนรายงานด้วย
ถึงเวลาที่ทุกหน่วยงานต้องเริ่มคิดถึงเครื่องมือเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการบริหารจัดการภายในหน่วยงาน
ความเห็น (3)
เรียนท่านอาจารย์จารุวัจน์
แวะมารับคำแนะนำเรื่องการมีส่วนร่วมในการทำงานค่ะ ขอยกมือสนับสนุนด้วยคนนะคะ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
วันนี้ได้พูดคุยกับศิษย์เก่าที่กลับไปทำงานที่ขอนแก่น ท่านบอกผมว่าท่านทราบความเคลื่อนไหวของ มหาวิทยาลัยก็จากบล๊อกของอาจารย์นี่แหละ และผมก็ยืนยันกับท่านอ่ยางนั้นเหมือนกัน
อัลฮัมดุลิลละฮฺครับสำหรับการก่อเกิดคณะศึกษาศาสตร์เสียทีเฝ้ามองดูตึกนี้มานานครับ เห็นคณะกรรมการดำเนินการจัดตั้งแล้วยอมรับเลยครับ เหมาะสมจริงๆครับ
เรื่องการทำงานโดยเฉพาะการเขียน SAR ผมว่าเป้นความท้าทายของทุกหน่วยงานครับที่จะปรับหรือพัฒนา หรืออีกนัยหนึ่งว่าจะสร้างนวัตกรรมชิ้นนี้ขึ้นมาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างความสำเร็จอีกอดใจรอในเร็ววัน ด้วยความหวังและดุอาอฺ
ขอเป็นกำลังใจให้ครับอาจารย์
ขอบคุณครับ คุณยาย
ยินดีที่ได้ร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครับ
ขอบคุณครับอาจารย์ เสียงเล็กๆ فؤاد
ต้องฝากบอกว่า บางอย่างก็เชื่อนายอีย์ไม่ค่อยได้เท่าไรครับ นายนี้ชอบลืมอะไรๆ สำคัญไปเหมือนกัน ฮิฮิ