ความผูกพัน...ที่ห่วงใยกัน

       ดิฉันไม่สบายมาร่วมสองสัปดาห์ อาการที่ว่าก็ยังไม่ค่อยดีนักเพราะมีอาการไอ(มาก)ร่วมด้วย...แต่ดีที่ว่าไม่มีไข้สูงร่วมด้วย จึงพอที่จะพยุงตัวมาที่ทำงานได้ หลังจากที่ประเมินสภาพตนเองแล้ว...แต่อาการไอนี่สิเป็นอุปสรรคต่อการสื่อสารของดิฉันเหลือเกิน...ไอมากพูดก็ไม่ได้ เสียงไม่มี และเวลาพูดต้องตะเบ็งเสียงแล้วก็จะมีอาการไอตามมา..

       โชคดีที่ว่าดิฉันได้เพื่อนร่วมงานที่ดีมาก ช่วงวันแรกพี่เบิร์ดทนไม่ได้ เอายาอมแก้ไอทุกขนานมาให้ทั้งยาจีย ยาไทย ยาฝรั่ง มาให้อม...ก็พอช่วยได้บ้าง ประกอบกับการดื่มน้ำอุ่น แต่ก็ยังไม่ดีมาก อาจเป็นเพราะว่า "ทุน"..สุขภาพตนมีน้อยเพราะเป็นโรคภูมิแพ้ด้วย เวลาไม่สบายจึงเป็นหนัก..จากนั้นคุณแม่ก็ทั้งบ่น พี่สาวก็บ่น..ว่าให้ไปหาหมอเอายามาทาน แต่ดิฉันเป็นนักเชื่อ "ธรรมชาติ" เป็นเองหายเอง...ประมาณนั้น ด้วยความดื้อนี่เองอาการจึงหายช้า คุณแม่ทนไม่ไหวต้องไปหาหมอ(ที่รู้จัก)เอง เพื่อขอยามาให้ทาน จากนั้นน้องที่ทำงานไม่ว่าจะน้องหนุ่ย น้องหนิง พี่หน่อยน้อย พี่นาง ต่างเขี่ยวเข็ญให้หยุดงานพักผ่อนที่บ้าง...จริงๆ ก็ควรหยุดเพราะเป็นการแพร่กระจายเชื้อ แต่ก็ไม่หยุด จนมาถึงวันนี้น้องหนุ่ย น้องหนิงทนไม่ไหว...เอายาโดยคุณหมอพิสิษฐ์(สามีน้องหนุ่ย) เป็นคนสั่งยามาให้ฉีดและทาน...อาการไอ..ทุเลาดีขึ้น พร้อมกับมีเสียบแนบท้ายสายโทรศัพท์มาแบบดุๆ ด้วยว่าให้ดื่มน้ำอุ่นมากๆ เดี๋ยวยาที่หมอสั่งจะไม่มีประสิทธิภาพ

       น้องหนิงเป็นคนฉีดยาให้มือเบามาก ในชีวิตดิฉันเชื่อมืออยู่สองคนคือ พี่ป้อม(พี่สาว) และน้องหนิงที่จะยอมให้เจาะเลือด และฉีดยาให้เพราะทั้งสองท่านนี้มี Tacit Knowledge หรือขุมความรู้เรื่องการฉีดยาที่เบามือมาก และชำนาญไม่ค่อยพลาดแม้เส้นหายากก็ตาม ปกติดิฉันท้วมๆหน่อยเส้นเลือดหายาก...จะมีสองท่านนี้เท่านั้นแหละคะที่สามารถพิชิตเส้นเลือดของดิฉันได้...เป็นว่าวันนี้ด้วยความรักความห่วงใย...ที่เรามีต่อกันนี้ก็สามารถช่วยให้ดิฉันรู้สึกทุเลา...จากอาการไอได้อย่างชะงัด..ดีทีเดียวเลยล่ะคะ..แม้จะมีบ้างปะปรายแต่คาดว่าคืนนี้ ดิฉันจะหลับได้สบายขึ้น โดยไม่ต้องตื่นลุกขึ้นมาไอกลางดึกเป็นแน่แท้...